Η θάλασσα απέραντη, Ιόνιο μαγευτικό. Το βλέμμα σου περιπλανιέται
Δεν γίνεται καλοκαιράκι χωρίς διακοπές στο χωριό σου. Δεν γίνεται θάλασσα του καλοκαιριού χωρίς τη δική σου θάλασσα, την παραλία της Κουρούτας. Εδώ θα συναντήσεις παλιές εικόνες του εαυτού σου, τις αλληλοδιάδοχες φάσεις της ζωής σου. Θα αναπολήσεις, θα ονειρευτείς, θα νοσταλγήσεις, θα χαρείς…
Σαν πηγαίναμε στο Γυμνάσιο Αρρένων της Αμαλιάδας στη δεκαετία του 1970 λέγαμε «πάμε στην Κουρούτα» σαν μια κίνηση υπερβατική. Και έγινε αρχέτυπο η Κουρούτα. Που να ξέραμε τότε ότι θα γινόταν παραλία ζηλευτή, η “Μύκονος της Πελοποννήσου, από κόσμο πολύ και θα δελέαζε παραθεριστές και εκτός Ηλείας και από το εξωτερικό.
Μα σε εκείνους τους καιρούς, του Ρεμούνδου η ταβέρνα δέσποζε μοναχική στη δική μας θάλασσα. Και έγινε σημείο αναφοράς. Τότε, Κουρούτα ίσον Ρεμούνδος.
Και σήμερα ξεχωρίζει από τα άλλα ομοειδή καταστήματα της παραλίας. Κουβαλάει το παρελθόν της και την πολύχρονη διαδρομή της. Διαφορετική η τυπολογία της. Καρέκλες ξύλινες με ψάθα, τραπέζια κλασικά τετράγωνα, τραπεζομάντηλα μπλε καρό, νησιώτικα. Οι ομπρέλες της αραιές, δεν φτάνουν μέχρι το κύμα όπως ένθεν κακείθεν στα άλλα μαγαζιά.
Αλλά κάθε χρόνο και η παραλία μας γίνεται πιο όμορφη. Καφετέριες και ταβέρνες είναι σε διαρκή εκσυγχρονισμό. Ο πεζόδρομος με εκπληκτικά φυτά και λουλούδια. Η βόλτα σε αυτόν είναι βόλτα γοητείας και απόλαυσης.
Μέρες του Αυγούστου του 2022 με την πανδημία να μη λέει να μας αποχαιρετήσει, με το Φθινόπωρο να μην είναι και τόσο ελπιδοφόρο. Αλλά το διάβασμα και το γράψιμο δεν αμφισβητούνται με τίποτα. Είναι πάντα παρόντα και κραταιά, όμορφα και γοητευτικά.
Το πολύ ξεχωριστό βιβλίο του Αλ. Μασσαβέτα, «Μικρά Ασία, το παλίμψηστο της μνήμης», με ταξιδεύει σε αλλοτινούς καιρούς. Περνάω πολλές διαστρωματώσεις της ιστορίας και ένα πολιτιστικό και γεωγραφικό οδοιπορικό από τον Μαρμαρά, στη Νίκαια, στο Αϊβαλί, στην Πέργαμο, στη Σμύρνη, σε ολόκληρη την Ιωνία. Συναντώ κοινωνίες και λαούς, άλλοτε σε αγαστή συνύπαρξη και άλλοτε σε θανατηφόρες συγκρούσεις. Οι γλώσσες αναμιγνύονται με θρησκείες και με εθνοτικά στοιχεία σε όλες τις δυνατές διασταυρώσεις. Η περιοχή σε συνεχή μετάβαση…
Μα το γράψιμο είναι μια ιεροτελεστία. Καθημερινή ενασχόληση και όμως με γοητεύει σαν να είναι η πρώτη φορά κάθε φορά, σαν να πηγαίνω εκεί που μόνο η σκέψη μπορεί να σε πάει, να καταθέτω συλλογισμούς και να νιώθω μια παράξενη δημιουργικότητα.
Η θάλασσα απέραντη, Ιόνιο μαγευτικό. Το βλέμμα σου περιπλανιέται. Συναντά τη Ζάκυνθο απέναντι και αναστοχάζεσαι στις δικές της παραλίες. Μα ποιος μπορεί να αποδώσει το τι ακριβώς γίνεται στην παραλία, στη συνάντηση δύο διαφορετικών κόσμων του φυσικού περιβάλλοντος;
Μόνο οι καλλιτέχνες, οι ποιητές, οι ζωγράφοι…, μπορούν να συλλάβουν το περιεχόμενο και την ουσία μιας παραλίας. Εμείς γευόμαστε την επιφάνεια των πραγμάτων. Και περιμένουμε από την κολύμβηση να μας αποκαλύψει αρχαίες πηγές της ζωής και της δικής μας μακρινής στο παρελθόν εξέλιξης, τότε που η ξηρά ήταν αφιλόξενη για κάθε έμβιο οργανισμό…
Το σώμα μας συνολικά είναι πηγή γνώσης – και όχι μόνο το πνεύμα μας, αν και δεν είναι ξεχωριστά στοιχεία, καταπώς κοινώς θεωρείται. Αλλά μπορούμε να διαβάσουμε τα αρχέγονα μηνύματα της θάλασσας που καταφτάνουν στα κύτταρά μας, στους ιστούς και στα όργανά μας, στην οντότητά μας; Μπορούμε να επανασυστήσουμε το τόσο μακρινό ταξίδι της εξέλιξης των εκατομμυρίων χρόνων;
Η θάλασσα απέραντη, Ιόνιο μαγευτικό. Το βλέμμα σου περιπλανιέται
Δεν γίνεται καλοκαιράκι χωρίς διακοπές στο χωριό σου. Δεν γίνεται θάλασσα του καλοκαιριού χωρίς τη δική σου θάλασσα, την παραλία της Κουρούτας. Εδώ θα συναντήσεις παλιές εικόνες του εαυτού σου, τις αλληλοδιάδοχες φάσεις της ζωής σου. Θα αναπολήσεις, θα ονειρευτείς, θα νοσταλγήσεις, θα χαρείς…
Σαν πηγαίναμε στο Γυμνάσιο Αρρένων της Αμαλιάδας στη δεκαετία του 1970 λέγαμε «πάμε στην Κουρούτα» σαν μια κίνηση υπερβατική. Και έγινε αρχέτυπο η Κουρούτα. Που να ξέραμε τότε ότι θα γινόταν παραλία ζηλευτή, η “Μύκονος της Πελοποννήσου, από κόσμο πολύ και θα δελέαζε παραθεριστές και εκτός Ηλείας και από το εξωτερικό.
Μα σε εκείνους τους καιρούς, του Ρεμούνδου η ταβέρνα δέσποζε μοναχική στη δική μας θάλασσα. Και έγινε σημείο αναφοράς. Τότε, Κουρούτα ίσον Ρεμούνδος.
Και σήμερα ξεχωρίζει από τα άλλα ομοειδή καταστήματα της παραλίας. Κουβαλάει το παρελθόν της και την πολύχρονη διαδρομή της. Διαφορετική η τυπολογία της. Καρέκλες ξύλινες με ψάθα, τραπέζια κλασικά τετράγωνα, τραπεζομάντηλα μπλε καρό, νησιώτικα. Οι ομπρέλες της αραιές, δεν φτάνουν μέχρι το κύμα όπως ένθεν κακείθεν στα άλλα μαγαζιά.
Αλλά κάθε χρόνο και η παραλία μας γίνεται πιο όμορφη. Καφετέριες και ταβέρνες είναι σε διαρκή εκσυγχρονισμό. Ο πεζόδρομος με εκπληκτικά φυτά και λουλούδια. Η βόλτα σε αυτόν είναι βόλτα γοητείας και απόλαυσης.
Μέρες του Αυγούστου του 2022 με την πανδημία να μη λέει να μας αποχαιρετήσει, με το Φθινόπωρο να μην είναι και τόσο ελπιδοφόρο. Αλλά το διάβασμα και το γράψιμο δεν αμφισβητούνται με τίποτα. Είναι πάντα παρόντα και κραταιά, όμορφα και γοητευτικά.
Το πολύ ξεχωριστό βιβλίο του Αλ. Μασσαβέτα, «Μικρά Ασία, το παλίμψηστο της μνήμης», με ταξιδεύει σε αλλοτινούς καιρούς. Περνάω πολλές διαστρωματώσεις της ιστορίας και ένα πολιτιστικό και γεωγραφικό οδοιπορικό από τον Μαρμαρά, στη Νίκαια, στο Αϊβαλί, στην Πέργαμο, στη Σμύρνη, σε ολόκληρη την Ιωνία. Συναντώ κοινωνίες και λαούς, άλλοτε σε αγαστή συνύπαρξη και άλλοτε σε θανατηφόρες συγκρούσεις. Οι γλώσσες αναμιγνύονται με θρησκείες και με εθνοτικά στοιχεία σε όλες τις δυνατές διασταυρώσεις. Η περιοχή σε συνεχή μετάβαση…
Μα το γράψιμο είναι μια ιεροτελεστία. Καθημερινή ενασχόληση και όμως με γοητεύει σαν να είναι η πρώτη φορά κάθε φορά, σαν να πηγαίνω εκεί που μόνο η σκέψη μπορεί να σε πάει, να καταθέτω συλλογισμούς και να νιώθω μια παράξενη δημιουργικότητα.
Η θάλασσα απέραντη, Ιόνιο μαγευτικό. Το βλέμμα σου περιπλανιέται. Συναντά τη Ζάκυνθο απέναντι και αναστοχάζεσαι στις δικές της παραλίες. Μα ποιος μπορεί να αποδώσει το τι ακριβώς γίνεται στην παραλία, στη συνάντηση δύο διαφορετικών κόσμων του φυσικού περιβάλλοντος;
Μόνο οι καλλιτέχνες, οι ποιητές, οι ζωγράφοι…, μπορούν να συλλάβουν το περιεχόμενο και την ουσία μιας παραλίας. Εμείς γευόμαστε την επιφάνεια των πραγμάτων. Και περιμένουμε από την κολύμβηση να μας αποκαλύψει αρχαίες πηγές της ζωής και της δικής μας μακρινής στο παρελθόν εξέλιξης, τότε που η ξηρά ήταν αφιλόξενη για κάθε έμβιο οργανισμό…
Το σώμα μας συνολικά είναι πηγή γνώσης – και όχι μόνο το πνεύμα μας, αν και δεν είναι ξεχωριστά στοιχεία, καταπώς κοινώς θεωρείται. Αλλά μπορούμε να διαβάσουμε τα αρχέγονα μηνύματα της θάλασσας που καταφτάνουν στα κύτταρά μας, στους ιστούς και στα όργανά μας, στην οντότητά μας; Μπορούμε να επανασυστήσουμε το τόσο μακρινό ταξίδι της εξέλιξης των εκατομμυρίων χρόνων;
