«Ένα ευπρόσδεκτο συνδικαλιστικό δωράκι στην κυβέρνηση, από μια ΟΛΜΕ που έχει καταντήσει εργοδοτικό σωματείο με την σφραγίδα μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ»
Χθες Σάββατο 1η Οκτωβρίου στην εφημερίδα “Εποχή” δημοσιεύθηκε” ένα άρθρο που κάνει σφοδρή κριτική στην παράταξη των εκπαιδευτικών του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ) για τη στάση της στην αξιολόγηση
Το άρθρο στην “Εποχή”
Οι βάσεις στήθηκαν από πέρυσι όταν η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ) στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτέλεσε ένα πολύ πετυχημένο ανάχωμα μπροστά στην μαζική αντίσταση του κλάδου απέναντι στην αξιολόγηση.
Η ΔΑΚΕ βρήκε ανέλπιστα έναν έμπειρο κι αποτελεσματικό σύμμαχο ώστε να μπλοκάρουν μαζί την πάνδημη αντίδραση των εκπαιδευτικών, να φοβίσουν τους εκπαιδευτικούς και να καταδικάσουν την ΟΛΜΕ σε απόλυτη αφωνία.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην ιστοσελίδα της ΟΛΜΕ, απουσίαζε εκκωφαντικά οποιαδήποτε αναφορά στο ζήτημα της αξιολόγησης από τον περασμένο Νοέμβρη.
Έτσι πορεύτηκαν όλη την περσινή χρονιά, σε αγαστή σύμπνοια ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ, οχυρωμένοι στο προεδρείο της Ομοσπονδίας και προετοιμάζοντας το έδαφος μιας πιο δημιουργικής συνεργασίας στο 20ο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Από εκεί προέκυψε μια πιο μόνιμη πλειοψηφία η οποία σφραγίστηκε και από την συμμετοχή της ΠΕΚ (ΠΑΣΚ), μόνιμη τσόντα των εξουσιαστικών μηχανισμών.
Κι έτσι φτάσαμε στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς όπου το υπουργείο άρχισε με το καλημέρα να δείχνει τις διαθέσεις του, επιχειρώντας να επιβάλει την πλήρη αποδυνάμωση του συλλόγου διδασκόντων, την εγκαθίδρυση νέων ιεραρχικών ρόλων στα σχολεία (μέντορες, συντονιστές) και την καθιέρωση της απλήρωτης εργασίας με έπαθλο κάποια μόρια στην ατομική αξιολόγηση που προετοιμάζεται. Θα περίμενε κανείς την αναζήτηση αγωνιστικών πλειοψηφιών εντός της ΟΛΜΕ που θα οδηγούσαν σε μια έντονη κι οργανωμένη συνδικαλιστική αντίδραση η οποία θα ενέπνεε και θα καθοδηγούσε τον κλάδο. Αντί να γίνει κάτι τέτοιο, η παγιωμένη σύμπλευση των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πάγωσε τα πάντα.
Ως αποτέλεσμα είχαμε μια ανούσια και τετριμμένη ανακοίνωση και μπλοκάρισμα της δημιουργίας τοπικών γενικών συνελεύσεων και συνέλευσης προέδρων που τις έστειλαν σχεδόν ένα μήνα αργότερα.
Ένα ευπρόσδεκτο συνδικαλιστικό δωράκι στην κυβέρνηση, από μια ΟΛΜΕ που έχει καταντήσει εργοδοτικό σωματείο με την σφραγίδα μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ. To πιο κουφό από όλα, μάλιστα, είναι ότι στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ είχε τελείως διαφορετική στάση απέναντι στα ίδια ακριβώς μέτρα του υπουργείου Παιδείας.
Στην ΔΟΕ, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (EPA) πλειοψήφησε μαζί με τις άλλες αριστερές παρατάξεις και μαζί προώθησαν ένα αγωνιστικό πρόγραμμα δράσης.
Κι εδώ μπαίνουν οι ερωτήσεις του ενός εκατομμυρίου: είναι δυνατόν να είναι τέτοιο τσίρκο η παράταξη των εκπαιδευτικών του ΣΥΡΙΖΑ; Στα ίδια ακριβώς ζητήματα, μπορεί να έχουν αντιδιαμετρική αντιμετώπιση οι δάσκαλοι από τους καθηγητές; Είναι θέμα διαφορετικών πολιτικών και συνδικαλιστικών προσεγγίσεων μέσα στο ίδιο κόμμα; Είναι θέμα καρέκλας, καριέρας και προσώπων που υπονομεύουν και διασύρουν το κόμμα στο οποίο αναφέρονται;
Και το κόμμα τι κάνει για αυτό το χάλι; Δραπετεύει με το βολικό άλλοθι της αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος; Τι είδους αυτονομία είναι αυτή που σε κάνει εταίρο της δεξιάς και συνοδοιπόρο των ολοκληρωτικών προθέσεων του υπουργείου Παιδείας;
Δεν υπάρχουν άραγε υπεύθυνοι για την Παιδεία στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν υπάρχουν, ποιος είναι ο ρόλος τους; Να παρακολουθούν αμέτοχοι την συνδικαλιστική κατάντια της παράταξής τους και μάλιστα σε έναν κλάδο από τους ελάχιστους που διατηρούν μεγάλες δυνάμεις;
Να μην μπορούν ή να μη θέλουν να συστήσουν ούτε μια στοιχειώδη αντιπολίτευση στην κραυγαλέα εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση της Κεραμέως;
