Θα εκπροσωπήσουν τον Νοέμβριο το πανεπιστήμιο Πάτρας στον παγκόσμιο διαγωνισμό Χημικής Μηχανικής στην Αριζόνα των ΗΠΑ
Οι πέντε δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους αλλά τις ένωσε από το πρώτο έτος κιόλας του Πανεπιστημίου Πατρών το κοινό ενδιαφέρον για τον πανελλήνιο διαγωνισμό χημικής μηχανικής.
Λόγω κορoνοϊού για δυο χρόνια ο διαγωνισμός δεν πραγματοποιήθηκε αλλά πέρυσι στο τρίτο έτος τους, είδαν στη λίστα πως ήταν οι μοναδικές που είχαν δηλώσει συμμετοχή. Και τότε είχαν την ίδια σκέψη «να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να εκπροσωπήσουν το πανεπιστήμιό τους στον διαγωνισμό με μια ομάδα μόνο με κορίτσια.
Το ζητούμενο ήταν ο σχεδιασμός και η κατασκευή ενός καινοτόμου ενεργειακά αμαξιδίου, που κινείται και σταματά αποκλειστικά με χημικό τρόπο διανύοντας μια συγκεκριμένη απόσταση.
«Ξεκινώντας θεωρούσαμε πως θα είναι κάτι απλό» λένε σήμερα. «Πως θα ασχολούμασταν κάποιες ώρες την ημέρα και αυτό θα ήταν αρκετό, ίσως και υπερβολικό, αλλά τελικά αφιερωθήκαμε για έξι μήνες εξ ολοκλήρου στον «Όσκαρ».
Έτσι αποκαλούν το αμαξίδιο, από το car (αυτοκίνητο) και το χημικό στοιχείο ΟS. Την ομάδα τους την ονόμασαν Lamborgenious.
Ξεκίνησαν κάνοντας έρευνα στη βιβλιογραφία για να καταλάβουν τους μηχανισμούς που θα χρησιμοποιούσαν και προχώρησαν στον σχεδιασμό και στα πειράματα.
Το πανεπιστήμιο κάλυψε τα έξοδα (800 ευρώ) και τους διέθεσε ένας εργαστήριο. Στην πορεία τους έδωσε και τα κλειδιά γιατί τα κορίτσια ήθελαν να κάθονται μέχρι αργά, συχνά μετά τα μεσάνυχτα, αφού το πανεπιστήμιο είχε ερημώσει.
Όταν προκρίθηκαν στην πρώτη φάση και θα εκπροσωπούσαν το πανεπιστήμιό τους στον πανελλήνιο διαγωνισμό , η συμμετοχή τους στον παγκόσμιο δεν φάνταζε τόσο απιθανη.
«Δυο ημέρες πριν από τον τελικό νιώσαμε πως όλα είχαν τελειώσει. Όλα πήγαιναν λάθος, οι μηχανισμοί είχαν χαλάσει. Μας πήρε από κάτω αλλά αποφασίσαμε να μην τα παρατήσουμε. Πήραμε κρέπες, κουβέρτες από τα σπίτια μας κι όλο το βράδυ κάναμε πειράματα στο διάδρομο της σχολής. Το ξημέρωμα το αμαξίδιο λειτούργησε ξανά όπως το θέλαμε. Ήταν μια μοναδική στιγμή» θυμούνται.
Την ημέρα του , όταν μπήκαν στην αίθουσα αντίκρισαν μια γεμάτη κερκίδα. Οι άνθρωποι του μηχανουργείου, οι ερευνήτριες από το διπλανό εργαστήριο που τους είχαν βοηθήσει, μέλη της λέσχης ρομποτικής όπου είχαν εκτυπώσει τα τελικά γρανάζια του «Οσκαρ», ακόμη και φοιτητές που δεν τις γνώριζαν προσωπικά.
Τα κορίτσια τα περίμενε μια δύσκολη πρόκληση: Τους ανακοίνωσαν πόσα μέτρα έπρεπε να διανύσει το αμαξίδιο και είχαν μια ώρα για να προσαρμόσουν την μπαταρία και τον μηχανισμό ώστε ο «Όσκαρ» να τρέξει και να φτάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στον στόχο.
Όταν συνειδητοποίησαν ότι είχαν κερδίσει την πρώτη θέση και άρα τη συμμετοχή τους στον παγκόσμιο διαγωνισμό της Αμερικής αγκαλιάστηκαν συγκινημένες.
Η Αγγελική Σούλου, που έχει απόλυτη ακρίβεια στα πειράματα, η Βαλεντίνη Βασιλείου που οργάνωνε την ομαδα, η Ειρήνη Μίκου που έχει πάντα χρήσιμες ιδέες και παρατηρήσεις, η Εριφύλη Μωραϊτη, η ήρεμη δύναμη που κρατούσε τις ισορροπίες και η Σοφία Σαβελώνα που τον ενθουσιασμο της τις κρατούσε σε εγρήγορση.
Τα χρήματα για το ταξίδι
Στην Πάτρα και την Πολυτεχνική σχολή επέστρεψαν αμέσως μετά τον Δεκαπενταύγουστο για να προετοιμαστούν για την επόμενη μεγάλη πρόκληση. Τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό στην Αριζόνα στις αρχές Νοεμβρίου . Ήδη από την εταιρεία «Πλαστικά Κρήτης» είχαν επικοινωνήσει μαζί τους και χωρίς να τις γνωρίζουν προσωπικά θα τους κάλυπταν τα αεροπορικά εισιτήρια. Έβαλαν όμως κάτω τα υπόλοιπα έξοδα και συνειδητοποίησαν ότι ουτε το πανεπιστήμιο, ούτε οι ίδιες θα μπορούσαν να τα καλύψουν
Ξεκίνησαν να ψάχνουν χορηγίες και οργάνωσαν μια διαδικτυακή καμπάνια χρηματοδότησης. Συγκινήθηκαν όταν είδαν όχι μόνο φίλους αλλά και άγνωστους να καταθέτουν κάποιοι ακομη και 3 ευρώ για να μπορέσουν εκείνες να ταξιδέψουν.
«Ο ανταγωνισμός εκεί είναι τεράστιος. Οι 39 καλύτερες ομάδες του κόσμου που συμμετέχουν είναι πολύ οργανωμένες, συνήθως πολυάριθμες και κάποιες δουλεύουν χρόνια πάνω στα δικά τους αμαξάκια. Αλλά αποδείξαμε πως με σκληρή δουλειά μπορούμε να σταθούμε ισάξια δίπλα τους». Και να τα καταφέρουν!
*Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής
