«Διορίστηκε μόλις το 1/10 των εκπαιδευτικών που καλύπτουν τις ανάγκες του συστήματος με ελαστικές σχέσεις και μηδαμινά δικαιώματα»
Επιστολή στην υπουργό Παιδείας, , έστειλε μέσω του alfavita.gr μια νεοδιόριστη εκπαιδευτικός, η οποία ζητά τη μείωση της από δύο έτη σε ένα.
«Η τοποθέτηση κανενός νεοδιοριζόμενου δεν έγινε (το λεγόμενο) κενό αλλά σε λειτουργικό» επισημαίνει στην επιστολή της η εκπαιδευτικός και προσθέτει ότι «επιχειρηματολογούν ονομάζοντάς μας δόκιμους για δύο χρόνια, ενώ έχουμε στελεχώσει την παιδεία χρόνια τώρα. Υπάρχουν συνάδελφοι που συνταξιοδοτήθηκαν ως αναπληρωτές και κάποιοι που τα έτη υπηρέτησης του ξεπερνούνε τα δεκαπέντε».
Η εκπαιδευτικός μιλά για στην επιστολή της, αναφέροντας τις αντιξοότητες που συνάντησε: «Ο μεγάλος μου γιός έχει αλλάξει οκτώ σχολεία και όχι από την αρχή της χρονιάς, αλλά τη χρονική στιγμή που ερχόταν η «σειρά» μου, όταν θυμόταν ότι υπάρχει και ένα κενό (που υπήρχε από την αρχή και δεν προέκυπτε στην πορεία) σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας που έπρεπε να παρουσιαστώ σε δυο μέρες, γιατί είχα ανάγκη τη δουλειά».
«Για να μην αλλάζει λοιπόν η οικογένεια μου συνεχώς σπίτι, εγκατασταθήκαμε σε ακριτική περιοχή με κενές θέσεις που με “έπαιρναν ” κάθε χρόνο» πρόσθεσε.
«Φέτος μετά από πολύ ταλαιπωρία και χρηματοδότηση του συστήματος παιδείας, με διόρισαν! Ή δεν ξέρω με διόρισαν ή με τιμώρησαν. Μου έκαναν χάρη; Ε, όχι δα» σημείωσε η εκπαιδευτικός.
« αλλά στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ενώ παραδέχομαι ότι το δήλωσα επειδή είχα ανάγκη τη δουλειά, επίσης παραδέχομαι ότι ήξερα που είναι τα κενά και τα επέλεξα. Μα εγώ ξέρω ότι κενά υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, διορίστηκε μόλις το 1/10 των εκπαιδευτικών που καλύπτουν τις ανάγκες του συστήματος με ελαστικές σχέσεις και μηδαμινά δικαιώματα» κατέληξε.
Η επιστολή μιας νεοδιόριστης
Ακολουθεί η επιστολή μιας νεοδιόριστης εκπαιδευτικού στην υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως:
Κυρία Υπουργέ,
Αρκετοί συνάδελφοι ζητάμε τροποποίηση του νόμου και μείωση της υποχρεωτικής υπηρέτησης οργανικής θέσης από δύο σε ένα έτος. Παραθέτω, λοιπόν, το προσωπικό μου παράδειγμα και τα επιχειρήματα που στηρίζουν το αίτημα αυτό.
Ναι είμαι νεοδιόριστη, αλλά όχι νέα εκπαιδευτικός, αφού έχω οκτώ χρόνια προϋπηρεσία στο δημόσιο σύστημα παιδείας (δεκαπέντε χρόνια συνολικής επαγγελματικής προϋπηρεσίας) και έχω διδάξει σε πολλά σχολεία της χώρας – πολλές χρονιές ταυτόχρονα σε ως και τέσσερα σχολεία σε αποστάσεις άνω της μιας ώρας δρόμου. Ο μεγάλος μου γιός έχει αλλάξει οκτώ σχολεία και όχι από την αρχή της χρονιάς, αλλά τη χρονική στιγμή που ερχόταν η «σειρά» μου, όταν θυμόταν ότι υπάρχει και ένα κενό (που υπήρχε από την αρχή και δεν προέκυπτε στην πορεία) σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας που έπρεπε να παρουσιαστώ σε δυο μέρες, γιατί είχα ανάγκη τη δουλειά.
Για να μην αλλάζει λοιπόν η οικογένεια μου συνεχώς σπίτι, εγκατασταθήκαμε σε ακριτική περιοχή με κενές θέσεις που με “έπαιρναν ” κάθε χρόνο. Μείναμε εκεί οικογενειακώς, που σημαίνει ότι μεταναστεύσαμε εντός της χώρας για λόγους εργασίας και μόνο. Ο σύζυγός μου προσάρμοσε τη δουλειά του και ήμασταν όλοι μαζί για λίγο στο νέο μας σπιτικό, στη νέα μας πόλη. Φέτος μετά από πολύ ταλαιπωρία και χρηματοδότηση του συστήματος παιδείας, με διόρισαν! Ή δεν ξέρω με διόρισαν ή με τιμώρησαν. Μου έκαναν χάρη; Ε, όχι δα.
Με διόρισαν αλλά στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ενώ παραδέχομαι ότι το δήλωσα επειδή είχα ανάγκη τη δουλειά, επίσης παραδέχομαι ότι ήξερα που είναι τα κενά και τα επέλεξα. Μα εγώ ξέρω ότι κενά υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, διορίστηκε μόλις το 1/10 των εκπαιδευτικών που καλύπτουν τις ανάγκες του συστήματος με ελαστικές σχέσεις και μηδαμινά δικαιώματα. Δε ζητάω να βγει καμία νέα θέση για εμένα ώστε να βολευτώ, αλλά να έχω το δικαίωμα να είμαι κοντά στο σπίτι μου αφού υπάρχει θέση και δεν κοστίζω τίποτε περισσότερο στο κράτος ή στον φορολογούμενο όπως θα έλεγε κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, είτε εργάζομαι στην μία ακριτική περιοχή είτε στην άλλη.
Αυτή τη στιγμή ο γιός μου είναι Τρίτη λυκείου και δίνει πανελλήνιες, αποφοιτώντας από το σχολείο που για τελευταία φορά τον μετέφερα. Η κόρη, μικρότερη, άλλαξε μόνο τέσσερα σχολεία. Είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τον σύζυγό μου και πατέρα των παιδιών μου Πάσχα και Χριστούγεννα. Η μικρή μου κόρη λέει στους φίλους μου ότι μοιάζουν με τον μπαμπά της…
Αν ο λόγος που μου παγώνουν τη μετακίνηση και με εξαθλιώνουν οικονομικά, συναισθηματικά και χαλαρώνουν τους δεσμούς της οικογενείας μου που για να είμαστε όλοι μαζί, ήδη μετοικήσαμε δύο φορές στο παρελθόν, στηρίζεται στο επιχείρημα ότι με αυτό τον τρόπο θα αδειάσουν τα νησιά, προκαλώ τους έχοντες θέση ευθύνης να δώσουν κίνητρα για αυτό και όχι να μεταβιβάσουν το πρόβλημα στο επόμενο έτος. Επίσης υπάρχουν πρώην αναπληρωτές, νυν νεοδιόριστοι, οι οποίοι θέλουν να είναι στα νησιά, όπως και εγώ προσωπικά, γιατί προσαρμόσαμε έτσι τη ζωή μας.
Στην ειδικότητά μου στον τόπο μόνιμης μου κατοικίας βγήκε ένα κενό στην προκήρυξη για διορισμό, έπειτα προσλήφθηκαν 10 αναπληρωτές ίδιας ειδικότητας. Στον τόπο που με διόρισαν βγήκαν 6 κενά στην προκήρυξη, έπειτα προσλήφθηκαν μόλις 2 αναπληρωτές της ίδιας ειδικότητας. Γνωρίζω ότι σε νησί των Δωδεκανήσων υπερκαλύφθηκαν τα κενά με πλεονάζοντες εκπαιδευτικούς στην ίδια ειδικότητα. Το γεγονός αυτό δείχνει η ανισοκατανομή των κενών στην ελληνική περιφέρεια αναίτια αν όχι με δόλο.
Η τοποθέτηση κανενός νεοδιοριζόμενου δεν έγινε σε οργανικό (το λεγόμενο) κενό αλλά σε λειτουργικό. Αυτό από μόνο του δε δείχνει πρόθεση σταθερότητας στα σχολεία, αφού του χρόνου θα τοποθετηθούμε σε νέα σχολεία του ίδιου νομού, δηλαδή ακόμη και σε άλλη πόλη ή άλλο νησί. Την επόμενη χρονιά, απλά θα έχουμε δικαίωμα μετάθεσης σε άλλο σχολείο με βάση τα τότε κενά.
Επιχειρηματολογούν ονομάζοντάς μας δόκιμους για δύο χρόνια, ενώ έχουμε στελεχώσει την παιδεία χρόνια τώρα. Υπάρχουν συνάδελφοι που συνταξιοδοτήθηκαν ως αναπληρωτές και κάποιοι που τα έτη υπηρέτησης του ξεπερνούνε τα δεκαπέντε.
Έως και πριν το νόμο Γαβρόγλου, το 2019 τα έτη υποχρεωτικής υπηρέτησης ήταν ένα έτος. Όσες φορές στο παρελθόν νομοθετήθηκαν περισσότερα έτη, αυτό διορθώθηκε με τροποποιήσεις. Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα επιτρέπονται ορισμένες υπηρεσιακές μεταβολές σε αντίθεση με εμάς.
Ακόμη και μέσα στην πανδημία είμαστε αναγκασμένοι να νοσούμε μόνοι μας ή να καρδιοχτυπούμε όταν νοσεί η οικογένειά μας στην άλλη άκρη της Ελλάδας και εμείς δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα.
Δε θα αναφερθώ στον πληθωρισμό που καθιστά την επιβίωση δύσκολη και την επανένωση της οικογένειας όνειρο απατηλό! Ούτε στην παγκόσμια αστάθεια που μας προκαλεί τεράστια ανασφάλεια για το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας.
Πρόκειται για πολιτική βούληση και μόνο η μείωση της υπηρέτησης της οργανικής από τα δύο στο ένα έτος, ώστε να λήξει το μαρτύριο για εμάς. Απορώ πραγματικά γιατί δεν υπάρχει.
Μια από τις νεοδιόριστες που τιμωρείται για την προσφορά της στην Παιδεία
