‘’ θα σας έχουμε του χρόνου; ‘’ Και συ να απαντάς ‘’δεν ξέρω, θα δούμε ‘’ Και αυτά να λυπούνται που η απάντηση δεν είναι σίγουρα καταφατική. Τελικά, ίσως σ αυτό το λυπημένο τους ύφος να κρύβεται το έπαθλο που περιμένουμε να πάρουμε στο τέλος της χρονιάς.
Στο τελευταίο μάθημα έχω παράδοση να κάνω μια ερώτηση στους μαθητές μου.
Ποιος είναι, με τον τρόπο που εκείνοι καταλαβαίνουν, ο ιδανικός καθηγητής.
Κάθε διδακτική ώρα όταν χτυπούσε το κουδούνι για διάλλειμα, όλα αυτά τα χρόνια που διδάσκω στα σχολεία, ασυναίσθητα κάνω στον εαυτό μου την ερώτηση: -ήμουν καλή; Μήπως υπερβολικά αυστηρή με τον τάδε; Μήπως δεν έπρεπε να είμαι με τον άλλον τόσο χαλαρή; μήπως έβαλα πολλές ασκήσεις; μήπως αυτό, μήπως το άλλο…. Πέτυχα τον στόχο μου; Δίδαξα σωστά; Μήπως έπρεπε να τα πω διαφορετικά;
Δεν σωπαίνει αυτή η φωνή μέσα στο κεφάλι μου. Πάντα είναι εκεί έτοιμη να με κατακεραυνώσει… Ο πιο σκληρός αξιολογητής είναι πάντα ο εαυτός μας.
Τι περιμένουν οι μαθητές από το καθηγητή τους όμως; Η πρώτη απάντηση που κυριαρχεί. ‘’ χαρούμενος’’ ‘’ να κάνει αστεια’’ ‘’ να έχει καλή διάθεση’’ ‘’ να είναι ευγενικός’’ ‘’ να μην ειναι αυστηρός ‘’ Και κάπου μετά από όλα αυτά αναφέρεται ‘’ να ειναι κατανοητός’’ ‘’ καλός γνώστης του αντικειμένου’’ Μήπως λοιπόν οι δεξιότητες ενός καθηγητή για να θεωρείται ‘’καλός ‘’ είναι ελαφρώς παρεξηγημένες; Όλοι μας γνωρίζουμε επαρκώς το αντικείμενο που διδάσκουμε. Τι δεν γνωρίζουμε όμως όλοι; Να συνεννοούμαστε με εφήβους!!! Αυτό ειναι το πρόβλημα. Εκεί είναι η πηγή του κακού.
Στο γυμνάσιο ειδικά, που το ξέσπασμα της εφηβείας είναι σαν πυρηνική βόμβα, συναντάμε όλη την δυσκολία συνεννόησης με τους μαθητές μας. Πολλές φορές όταν κάνω μάθημα, καταλαβαίνω ότι πολύ λίγη σημασία θα δώσουν σ αυτό που τους λέω, αλλά επικεντρώνονται στις εκφράσεις μου και στις λέξεις που χρησιμοποιώ. Σαν να είμαι στο θέατρο, κάθε φορά που μπαίνω σε αίθουσα και δίνω παράσταση, περιμένοντας το χειροκρότημα ενός απρόθυμου νυσταγμένου κοινού, που για να το πετύχω πρέπει να αυτοσχεδιάζω και να πρωτοτυπώ συνεχώς. Αυτή είναι δεξιότητα λοιπόν. Αυτοσχεδιασμός και πρωτοτυπία μέσα σε 45 λεπτά με τα μάτια των μαθητών καρφωμένα στο ρολόι του τοίχου μετρώντας τα δευτερόλεπτα για το διάλλειμα. Να προσπαθείς να τους κερδίσεις, να διδάξεις σωστά, να είσαι δίκαιος με την συμπεριφορά τους, να τους καταλαβαίνεις. Και κάθε φορά η η σκληρή αυτοκριτική. ‘’Ήμουν καλή;’’ Κάθε διδακτική ώρα. Κάθε μέρα…. Και να κοιτάς τα πρόσωπα τους σαν να περιμένεις κάποια επιβράβευση, κάποιο έπαθλο και αυτό να μην γίνεται ποτέ… Γιατί εκείνα πιστεύουν ότι επειδή είμαστε ‘’ οι δυνατοί’’, ‘’ οι άρχοντες’’ δεν το χρειαζόμαστε.
Τουλάχιστον ακούμε εκείνη την γλυκιά ερώτηση που είναι ίσως ‘’το μπράβο ‘’ που περιμένουμε να ακούσουμε. ‘’ θα σας έχουμε του χρόνου; ‘’ Και συ να απαντάς ‘’δεν ξέρω, θα δούμε ‘’ Και αυτά να λυπούνται που η απάντηση δεν είναι σίγουρα καταφατική. Τελικά, ίσως σ αυτό το λυπημένο τους ύφος να κρύβεται το έπαθλο που περιμένουμε να πάρουμε στο τέλος της χρονιάς. Τα λέμε το Σεπτέμβρη λοιπόν καλά μου μαθητούδια . Σε νέες μαθηματικές περιπέτειες…
