Ανοιχτή επιστολή μαθήτρια Λυκείου προς τη Νίκη Κεραμέως – Ζητά να ενταχθεί και η ψυχογενής (νευρική) ανορεξία στις παθήσεις του 5%
Ανοιχτή επιστολή προς την υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, αποστέλλει Λυκείου, η οποία δίνει μάχη με την ψυχογενή (νευρική) ανορεξία. Η ίδια ζητά να ενταχθεί και η εν λόγω πάθηση στην κατηγορία που αφορά το των που εισάγονται στα πανεπιστήμια.
Μεταξύ άλλων, η μαθήτρια τονίζει: «Είχα να αγωνιστώ διπλά φέτος και να αντιμετωπίσω την επίπονη διαδικασία των πανελληνίων μετά από μια τρίμηνη και υπό αντίξοες συνθήκες νοσηλεία στην Αθήνα το προηγούμενο καλοκαίρι, καθώς στη Ρόδο υπάρχει έλλειψη των κατάλληλων υποδομών για τη θεραπεία των διαταραχών πρόσληψης τροφής όπως η ψυχογενής ανορεξία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τελικά να επιστρέφω πίσω στη Ρόδο μετά το πέρας της νοσηλείας, “κατακλυσμένη” από το άγχος και την αβεβαιότητα για το μέλλον και τους στόχους μου, αφού είχα χάσει δυο σημαντικούς μήνες μαθημάτων και ύλης για την προετοιμασία των εξετάσεων που ήταν δύσκολο πλέον να καλυφθούν».
Ακολουθεί η επιστολή της μαθήτριας Λυκείου:
Αξιότιμη κυρία Υπουργέ,
Ως μαθήτρια της Γ’ τάξης του 2ου Γενικού Λυκείου Ρόδου και μια από τους πολλούς υποψήφιους των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων θα ήθελα, με πλήρη σεβασμό προς το πρόσωπό σας, να εκφράσω μερικά συναισθήματα και προβληματισμούς μετά από τον δικό μου προσωπικό αγώνα να ανταπεξέλθω σε μια απαιτητική χρονιά και να κατακτήσω μια θέση στην Ιατρική Σχολή, που αποτελεί για μενα όνειρο ζωής. Παράλληλα με τον ήδη δύσκολο αγώνα μου προκειμένου να πραγματοποιήσω το στόχο μου μέσα από τις πανελλήνιες, έπρεπε να δώσω άλλη μια σκληρή καθημερινή μάχη, την οποία δίνω μέχρι και σήμερα: να κατορθώσω να ξεπεράσω το πρόβλημα της υγειας μου.
Κλήθηκα να διανύσω την ψυχοφθόρα και επίπονη «διαδρομή» των πανελλαδικών εξετάσεων ώστε να πετύχω το στόχο μου, μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια μάχης με την ψυχογενή (νευρική) ανορεξία. Η ψυχογενής ανορεξία συχνά δε γίνεται αντιληπτή ως μια σοβαρή πάθηση ομως στην πραγματικότητα προσβάλλει άτομα με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα, καθώς αποτελεί ασθένεια που σχετίζεται πολύ στενά με το άγχος προκαλώντας σημαντικά προβλήματα στην υγεια ή ακόμα και το θάνατο. Θα επιθυμούσα, λοιπόν, να γνωστοποιήσω την πραγματική επικινδυνότητα της ασθένειας αυτής μέσα από την προσωπική μου εμπειρία, αδυνατώντας τελικά να συμμετέχω στις φετινές εξετάσεις λόγω υποτροπής της υγείας μου ύστερα από μια εξαντλητική και στρεσογόνο περίοδο προετοιμασίας, και χωρίς να έχω το δικαίωμα της εισαγωγής σε κάποια σχολή με το ποσοστό 5%.
Χωρίς να αποζητώ τον οίκτο και χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τον αγώνα των υπολοίπων συμμαθητών μου σε αυτή την απαιτητική χρονιά, είχα να αγωνιστώ διπλά φέτος και να αντιμετωπίσω την επίπονη διαδικασία των πανελληνίων μετά από μια τρίμηνη και υπό αντίξοες συνθήκες νοσηλεία στην Αθήνα το προηγούμενο καλοκαίρι, καθώς στη Ρόδο υπάρχει έλλειψη των κατάλληλων υποδομών για τη θεραπεία των διαταραχών πρόσληψης τροφής όπως η ψυχογενής ανορεξία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τελικά να επιστρέφω πίσω στη Ρόδο μετά το πέρας της νοσηλείας, «κατακλυσμένη» από το άγχος και την αβεβαιότητα για το μέλλον και τους στόχους μου, αφού είχα χάσει δυο σημαντικούς μήνες μαθημάτων και ύλης για την προετοιμασία των εξετάσεων που ήταν δύσκολο πλέον να καλυφθούν.
Παρόλα αυτά, το γεγονός αυτό δε με κράτησε πίσω και είπα ότι θα έδινα τον καλύτερο μου εαυτό, καθώς η Ιατρική ήταν και είναι το όνειρό μου κι ας ήξερα κατά βάθος πόσο ανέφικτο μπορεί να ήταν να πετύχω. Αποφάσισα να προσπαθήσω για ένα όνειρο ζωής, παρόλο που κινδύνευσα νωρίτερα να χάσω την ζωή μου από τις επιπλοκές της ανορεξίας και παρόλο που γνώριζα ότι θα έθετα για άλλη μια φορά σε κίνδυνο την υγεία μου, αφού όπως προανέφερα, η ψυχογενής ανορεξία πυροδοτείται ιδιαίτερα από στρεσογόνες καταστάσεις. Η κατάσταση της υγείας μου όμως εμφάνισε για άλλη μια φορά υποτροπή λόγω της ψυχολογικής πίεσης και του άγχους που με ταλάνιζαν όλη τη φετινή χρονιά, νιώθοντας τελικά ανίκανη σωματικά και πνευματικά να αποδώσω στις εξετάσεις και να φτάσω στο στόχο μου, παρά το πολύωρο διάβασμα που έκανα φέτος αλλά και τις προηγούμενες χρονιές.
Όλα αυτά διότι δεν είχα άλλη επιλογή, κυρία Υπουργέ. Δεν είχα άλλη επιλογή καθώς η δική μου πάθηση, που απειλεί όλο και περισσότερα άτομα της ηλικίας μου (και όχι μόνο),δε συγκαταλέγεται στις υπόλοιπες παθήσεις του ποσοστού 5% προφανώς επειδή δεν θεωρείται αρκετά «σοβαρή» για να ανήκει εκεί. Δεν είχα άλλη επιλογή διότι, όπως πολλές οικογένειες στην Ελλάδα, έτσι και η δική μου δυστυχώς δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξει τις σπουδές μου στο εξωτερικό.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να τονίσω την αναγκαιότητα να ληφθεί υπόψη η σοβαρότητα μια τέτοιας πάθησης στη χώρα μας, ακόμα κι αν δεν γίνεται γνωστό από τα μέσα ενημέρωσης το ποσοστό των νέων ατόμων που πάσχουν. Αναγνωρίζω τις ήδη υπάρχουσες δυσχερείς συνθήκες υπό τις οποίες κλήθηκαν όλοι οι υποψήφιοι να αντιμετωπίσουν τις πανελλαδικές εξετάσεις μετά από δυο χρόνια πανδημίας και τηλεκπαίδευσης.
Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι η παράλληλη μάχη να σώσει κάποιος τη ζωή του από μια τέτοια ασθένεια καθιστά μια τέτοια χρονιά ακόμη πιο επώδυνη. Ευελπιστώ έτσι από τον ερχόμενο χρόνο να ενταχθεί και η ψυχογενής ανορεξία στις παθήσεις που αφορούν στην εισαγωγή με το ποσοστό 5% σε κάποιο πανεπιστήμιο, καθώς δεν θα επιθυμούσα να υπάρξουν από δω και πέρα κι άλλα παιδιά που να βρεθούν στην ίδια θέση με εμένα και να βλάψουν την υγεία τους, προκειμένου να φτάσουν στο στόχο τους μέσω των πανελληνίων.
Με εκτίμηση και σεβασμό,
Μαθήτρια του 2ου Γενικού Λυκείου Ρόδου
