Ένα έγκλημα που σε πονά ως άνθρωπο και ως κοινωνία
Ένα που μας καθιστά «μικρούς» μπροστά στην «μεγαλοσύνη» της αθωότητας και της αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης που προσφέρουν απλόχερα τα παιδιά.
Αν είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε τα παιδιά, έχουμε αποτύχει ως άνθρωποι και ως κοινωνία.
Αν είμαστε ανίκανοι να διασφαλίσουμε και να εγγυηθούμε τα δικαιώματα και την , έχουμε αποτύχει ως πολιτεία.
Είναι ξεκάθαρο πως η οικονομική κρίση στη χώρα μας, σε συνδυασμό με την κρίση που επέφερε η πανδημία, έχει επηρεάσει δραματικά την ψυχολογία των πολιτών, μετατρέποντάς την σε βαθύτατη, μείζονα κοινωνική κρίση.
Η Πολιτεία δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στα συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά εγκληματικότητας, βίας και σωματικής, συναισθηματικής ή σεξουαλικής των πολιτών. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτά, αφορούν παιδιά.
Η πολιτική έχει χρέος να υπηρετεί πρωτίστως τον άνθρωπο. Η χάραξη κοινωνικής πολιτικής, η κοινωνική πρόνοια, οι δομές ψυχικής υγείας, η παρουσία ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες έπρεπε να είναι, ήδη, αυτονόητα δεδομένες και προτεραιότητα στην πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης.
Όταν 9 στις 10 σοβαρές περιπτώσεις κακοποίησης παραμένουν χωρίς διάγνωση, προστασία και αντιμετώπιση, η ενεργοποίηση του κρατικού μηχανισμού για την πρόληψη, την παρέμβαση, την ενημέρωση των γονέων και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, κρίνεται επιτακτικά αναγκαία.
Αλλά και αυτή η μία περίπτωση που θα πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης, ξεγυμνώνει με τον πιο απάνθρωπο και κυνικό τρόπο, την αδυναμία ή και αδιαφορία της Πολιτείας, να προστατέψει τα θύματα.
Τα παιδιά καταφθάνουν σε αστυνομικά τμήματα, ιατροδικαστικές υπηρεσίες, εισαγγελίες, ανακριτικά γραφεία, υπηρεσίες ψυχικής υγείας, δίνοντας δεκάδες καταθέσεις σε ψυχρά γραφεία και άγνωστους ανθρώπους, επί σειρά ετών, που κλονίζουν ακόμη περισσότερο τον ήδη τραυματισμένο ψυχισμό τους.
Η πολιτεία έχει χρέος να τροποποιήσει τις πολιτικές προστασίας της ανηλικότητας, προστατεύοντας τα θύματα από τις αλλεπάλληλες εξιστορήσεις της εφιαλτικής εμπειρίας τους, σε δεκάδες γραφεία και αγνώστους.
Η καταγγελία θα πρέπει να γίνεται εφάπαξ, παρουσία έμπειρου δικανικού ψυχολόγου και σε ειδικά οργανωμένους, φιλικούς προς τα παιδιά διαμορφωμένους χώρους, με τρόπο που να αποπνέει παιδικότητα.
Η λήψη της κατάθεσης θα πρέπει να γίνεται από άτομα εκπαιδευμένα να ανταποκρίνονται σε ψυχικά και σωματικά τραυματισμένα παιδιά. Αυτονόητο είναι, πως όλες οι διαδικασίες για την στοιχειοθέτηση και την τεκμηρίωση της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών, θα πρέπει να ολοκληρώνονται μέσα σε κάποιες ώρες, προστατεύοντας τα θύματα από τη διαρκή κακοποίηση, την ψυχική φθορά και την εξάντληση.
Τέλος, η ανάδειξη της σεξουαλικής κακοποίησης της 11χρονης μαθήτριας από την δασκάλα της στο Λασίθι, αναδεικνύει όχι μόνο τον ρόλο του σχολείου ως ύψιστο λειτούργημα και την προσφορά των εκπαιδευτικών στην κοινωνία, αλλά και την προσωπική ποιότητα της εκπαιδευτικού, επιδεικνύοντας υψηλή συναίσθηση του ρόλου, της ευθύνης και του καθήκοντός της.
Το σχολείο, σε όλες τις βαθμίδες του, αποτελεί πυλώνα για την ανάπτυξη και διαμόρφωση του ανθρώπου και οι εκπαιδευτικοί διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών, καλλιεργώντας κλίμα σεβασμού, αποδοχής, ευγένειας, ελευθερίας, εμπιστοσύνης και εκφραστικότητας μέσα στην τάξη, στοιχεία απαραίτητα για τη δόμηση υγιών σχέσεων ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές αλλά και μεταξύ των μαθητών.
Η μαθήτρια εμπιστεύτηκε την εκπαιδευτικό της γιατί:
- Το παιδί γνώριζε πως η εκπαιδευτικός ήταν διαθέσιμη πραγματικά να το ακούσει κι ότι υπάρχει ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορούσε να μοιραστεί τις ανησυχίες, τα ερωτήματα, τα προβλήματά του.
- Η εκπαιδευτικός είχε καλλιεργήσει αμοιβαίο κλίκα θετικής και ένθερμης σχέσης με τους μαθητές της.
- Το παιδί ήξερε πως μπορούσε να στηριχθεί συναισθηματικά στη δασκάλα του. Να μοιραστεί κάθε θέμα που το απασχολεί και καλείται να αντιμετωπίσει.
- Η εκπαιδευτικός, εκτός απ´ την έμφαση στο γνωστικό αντικείμενο μάθησης, έδωσε έμφαση και στην κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη των μαθητών της.
Αξίζουν συνεπώς εύσημα στην εκπαιδευτικό για τον άρτιο επαγγελματισμό της, την υψηλού επιπέδου προσφορά της στην εκπαίδευση, την επαγγελματική και προσωπική της ευσυνειδησία, το ήθος και το σθένος να σταθεί στο πλευρό της μαθήτριάς της και να βγάλει το παιδί απ´ τον Γολγοθά που ο ίδιος της ο θείος την ανέβασε, αλλάζοντας για πάντα τη ζωή της.
Συμπερασματικά, η απάντηση στα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά βίας, είναι η επένδυση στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία και η επανίδρυση του κοινωνικού κράτους δικαίου, σε όλες του τις προεκτάσεις.
Η Πολιτεία έχει χρέος να βάλει τον άνθρωπο ψηλά στην πολιτική της ατζέντα και να χαράξει πολιτική για τη δημιουργία ενός ευνομούμενου προοδευτικού κοινωνικού κράτους δικαίου, που θα διασφαλίζει και θα σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη, θα υπεραμύνεται και θα προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα εξασφαλίζει τις συνθήκες για ευημερία και μια αξιοπρεπή και ασφαλή διαβίωση σε κάθε πολίτη, ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, κοινωνικής τάξης, πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Με την ευχή η 11χρονη να είναι το τελευταίο θύμα κακοποίησης.
* Εκπαιδευτικός στην ΔΠΕ Ηρακλείου Κρήτης, πρώην Αντιπρόεδρος ΔΣ Σύρου Τήνου Μυκόνου, Υπ. Βουλευτής Α’ Αθήνας με το ΚΙΝΑΛ, Μέλος της Γραμματείας του Τομέα Παιδείας του ΚΙΝΑΛ, Μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου ΔΗ.ΣΥ. και υποψήφια Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου
