Λόγω της άγνοιάς τους περί την «γεωμετρία» της Ιστορίας και θεωρώντας αμετάβλητους τους συσχετισμούς υπέρ της τάξης της οποίας αποτελούν τους οργανικούς διασκεδαστές της, δεν νιώθουν την ανάγκη των προσχημάτων.
O πνευματώδης κύριος Τάκης Θεοδωρόπουλος, είχε ένα αγωνιώδες ερώτημα που το διατύπωσε πριν από κάμποσους μήνες σε πόνημα του στην Καθημερινή με τίτλο «Δάσκαλοι με ανησυχίες ταξιτζή»
«… Το ψάρεψα στην ιστοσελίδα της ΔΟΕ. Ψήφισμα για να συμπαρασταθούν σε κάποιον που απολύθηκε από τον Άγιο Σάββα. Τι σχέση έχουν οι δάσκαλοι με τους υγειονομικούς;»
Έγραψε και άλλα ο κύριος αυτός, που του έρχεται «μια διάθεση συννεφιάς» για τους εκπαιδευτικούς και για το συνδικαλισμό τους: «Συνδικαλιστές είναι, θα μου πείτε. Τους χρειάζονται αγώνες. Και αν δεν υπάρχουν πρέπει να τους εφεύρουν».
Είναι φανερό ότι ο, αντιμετωπίζει το «δημόσιο», τον συνδικαλισμό και τους αγώνες όπως οι χριστιανοί το 666. Γι αυτό άλλωστε αναφέρεται απαξιωτικά με την αόριστη αντωνυμία «κάποιος» στον γιατρό Κώστα Καταραχιά, Πρόεδρο των εργαζομένων στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας που απολύθηκε εκδικητικά από την κυβέρνηση.
Γι αυτό «ξεσκονίζει» τα γνωστά δηλητηριώδη ρεφρέν του σε όσους τον στηρίζουν (εκπαιδευτικούς) και στα συνδικαλιστικά τους όργανα που, όπως λέει, «κατασκευάζουν» αγώνες γιατί διαφορετικά δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης!
Γι αυτό βγάζει φλύκταινες… και με τους ταξιτζήδες και τις ανησυχίες τους (μα δικαιούνται και αυτοί να έχουν ανησυχίες;). Καθώς, σύμφωνα με τον κ. Θεοδωρόπουλο, οι μόνοι που δικαιούνται να έχουν ανησυχίες και να εκφέρουν δημόσιο λόγο και προβληματισμό για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, είναι οι επαγγελματίες «διανοούμενοι» στην κατηγορία των οποίων προφανώς έχει εντάξει τον εαυτό του.
Δεν είναι πρώτη φορά που ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο αρθρογράφος της Καθημερινής, ο «συγγραφέας» και δημοσιολογών, διατυπώνει παρόμοια ερωτήματα. Είναι αλήθεια ότι συχνά πυκνά φρίττει και του έρχεται «διάθεση συννεφιάς» όταν οι εργαζόμενοι υψώνουν το ανάστημα τους και διεκδικούν ή ακόμη περισσότερο όταν ο δημοκρατικός και αριστερός κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο, καθώς θεωρεί, ο άνθρωπος αυτός, ότι δεν είναι πολιτικό το θέμα. .. Είναι ψυχολογικό !
Αρέσκεται ο κύριος αυτός να μιμείται τους υστερικούς Αμερικάνους ιεροκήρυκες, σκαρφαλωμένος στον άμβωνα με τεντωμένο το δάχτυλο νουθετώντας τ’ απολωλότα πρόβατα για αριστερό παλιμπαιδισμό. Η νεύρωση αυτή, που είναι αγκιστρωμένη βαθιά στο ασυνείδητο, δυστυχώς προκαλείται από ριζωμένες κοινωνικές και πολιτικές αιτίες, από αντιδραστικές αντιλήψεις για το ιστορικό γίγνεσθαι, που εμποδίζουν βίαια οποιαδήποτε άμεση θεραπεία.
Διανοούμενοι της παρακμής
Πριν κάμποσα χρόνια ορισμένοι διανοούμενοι της αριστοκρατίας ένιωθαν στριμωγμένοι ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Η πρώτη δεν τους εξέφραζε γιατί ήταν πολύ «λαϊκιά» και η δεύτερη τους βρώμαγε γιατί δεν ήταν αρκετά αριστοκρατική. Αλλά δεν τους πίεζε και κανένας για να πάρουν θέση. Και αυτοί φυλάγονταν πίσω από μια έντεχνη ουδετερότητα. Η ζωή εξελισσόταν χωρίς ή με μέτρια αντιπαράθεση, και στην αναβροχιά ο καθένας βολευόταν όπως μπορούσε καλύτερα. Έτσι έπλεαν αμέριμνοι και ανεξιχνίαστοι μέσα σε μια αριστεροδεξιά σούπα που σερβιριζόταν με όλα.
Τα τελευταία χρόνια, είναι φανερό, ότι για διάφορους λόγους έχουν αποθρασυνθεί διάφοροι οι οποίοι λόγω της άγνοιάς τους περί την «γεωμετρία» της Ιστορίας και θεωρώντας αμετάβλητους τους συσχετισμούς υπέρ της τάξης της οποίας αποτελούν τους οργανικούς διασκεδαστές, δεν νιώθουν την ανάγκη των προσχημάτων. Έτσι μας παρέχουν αφειδώς τα διαπιστευτήρια και της χυδαιότητας και της μαυρίλας τους.
Αλλά ποιος είναι ο κ. Θεοδωρόπουλος;
Μας το θυμίζει ο Νίκος Μπογιόπουλος:
Ο εν λόγω δεν είναι μόνο ότι υπήρξε ο εκλεκτός της κυβέρνησης του πρώτου Μνημονίου και του τότε υπουργού κ. Γερουλάνου (τον θυμάστε τον υπουργό του κ. Παπανδρέου;) στο ΕΚΕΒΙ.
Δεν είναι μόνο ότι σαν «ντίτζιταλ συγγραφέας» – κατά την ανακοίνωση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλιοπωλών Αθηνών (ΣΕΒΑ) – το 2003 επιτέθηκε στο ΣΕΒΑ όταν ο Σύνδεσμος, ως ελάχιστη αντίδραση στην εισβολή των Βρετανών στο Ιράκ, αρνήθηκε την ανακήρυξη της Βρετανίας ως «τιμώμενης χώρας» στη Γιορτή Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως.
Δεν είναι μόνο ότι ο συγκεκριμένος υπήρξε ένας εκ των «32 πνευματικών ανθρώπων» που έβαλαν την υπογραφή τους το 2011 υπέρ της «εθνικά ομόψυχης» ψήφισης του «Μεσοπρόθεσμου» και των Μνημονίων στηρίζοντας με πάθος σαν «λύση» την προοπτική μιας «δημοκρατίας» αλά κυβέρνηση Παπαδήμου, όπως και ακολούθησε.
Ο κλειδοκράτορας της γνώσης και της διανόησης
Είναι ο ίδιος, που αναφερόμενος στον Κινέζο καλλιτέχνη και ακτιβιστή Ai Wei-Wei που κατέγραφε την οδύνη των προσφύγων στην Ελλάδα, είχε την ευγένεια, αυτός ο γόης της άριας φυλής, να τον αποκαλέσει «πιθηκόμορφο»…
Είναι ο ίδιος που κάλεσε δημοσίως τον υπουργό Χρυσοχοΐδη να χτυπήσει τον Βαρουφάκη, στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Μάλιστα στο άρθρο του, έδινε οδηγίες στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη (προφανώς όχι του.. Βαρουφάκη) οι αστυνομικοί «να μην τον χτυπήσουν από την αρχή… Αφήστε μας να το απολαύσουμε, να το περιμένουμε, να μας προετοιμάζει με την αγέρωχη έκφρασή του, να τον δούμε να περνάει μπροστά από τη Βουλή και όταν πια φθάσει στην αμερικανική πρεσβεία, εκεί η αστυνομία ας αναλάβει δράση».
Είναι ο ίδιος που αναρωτιόταν «πόση σχέση έχει με τις δημοκρατικές αξίες ο Νίκος Μπελογιάννης που αγωνίστηκε για να επιβάλει τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό στη χώρα»
Είναι ο ίδιος που με υποτιθέμενους αστεϊσμούς επιχείρησε να δικαιολογήσει τον πρώην βουλευτή της ΝΔ, καταδικασμένο για κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια κατά ανηλίκου άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής, Νίκο Γεωργιάδη.
Περί αυτού του κυρίου πρόκειται, λοιπόν: Σχοινοβασία ενός μυαλού μεταξύ κενότητας και ανοησίας, διακονία σ’ έναν ακραίο νεοσυντηρητισμό.
Θα πείτε ο πρώτος είναι; Όχι βέβαια! Από το πρωί μέχρι το βράδυ, τα κρατικά κανάλια, ο ΣΚΑΙ, ΤΑ ΝΕΑ, η Καθημερινή, ο Πορτοσάλτε, ο Μανδραβέλης, ο Πρετεντέρης, ο Καψής, ο Οικονόμου, ο Τέλογλου, ο Καμπουράκης, ο Βερύκιος, ο Χασαπόπουλος, ο Κανέλλης, ο Παπαχλιμίτζος, ο Βουλαρίνος, η Σώτη Τριανταφύλλου, ο Χωμενίδης, o Θεοδωρόπουλος και άλλοι πολλοί προύχοντες της δημοσιογραφίας «τζημεροβελοπουλοσυναγωνίζονται» ποιος, με το μανδύα της δημοσιογραφικής τάχα κριτικής, θα ρίξει πιο πολύ δηλητήριο στους άτακτους, ποιος θα κινήσει πιο αποτελεσματικά τον κοινωνικό αυτοματισμό. Λέξεις φωτιά για να περάσουν χωρίς εμπόδια οι κιμαδομηχανές της κυρίαρχης πολιτικής.
