Η Ειρήνη που έχει στο σπίτι της ένα μωρό 20 μηνών, η Ελπινίκη που με όλο όνειρα ξεκινάει την κοινή ζωή της με τον άνθρωπο που αγαπάει και η Κατερίνα που για τέταρτη χρονιά άφησε τον άντρα της και τα δύο παιδιά της
Την εβδομάδα που μας πέρασε στο δρόμο προς Σητεία, μετά το χωριό Καβούσι, στην Κρήτη, όταν πήγαιναν προς το σχολείο τους, το ΕΕΕΕΚ Σητείας.
Οδηγός από το αντίθετο ρεύμα, μετά από στροφή, έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν οι τρεις εκπαιδευτικοί, παρά το γεγονός ότι του έκαναν σινιάλο με τα φώτα.
Οι τρεις εκπαιδευτικοί ήταν η Ειρήνη που έχει στο σπίτι της ένα μωρό 20 μηνών, η Ελπινίκη που με όλο όνειρα ξεκινάει την κοινή ζωή της με τον άνθρωπο που αγαπάει και η Κατερίνα που για τέταρτη χρονιά άφησε τον άντρα της και τα δύο παιδιά της για να διδάξει παιδιά στην ειδική αγωγή.
Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει άλλη ομάδα εργαζομένων που να εργάζεται σε 2 και 3 μέρη διαφορετικά ή που να αναγκάζεται να κάνει καθημερινή 50, 100 ή και 200 χιλιόμετρα.
“Πριν από χρόνια, κάθε μέρα έκανα 250 χιλιόμετρα Αθήνα – Ορχομενός – Αθήνα. Ξεκινούσα στις 6 το πρωί από τη Δάφνη για τον Ορχομενό όπου είχα διοριστεί καθηγητής στο Γυμνάσιο. 125 περίπου χιλιόμετρα, έφτανα συνήθως ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το κουδούνι για να αρχίσει το μάθημα. Νωρίς το μεσημέρι έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής για Αθήνα. Άλλα 125 χιλιόμετρα. Έπρεπε να είμαι σπίτι πριν από τις 5μμ γιατί τότε έφευγε η σύζυγος για δουλειά και έπρεπε να βρίσκομαι με το γιό μου που ήταν δυο ετών”
Αυτά μας είπε ο καθηγητής Χ.Κ. και είναι μια από τις χιλιάδες περιπτώσεις καθηγητών, δασκάλων και νηπιαγωγών που για χρόνια ολόκληρα οδηγούν κάθε μέρα δεκάδες και εκατοντάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν στο σχολείο.
Οι συνθήκες δουλειάς για τους εκπαιδευτικούς παραμένουν σκληρές και ιδιαίτερες: “Εγω μένω περίπου 16 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Κάνω δηλαδή σχεδόν 35 χιλιόμετρα την ημέρα. Υπάρχουν όμως συνάδελφοι στο νομό που κάνουν ακόμα και 140 χιλιόμετρα την ημέρα για να παρουσιαστούν στα σχολεία τους. Συνάδελφοι που έρχονται, ας πούμε από τα Ιωάννινα για να πάνε σε χωριά πολύ ορεινά, με στενούς δρόμους οι οποίοι γίνονται επικίνδυνοι το χειμώνα. Σας τα λέω μετά λόγου γνώσεως γιατί είμαι πρόεδρος του συλλόγου των δασκάλων και των νηπιαγωγών στη Βόνιτσα”.
Θα οδηγούσες 140 χιλιόμετρα την ημέρα για να κάνεις μάθημα στους μαθητές σου; Αν αναρωτιέστε πως μένουν ανοιχτά σχολεία, κυρίως δημοτικά, σε δυσπρόσιτες ορεινές περιοχές αλλά και σε πολύ μικρά νησιά, αυτά που χαρακτηρίζουμε νησιά της άγονης γραμμής, η απάντηση είναι μία: Μένουν ανοιχτά χάρη στην τρέλα και στην αυταπάρνηση των εκπαιδευτικών, δημόσιων λειτουργών δηλαδή που έχουν κατασυκοφαντηθεί στην Ελλάδα.
Κάπως έτσι, πυκνά συχνά μαθαίνουμε για τροχαία με θύματα εκπαιδευτικούς που κάνουν καθημερινά πολλές δεκάδες χιλιόμετρα για να μετακινηθούν στο σχολείο ή στα σχολεία που υπηρετούν.
Ενδεικτικά
Γενάρης 2020: Νεκροί δυο εκπαιδευτικοί που επέστρεφαν από το σχολείο στην Πατρών-Πύργου
Οι εκπαιδευτικοί επέστρεφαν στην Πάτρα, από το Γενικό Λύκειο Λεχαινών, όπου υπηρετούσαν. Το όχημα έσπασε τα προστατευτικά κιγκλιδώματα της Εθνικής οδού, χτύπησε κολόνα της ΔΕΗ και προσγειώθηκε σε παράδρομο.
Νεκροί ο Δημήτρης Βασιλακόπουλος, καθηγητής Φυσικής και ο συνοδηγός του, Νικόλαος Ρόδης, Μαθηματικός. Δυο ακόμη συνεπιβάτες του μοιραίου αυτοκινήτου, επίσης εκπαιδευτικοί τραυματίστηκαν.
Σεπτέμβρης 2018: Θρήνος στη Φθιώτιδα για τροχαίο με 4 εκπαιδευτικούς – Νεκρή μία καθηγήτρια
Τραγική κατάληξη είχε τροχαίο ένα πρωί του Σεπτεμβρίου του 2018, όταν ένα αυτοκίνητο με 4 εκπαιδευτικούς προσπάθησε να περάσει τη διασταύρωση με τη σιδηροδρομική γραμμή την ώρα που διερχόταν τρένο, στην παλιά εθνική οδό Λαμίας – Αθηνών λίγο πριν από την Τιθορέα στη Φθιώτιδα.
Οι 4 καθηγητές πήγαιναν από Λαμία στο Γυμνάσιο της Τιθορέας όπου υπηρετούσαν.
Το τρένο παρέσυρε το αυτοκίνητο για ένα χιλιόμετρο. Νεκρή είναι η μία καθηγήτρια που καθόταν στη θέση του συνοδηγού.
