Τελικά, που καταλήγουμε; στο «περασμένα, μη ξεχασμένα»;
Στις 22 Μαρτίου 2020, ο Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης επιβάλλει έξαφνα περιοριστικά μέτρα κατά της
Ο κόσμος τρομοκρατημένος από την έλευση του νέου επιλέγει να τηρήσει τα μέτρα ευλαβικά, κατά την πρώτη φάση της υγειονομικής κρίσης.
1η καραντίνα λοιπόν με ελάχιστους θανάτους και κρούσματα εν Ελλάδι.
Έπειτα, ήρθε το καλοκαίρι, της χαλάρωσης και της μη οχύρωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας από πλευράς πολιτείας.
Στον αντίποδα, ο κορωνοϊός επανήλθε σκληρότερος από ποτέ.
Με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες κρούσματα, συν διασωληνωμένους.
Απόρροια των παραπάνω, το 2ο lockdown στην Ελλάδα όπου διήρκησε περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, διότι μείναμε δυστυχώς στα λόγια κι όχι στις πράξεις.
Χιλιάδες ασθενείς-κόβιντ, κατά τη 2η καραντίνα, ξεψύχησαν εκτός μεθ εξαιτίας της επιτελικής ανικανότητας του κράτους.
Όσο για τα κανάλια, η απώλεια έγινε συνήθεια και οι διασωληνωμένοι απλοί αριθμοί αναμετάδοσης στα τηλεοπτικά πάνελ των ειδήσεων.
Τα περιοριστικά μέτρα διήρκεσαν έως και το α’ εξάμηνο του 2021, μ’ έναν τραγικό απολογισμό για τα δεδομένα της μικρής (γεωγραφικά) χώρας μας.
Μολονότι, γνωρίζαμε πλέον ότι ο ιός είναι αδύναμος το καλοκαίρι αλλά συνάμα σκληρότερος τον χειμώνα, παραμείναμε στο ίδιο έργο θεατές.
Οι ελάχιστοι ελέγχοι σε μαζικούς χώρους καθώς και η καθολική αίσθηση περί του τέλους της πανδημίας από πλευράς πολιτείας, επανέφεραν τους σκληρούς δείκτες του Κορωνοίού σε δυσθεώρητα ύψη.
Στον αντίποδα, τα πιστοποιητικά εμβολιασμού και η εθνική εμβολιαστική εκστρατεία δε «δούλεψαν» αποτελεσματικά, όπως περίμεναν πολλοί.
Μέχρι και σήμερα όπου όλοι οι κρατικοί αξιωματούχοι διατείνονται για την κατάργηση των πιστοποιητικών πριν από τις διακοπές του Πάσχα, τα κρούσματα παραμένουν στα 20.000 ημερησίως, ενώ χάνουμε καθημερινά 50 συμπολίτες μας.
Παράλληλα, αναμένουμε (ως χώρα) νέο κύμα κοβιντ απ’ τον ερχόμενο Σεπτέμβρη όπου θα επιστρέψουν και πάλι τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών.
Τελικά, που καταλήγουμε; στο “περασμένα, μη ξεχασμένα”;
Η Πανδημία σαφώς είναι ακόμη εδώ και ο κίνδυνος τριγύρω μας.
Το εμβόλιο με τη σειρά του σώζει ζωές αλλά δεν περιορίζει δυστυχώς τη νόσηση από τον κόβιντ, όπως περίμεναν δηλαδή ειδικοί και πολιτικοί.
Συνεπώς, η πολιτεία οφείλει να αλλάξει επιτέλους τη στρατηγική της στο θέμα της πανδημίας, διότι χάθηκαν 16.000 συμπολίτες μας από παλινωδίες/καθυστερήσεις του κρατικού μηχανισμού σε σύνολο 27.000 θανάτων Κορωνοϊού.
Κλείνοντας μ’ αυτόν τον κάπως σύντομο απολογισμό για τα 2 χρόνια υγειονομικής κρίσης στην Ελλάδα, κάθε πολίτης οφείλει να προσέχει και να προστατεύει τον περίγυρό του, τηρώντας βέβαια όλα τα μέτρα ατομικής προστασίας μαζί με το εμβόλιο.
Αν κάτι όμως χρειάζεται περισσότερο από ποτέ αυτή η χώρα, είναι ένα οχυρωμένο ΕΣΥ για όλους, δίχως διακρίσεις κι αποκλεισμούς.
Γιατί σ’ αυτό που ζούμε 2 και πλέον χρόνια, είμαστε όλοι μαζί, και είμαστε πραγματικά λίγοι (αριθμητικά) για να χανόμαστε απ’ οποιοδήποτε παλιό-ιό.
*Φιλόλογος, Ειδικός Παιδαγωγός
Τελικά, που καταλήγουμε; στο «περασμένα, μη ξεχασμένα»;
Στις 22 Μαρτίου 2020, ο Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης επιβάλλει έξαφνα περιοριστικά μέτρα κατά της
Ο κόσμος τρομοκρατημένος από την έλευση του νέου επιλέγει να τηρήσει τα μέτρα ευλαβικά, κατά την πρώτη φάση της υγειονομικής κρίσης.
1η καραντίνα λοιπόν με ελάχιστους θανάτους και κρούσματα εν Ελλάδι.
Έπειτα, ήρθε το καλοκαίρι, της χαλάρωσης και της μη οχύρωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας από πλευράς πολιτείας.
Στον αντίποδα, ο κορωνοϊός επανήλθε σκληρότερος από ποτέ.
Με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες κρούσματα, συν διασωληνωμένους.
Απόρροια των παραπάνω, το 2ο lockdown στην Ελλάδα όπου διήρκησε περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, διότι μείναμε δυστυχώς στα λόγια κι όχι στις πράξεις.
Χιλιάδες ασθενείς-κόβιντ, κατά τη 2η καραντίνα, ξεψύχησαν εκτός μεθ εξαιτίας της επιτελικής ανικανότητας του κράτους.
Όσο για τα κανάλια, η απώλεια έγινε συνήθεια και οι διασωληνωμένοι απλοί αριθμοί αναμετάδοσης στα τηλεοπτικά πάνελ των ειδήσεων.
Τα περιοριστικά μέτρα διήρκεσαν έως και το α’ εξάμηνο του 2021, μ’ έναν τραγικό απολογισμό για τα δεδομένα της μικρής (γεωγραφικά) χώρας μας.
Μολονότι, γνωρίζαμε πλέον ότι ο ιός είναι αδύναμος το καλοκαίρι αλλά συνάμα σκληρότερος τον χειμώνα, παραμείναμε στο ίδιο έργο θεατές.
Οι ελάχιστοι ελέγχοι σε μαζικούς χώρους καθώς και η καθολική αίσθηση περί του τέλους της πανδημίας από πλευράς πολιτείας, επανέφεραν τους σκληρούς δείκτες του Κορωνοίού σε δυσθεώρητα ύψη.
Στον αντίποδα, τα πιστοποιητικά εμβολιασμού και η εθνική εμβολιαστική εκστρατεία δε «δούλεψαν» αποτελεσματικά, όπως περίμεναν πολλοί.
Μέχρι και σήμερα όπου όλοι οι κρατικοί αξιωματούχοι διατείνονται για την κατάργηση των πιστοποιητικών πριν από τις διακοπές του Πάσχα, τα κρούσματα παραμένουν στα 20.000 ημερησίως, ενώ χάνουμε καθημερινά 50 συμπολίτες μας.
Παράλληλα, αναμένουμε (ως χώρα) νέο κύμα κοβιντ απ’ τον ερχόμενο Σεπτέμβρη όπου θα επιστρέψουν και πάλι τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών.
Τελικά, που καταλήγουμε; στο “περασμένα, μη ξεχασμένα”;
Η Πανδημία σαφώς είναι ακόμη εδώ και ο κίνδυνος τριγύρω μας.
Το εμβόλιο με τη σειρά του σώζει ζωές αλλά δεν περιορίζει δυστυχώς τη νόσηση από τον κόβιντ, όπως περίμεναν δηλαδή ειδικοί και πολιτικοί.
Συνεπώς, η πολιτεία οφείλει να αλλάξει επιτέλους τη στρατηγική της στο θέμα της πανδημίας, διότι χάθηκαν 16.000 συμπολίτες μας από παλινωδίες/καθυστερήσεις του κρατικού μηχανισμού σε σύνολο 27.000 θανάτων Κορωνοϊού.
Κλείνοντας μ’ αυτόν τον κάπως σύντομο απολογισμό για τα 2 χρόνια υγειονομικής κρίσης στην Ελλάδα, κάθε πολίτης οφείλει να προσέχει και να προστατεύει τον περίγυρό του, τηρώντας βέβαια όλα τα μέτρα ατομικής προστασίας μαζί με το εμβόλιο.
Αν κάτι όμως χρειάζεται περισσότερο από ποτέ αυτή η χώρα, είναι ένα οχυρωμένο ΕΣΥ για όλους, δίχως διακρίσεις κι αποκλεισμούς.
Γιατί σ’ αυτό που ζούμε 2 και πλέον χρόνια, είμαστε όλοι μαζί, και είμαστε πραγματικά λίγοι (αριθμητικά) για να χανόμαστε απ’ οποιοδήποτε παλιό-ιό.
*Φιλόλογος, Ειδικός Παιδαγωγός
