Ο Μαρλένο, που υπογράφει το ποίημα που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Τεφλόν», είναι παιδί μεταναστών, δεύτερης γενιάς
«Διαβάστε το με προσοχή. Τα λόγια των παιδιών είναι τα πιο αληθινά. Τα έγραψε τα παρακάτω ένα , σημειώνει ο Αντιλάν Κοτζάι σε ανάρτησή του, και παραθέτει το του Μαρλένο, ενός παιδιού δεύτερης γενιάς.
Το ποίημα:
όλες οι τουαλέτες της Αθήνας είναι καθαρές χάρη στη μαμά μου
η μαμά μου είναι καθαρίστρια
(από πολύ μικρός είχα μάθει βασικά να λέω ότι η μαμά μου είναι οικιακή βοηθός γιατί νομίζω ότι έτσι μερικές φορές μας σέβονταν και τους δυο μας περισσότερο)
τα χέρια της είναι σκληρά και γεμάτα πληγές
απ’ τις χλωρίνες
το πρόσωπό της είναι σκληρό και γεμάτο πληγές
απ’ τις χλωρίνες• απ’ όλες τις χλωρίνες
όλης της Αθήνας
η μητέρα μου έχει τόση χλωρίνη πάνω της που η εικόνα της στο μυαλό μου
ξεθωριάζει• όχι στο μυαλό μου• γενικά
η μητέρα μου δεν έχει καθόλου εικόνα
καθόλου όψη• δεν είναι άτομο
απ’ τις χλωρίνες
η χλωρίνη έχει μικρύνει τη μητέρα μου τόσο που φοβάμαι ότι• όλη της η ανυπαρξία κάποια μέρα θα πέσει μέσα σε κάποια τουαλέτα
και θα αναγκαστώ να μπω κι εγώ στους υπονόμους
για να βρω και να γυρίσω στο σπίτι
τη μικρή μητέρα μου που την φάγανε οι χλωρίνες
α, για να βρω τη μαμά μου την υπηρέτρια
η υπηρέτρια ήρθε να πάρει τον Μαριλένο απ’ το σχολείο
μόνο εγώ και η μαμά μου ξέρουμε ότι είναι οικιακή βοηθός
όλοι οι άλλοι απλά αφήνουν τις τουαλέτες τους βρόμικες
και μετά τις βρίσκουν καθαρές• και γεμάτες χλωρίνη
οι μητέρες μας όλες καθαρίζουν τις τουαλέτες της Ελλάδας
και τα ονόματά τους είναι πικρά στο στόμα
η καθαριότητα τα κάνει δυσπρόφερτα
κανείς δεν τις λέει με το όνομά τους
το όνομα της μαμάς μου όμως είναι όνομα ποταμού
ποταμού από δάκρυα και ποταμού από χλωρίνη
και κατεβαίνει από ψηλά με ορμή
για να καθαρίσει να καθαρίσει να καθαρίσει
