Ο Μάης του 2022 δεν ήταν ένας απλός μήνας της άνοιξης και της ανθοφορίας των λουλουδιών για τη χώρα μας
Ήταν ο μήνας της άνοιξης των αγώνων της ελληνικής νεολαίας ενάντια στο ζοφερό μέλλον της καταστολής, του εκφασισμού της κοινωνίας και της ζωής χωρίς δικαιώματα που τους ετοιμάζουν οι κυβερνώντες στη χώρα «της φαιδράς πορτοκαλέας» της Ελλάδας της Νέας Δημοκρατίας.
Στις αρχές του μήνα Μάη του 2022 τυχαία διάβασα σε δημοσιεύματα του τύπου για την υπόθεση της καταδίκης από τη δικαιοσύνη , διότι τον Οκτώβριο του 2020 προέβησαν σε κατάληψη του σχολείου τους για μια ημέρα, χωρίς να προκαλέσουν καταστροφές, διεκδικώντας καλύτερους υγειονομικούς όρους για την λειτουργία του σχολείου τους εν μέσω πανδημίας του ιού covid 19, ύστερα από καταγγελία – αναφορά της Γυμνασιάρχου του ομώνυμου Γυμνασίου.
Στο τέλος του ίδιου μήνα αστυνομικές δυνάμεις εντός του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κοντέψαν να σκοτώσουν (τραυμάτισαν πολύ σοβαρά) με ευθεία βολή χειροβομβίδας κρότου λάμψης, η οποία βρήκε τον νεαρό στο πρόσωπο, επειδή διαμαρτυρόταν μαζί με άλλους συμφοιτητές του για την συνεχή και αδιάλειπτη «κατοχή» του Πανεπιστημίου του από τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής που λυμαίνονται τους τελευταίους μήνες τις Πανεπιστημιακές σχολές στην προσπάθειά τους να επιβάλλουν το δόγμα του «νόμου και της τάξης», του ακραίου εκφασισμού και της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου – των μορφωτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των φοιτητών και της μετατροπής του Δημόσιου Πανεπιστήμιου σε χώρο αγοραίας – ιδιωτικού χαρακτήρα παροχής, για όσους έχουν να την αγοράσουν, γνώσης.
Δίκαια θα αναρωτηθείτε ποια σχέση μπορούν να έχουν τα γεγονότα και η απόφαση του δικαστηρίου για τους μαθητές στο Αγρίνιο με αυτά της αστυνομικής βίας και καταστολής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης;
Κι όμως έχουν σχέση και μάλιστα πολύ μεγάλη σχέση μεταξύ τους. Ο στόχος της κυβέρνησης είναι να σταματήσουν οι νέοι άνθρωποι να διεκδικούν και να αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο.
Από τον Ιούλιο του 2019, με την ανάρρηση στην εξουσία της Νέας Δημοκρατίας, η επίθεση της κυβέρνησης σε βάρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων του λαού και των εργαζόμενων έχει τέτοια ένταση και μεθοδικότητα, ώστε δίκαια η σημερινή κυβέρνηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η χειρότερη από το 1974 ως τώρα.
Ιδιαίτερα οι συνεχείς επιθέσεις της κυβέρνησης σε βάρος της νεολαίας και των αγώνων και διεκδικήσεων της μοιάζει σχεδόν με μια επιχείρηση πογκρόμ ενάντια σε κάθε είδους διεκδίκηση και μορφή πάλης που γνώρισε ή μεταχειρίστηκε το κίνημα της νεολαίας στη χώρα μας από τα χρόνια της δικτατορίας ως τις μέρες μας.
Οι μπήκαν στο στόχαστρο, αφού βαφτίστηκαν ως κέντρα της ανωμαλίας και της ανομίας, το πανεπιστημιακό άσυλο καταργήθηκε, οι αγώνες μαθητών και φοιτητών ποινικοποιήθηκαν, ενώ ένα πρωτόγνωρο κύμα βίαιης καταστολής εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται σε βάρος των νέων ανθρώπων που επιμένουν να αγωνίζονται και να διεκδικούν καλύτερους όρους φοίτησης στα σχολεία και στις σχολές, διεύρυνση και κατοχύρωση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας, καλύτερους όρους εργασίας και ζωής.
Λίγους μήνες πριν είδαμε να οδηγείται στον θάνατο , ύστερα από άγριο ξυλοδαρμό από αστυνομικές δυνάμεις, γιατί τολμούσε να παλεύει και να αγωνίζεται για όλα τα παραπάνω.
Με τον ίδιο τρομοκρατικό τρόπο καταδικάστηκαν από το δικαστήριο του Αγρινίου, χωρίς να έχουν προκαλέσει καμία ζημιά στο σχολείο τους, οι νεαροί/νεαρές μαθητές και μαθήτριες του 1ου Γυμνασίου Αγρινίου, επειδή τόλμησαν να διεκδικήσουν κι αυτοί όλα τα παραπάνω.
Αντίστοιχα κόντεψε να οδηγηθεί στο θάνατο εντός του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου διότι επέμεινε να αγωνίζεται και να διεκδικεί όλα τα παραπάνω.
Μελανό σημείο σε όλα αυτά τα περιστατικά η απουσία – αφασία ή ακόμα και η συνέργεια των εκπαιδευτικών και της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Με ποια δικαιολογία αλήθεια η κα Γυμνασιάρχης του 1ου Γυμνασίου Αγρινίου, ξεπερνώντας κάθε όριο παιδαγωγικής ευαισθησίας και ενσυναίσθησης, οδήγησε τις μαθήτριες και τους μαθητές της στο δικαστήριο, ενώ δεν είχαν προξενήσει καμία ζημιά στο σχολείο τους αλλά διεκδικούσαν να λειτουργεί με καλύτερους όρους και για τις/τους ίδιους και για τους εκπαιδευτικούς;
Με ποια δικαιολογία ο κος Πρύτανης του ΑΠΘ προσκαλεί και ανέχεται τις σιδηρόφρακτες αστυνομικές ορδές στο Πανεπιστήμιό του για να δέρνουν, προπηλακίζουν και θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των φοιτητών του;
Ως πότε η ελληνική κοινωνία και οι γονείς θα ανεχόμαστε να συμπεριφέρεται η πολιτεία στα παιδιά μας με αυτόν τον κατάπτυστο, επαίσχυντο και δολοφονικό τρόπο;
Η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει να πάρει θέση άμεσα απέναντι σε όλα τα παραπάνω υπερασπίζοντας τα παιδιά μας (μαθητές – φοιτητές – σπουδαστές) και τους δίκαιους αγώνες και τις διεκδικήσεις τους για περισσότερη και καλύτερη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ με δικαιώματα, για ΔΗΜΟΣΙΑ & ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ για όλους, για καλύτερους – αξιοπρεπείς όρους δουλειάς και ζωής.
Το σχολείο και το Πανεπιστήμιο οφείλουν να μαθαίνουν στους νέους πώς να αγωνίζονται και να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους κι όχι πώς να είναι πειθήνια και άβουλα όργανα των κελευσμάτων της εκάστοτε εξουσίας.
Ήρθε ή ώρα να ρίξουμε ΜΑΥΡΟ σε όσες/όσους δικάζουν και σκοτώνουν τα παιδιά μας στην προσπάθειά τους να κάμψουν κάθε είδους αντίδραση και αντίσταση απέναντι στην εφαρμογή των καταστροφικών – αντιλαϊκών – αντεργατικών και αντιδημοκρατικών πολιτικών τους, χωρίς να κάνουμε διακρίσεις αν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα, για μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας ή εκπαιδευτικούς που ξεχνούν ότι το αντικείμενο της εργασίας τους είναι η διάπλαση ψυχών και χαρακτήρων δημοκρατικών πολιτών και όχι υποτακτικών υπηκόων εκφασισμένων κοινωνιών.
Κάποιοι/-ες καθήμενοι στους θώκους της εξουσίας που τους παραχώρησε ο λαός δεν εννοούν να αφήσουν όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν, γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν την εξουσία τους και την καρέκλα τους. Ας είναι βέβαιοι, ότι όσα δικαστήρια και αστυνομικές δυνάμεις κι αν επιστρατεύσουν, όση βία και καταστολή κι αν χρησιμοποιήσουν σε βάρος των νέων ανθρώπων ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ των αγώνων της νεολαίας και του λαού. Τα παιδιά μας θ’ ανθίσουν και θα ευωδιάσουν, όπως τα λουλούδια, και θα νικήσουν γιατί είναι το μέλλον μας και παλεύουν για να είναι καλύτερο το μέλλον αυτό.
*Ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης είναι εκπαιδευτικός (Δάσκαλος) της Πρωτοβάθμιας Εκπ/σης, Φιλόλογος – Ιστορικός, Διδάκτορας Νεότερης & Σύγχρονης Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστήμιου Πολιτικών & Κοινωνικών Επιστημών, Πρόεδρος του Δ. Σ. του Συλλόγου Εκπ/κών Π. Ε. Αμαρουσίου, τέως μέλος του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε.
