«Ως μάννα εξ ουρανού χάψαμε πέρσι τα κενά στα οποία δόθηκε προτεραιότητα κάλυψης. Τα δηλώσαμε όλα, γιατί “ποιος ξέρει πότε θα ξαναγίνουν διορισμοί” και βρεθήκαμε στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της χώρας υπηρετώντας το Υπουργείο»
Δις ετησίως, ως , εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων ξεριζώνονταν από τον τόπο τους καλύπτοντας “υπηρεσιακές ανάγκες”, πέφτοντας σε θερινή νάρκη ανεργίας εις βάρος του προσωπικού, οικογενειακού βίου, υφιστάμενοι την άνωθεν νομιμοποιημένη οικονομική εξαθλίωση. Τρέχοντας παράλληλα να επιμορφωθούν, επιφορτίζοντας αποκλειστικά τον δικό τους προϋπολογισμό, για να πλουτίσουν το μορφωτικό τους κεφάλαιο, αλλά και να μαζέψουν κανένα μόριο που θα διευκολύνει τη σταδιοδρομία τους, καλούνταν κάθε χρόνο να αναπληρώνουν τον εαυτό τους. Έτρεχαν αγώνα ταχύτητας με μέσα μεταφοράς χεσαία, εναέρια και θαλάσσια για μια πολυπόθητη ανάληψη υπηρεσίας, σε κενά που κάθε άλλο παρά έκτακτα ήταν, παρασυρμένοι σε έναν σαδιστικό χορό τυχαιότητας.
Έρχεται η 11η Σεπτεμβρίου του Αγιασμού και μαζί της η ώρα που εμπιστεύεστε τα παιδιά του λαού στα χέρια μας. Κι εμείς αναλαμβάνουμε αυτή την ευθύνη γιατί το έχουμε επιλέξει. Τότε που διαλέξαμε να γίνουμε οι κακοπληρωμένοι δάσκαλοι στους οποίους τόσο εχθρικά συμπεριφέρεστε. Κι είμαστε οι ξεριζωμένοι μεσήλικες πια, που αφήνουμε πίσω το δίκτυο των οικείων μας που στηρίζουν την ανθρώπινη υπόστασή μας, χωράμε τη ζωή μας σε πέντε κούτες και δύο βαλίτσες και πρέπει από το παραθαλάσσιο ενοικιαζόμενο που μας έστειλε αυτή τη φορά η τράπουλα να διαχειριστούμε το πιο ευαίσθητο έμψυχο υλικό της κοινωνίας μας.
Ως μάννα εξ ουρανού χάψαμε πέρσι τα κενά στα οποία δόθηκε προτεραιότητα κάλυψης. Τα δηλώσαμε όλα, γιατί “ποιος ξέρει πότε θα ξαναγίνουν ” και βρεθήκαμε στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της χώρας υπηρετώντας το Υπουργείο. Ζυγίσαμε το κόστος της διετούς παραμονής υπομένοντας λίγο ακόμα. Εξ άλλου, τι είναι δύο χρόνια μπροστα στα εννιά, στα έντεκα, στα δεκατρία; Τώρα έρχεστε να μας πείτε ότι τα κενά που δε μας δώσατε πέρσι, αυτά που ήταν μεν δίπλα στα σπίτια μας, αλλά από πολιτική επιλογή δεν διατέθηκαν, αν και ήταν και πέρσι οργανικά κενά, αυτά τα κενά που ελπίζαμε να μας υποδεχτούν μετά τη διετία, σα να ήταν κάποια πολυπόθητη Ιθάκη, θα καλυφθούν με τους φετινούς διορισμούς. Θέσατε δηλαδή ένα αξιολογικό κριτήριο, καταρτίσατε τον πίνακα προσόντων του ΑΣΕΠ και μέσα σε έναν χρόνο αποφασίσατε να μας αποδείξετε ότι αγνοείτε τον κόπο και τον αγώνα που αντικατοπτρίζει αυτός ο πίνακας, τον οποίο βέβαια εσείς εξ αρχής είχατε καταρτίσει.
Τώρα η συνάδελφός μου από το Λασίθι θα αναγκαστεί να μετακομίσει στην Αθήνα, γιατί στο Λασίθι διορίστηκα πέρσι εγώ και δεν υπάρχουν πια κενά. Εγώ, εξ άλλου, του χρόνου δεν θα μπορώ να μετατεθώ στην Αττική, γιατί τα κενά θα έχουν καλυφθεί. Παίζετε με τις ζωές μας ανενδοίαστα. Αν υπήρχε η πολιτική βούληση, αυτή η αδικία θα μπορούσε εύκολα να διορθωθεί. Αλλά δε φαίνεται να υπάρχει. Θα πρέπει να ξέρετε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε.
Υ.Γ.: Διαφαίνεται μια τάση διάνθισης της προεκλογικής σας ρητορικής με το επιχείρημα ότι δώσατε τέλος στην επιτέλους τα σχολεία με μόνιμο προσωπικό. Δεν ήταν δικά σας τα κενά ώστε να αναχθούν σε ανταλλακτικό μέσον ψηφοθηρίας. Δικά μας ήταν. Εμείς φυλούσαμε Θερμοπύλες όλα αυτά τα χρόνια. Κι εμείς δε θα ξεχάσουμε.
* Χρυσάνθη Γεροπούλου, εκπαιδευτικός Γενικής Αγωγής
