«Τα λόγια πονάνε, ξέρεις πόσα π€&στη που εσύ τα λες χωρίς να τα σκεφτείς, εμένα κάποτε με έκαναν να μισώ τον εαυτό μου; να ντρέπομαι να κοιταχτώ στον καθρέπτη;» – Ο Γιώργος, φοιτητής Θεάτρου του ΑΠΘ, μοιράζεται την εμπειρία του για την ομοφοβική – φραστική επίθεση που δέχθηκε
Ακολουθεί δημοσίευση, για γεγονός που μου συνέβη τις τελευταίες ώρες στην Κοζάνη. Ας ελπίσουμε ότι θα κουνηθεί επιτέλους κάνα φρύδι για αυτό το θέμα στην πόλη τούτη!
“Ε, π#@στη”
Δεν είμαι σαν αυτούς που θα πούνε “Γιατί να γράψω σεντόνι με επιχειρήματα προς εσάς, σιγά μην ξέρετε να διαβάζετε!”
Δεν θα κλάψω, έκλαψα στα 15 μου όταν περπατούσα στον δρόμο με την οικογένεια μου και αναγκαζόμουν να κρύψω το πρόσωπο μου για να μην μου ξανά πείτε “πάρε μου μια π…”
Δεν θα σας κάνω μήνυση, γιατί καταλαβαίνω ότι θεωρείτε αρνητικά φορτισμένη την διαφορετικότητα του να ναι κάποιος γκέι, ως πάρα φύσιν, έτσι μεγαλώσατε, κάποια στιγμή θα είμαστε συνάδερφοι, θα πιούμε και καφέ, θα με γνωρίσετε και θα καταλάβετε ότι δεν είμαι ο π#€στης αλλά ο Γιώργος.
Θα σας πω όμως το εξής, ακούω συχνά πυκνά “γκέι, αδερφή” ως χιούμορ αλλά, αυτό το χθεσινό μου κάθισε στον λαιμό. Μου κάθισε γιατί πολύ απλά, δεν γίνεται να χαιρετάς κάποιον, να γυρνάς πλάτη, να προχωράς για να μιλήσεις στον συγγενή σου και να ακούς ένα “ε, π@ύστ#”.
Κοινώς, αν το άτομο που δέχτηκε αυτο το μισανθρωπιστικό (ομοφοβικό), καλυμμένο από δήθεν χιούμορ ξέσπασμα, δεν ήμουν εγώ, και ήταν ένα πιο ευάλωτο θα του είχε καταστραφεί η βραδιά, η διάθεση, η ακόμα χειρότερα θα ήταν ένα κερασάκι στην τούρτα για την διαλυμένη από επιθέσεις αυτό εικόνα του, μην ξεχνάμε τα δεκάδες παιδιά που αυτοκτόνησαν λόγω αυτού.
Γιατί ρε φίλε τα λόγια πονάνε, ξέρεις πόσα π€&στη που εσύ τα λες χωρίς να τα σκεφτείς, εμένα κάποτε με έκαναν να μισώ τον εαυτό μου; να ντρέπομαι να κοιταχτώ στον καθρέπτη; να γράφω σημειώματα θέλοντας να πάω στον άλλον κόσμο; πόσο αγώνα έκανα για να πω, ναι ρε, αυτός είσαι και θα αγαπάς τον εαυτό σου, τουλάχιστον σέβεσαι και αγωνίζεσαι;
Ναι, γιατί όλα αυτά τα χρόνια που άκουγα “δεν θέλουμε γκέι στο δωμάτιο μας” ενόψει εκδρομών στο σχολείο, εγώ ούτε να ξυλοκοπήσω πήγα, ούτε να επιβάλλω την ιδιότητα μου. Ακολούθησα αυτό που επικαλείται συχνά η μάνα μου, τον δρόμο της αξιοπρέπειας! Και ναι ρε, κερδίζω γιατί βγαίνω έξω και με αγκαλιάζουν όσοι με ξέρουν!
Βέβαια τώρα, μετά την αποκάλυψη αυτήν έχω τους φόβους μου ότι θα φάω πόρτα από συνεργασίες που σχεδιάζω αλλά δεν με νοιάζει.
Κάποιοι πρέπει να καταλάβουν ότι δεν τους μιλάω ευγενικά και χαμογελαστά επειδή είμαι βλακας αλλά επειδή σέβομαι κάθε άνθρωπο, ό, τι και αν κάνει!
Έχουμε Πάσχα, αν έχετε τον Θεό σας!
Υ. Γ: Χρόνια δεν θεωρούσα σημαντικό να μοιραστώ τις προτιμήσεις μου, είναι σαν να επικαλούμαι το χρώμα των ματιών μου, αναγκάστηκα όμως επειδή κάποιοι τις λοιδωρούν.
Π
που μοριοδοτεί και στους δύο πίνακες
