Μόνο οργανωμένοι συλλογικά μπορούμε να πετύχουμε περισσότερους στόχους προκειμένου να αλλάξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον κόσμο
Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε όλοι μάρτυρες που συνοδεύονται από οικογένειες που χωρίζονται, στους σταθμούς των μετρό για να προφυλαχθούν από τις βόμβες, τραυματίες και νεκρούς. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της, γνωστής πια σε όλους μας, ουκρανικής κρίσης που ξέσπασε μετά τη ρωσική εισβολή. Την τελευταία εβδομάδα τα τηλεοπτικά πάνελ έχουν γεμίσει από πολεμικούς ανταποκριτές, διεθνολόγους, έμπειρους στρατηγούς και δημοσιογράφους που προσπαθούν να αναλύσουν και να κατανοήσουν πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση.
Βέβαια οι μεγάλες διαστάσεις που, δίκαια, έχει λάβει ο πόλεμος στην Ουκρανία από τα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει βαρύ κλίμα στην ατμόσφαιρα αλλά και μια επιλεκτική ευαισθησία-αλληλεγγύη στους ανθρώπους. Αυτό ίσως να συμβαίνει διότι πολλοί είναι εκείνοι που φοβούνται το ενδεχόμενο .
Όντως αυτός ο κίνδυνος μπορεί να ελλοχεύει καθώς ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει απειλήσει ευθέως άλλες χώρες (πχ Σουηδία, Φινλανδία) αλλά και όποια άλλη χώρα ο ίδιος θεωρήσει πως μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για το έθνος του. Ωστόσο για την αποκατάσταση και μόνο της αλήθειας πολεμικές συγκρούσεις αλλά και παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου(μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) έχουν γίνει επανειλημμένως τόσο στην Ευρώπη με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο όσο και με τις στρατιωτικές επεμβάσεις στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στη Γιουγκοσλαβία και σε πολλές άλλες χώρες.
Η φρίκη και ο πόνος του πολέμου παραμένουν ίδιες σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις και η αλληλεγγύη πρέπει να παρέχεται παντού το ίδιο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι εν έτει 2022 μιλάμε ακόμα για πόλεμο και συζητάμε για τις καταστροφικές του συνέπειες σε όλους τους τομείς της ζωής χωρίς να έχουμε λάβει κάποιο μάθημα. Συνεχίζουμε να ακούμε πως το Διεθνές Δίκαιο αντιμετωπίζεται ως κουρελόχαρτο (αφού ο καθένας το καταλύει όποτε θέλει) γνωρίζοντας πως δημιουργήθηκε πάνω στις θυσίες ζωών πολλών ανθρώπων για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία. Αναρωτιέμαι αν έχουμε σκεπτεί συνολικά ως κοινωνία πώς θα μιλάμε στις επόμενες γενιές για τις μελανές σελίδες της ιστορίας που βιώνουμε και αν έχουμε όντως αναλογιστεί τι κόσμο θέλουμε να τους παραδώσουμε.
Προσωπικά οραματίζομαι μια κοινωνία που θα έχει για αρχή ένα υγιές φυσικό περιβάλλον που θα μας χωρά όλους. Διότι εξαιτίας της επιβάρυνσης που έχει υποστεί από τον άνθρωπο και δη από τις πολεμικές συγκρούσεις, το μόνο βέβαιο είναι ότι δε θα έχουμε πού να ζήσουμε. Επιζητώ μια κοινωνία που θα έχει για βάση της το σεβασμό από άνθρωπο σε άνθρωπο. Θα στηρίζεται σε δίκαιους νόμους και δε θα «οπλίζει» ανθρώπους ,οι οποίοι βρίσκονται στην ανέχεια, να εγκληματούν. Μια κοινωνία που θα προάγει την παιδεία , τον πολιτισμό και δε θα τα υποβαθμίζει αλλά θα έχει πρωταρχικό στόχο να δημιουργεί σκεπτόμενους και ανήσυχους ανθρώπους. Άνθρωποι που δε θα επαναπαύονται σε μια μέτρια ζωή αλλά θα επιζητούν το καλύτερο για τους ίδιους και τους συνανθρώπους τους χωρίς να γίνονται άπληστοι. Μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να δημιουργήσει ούτε πόλεμο ούτε τις δυσάρεστες εικόνες που περιγράφησαν στην αρχή.
Θεωρώ πως μια τέτοια κοινωνία θα την επιζητούσαν πολλοί άνθρωποι αλλά νομίζουν ότι είναι πολύ ουτοπική για να υπάρξει στα αλήθεια. Όχι λοιπόν, εμείς κάνουμε αυτή την εικόνα να φαντάζει ιδανική διότι πολύ απλά δεν έχουμε πιστέψει στη μεγάλη δύναμη που έχουμε. Ακόμη και τώρα, στην περίοδο της ουκρανικής κρίσης, οι λαοί μπορεί να φαινόμαστε έρμαια στις πολιτικές και στα συμφέροντα του εκάστοτε πολιτικού αρχηγού αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη από αυτή που είναι ορατή. Εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι μπορεί στην πολιτική σκακιέρα να φαινόμαστε ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης, αλλά οι λαοί είναι αυτοί που βγάζουν την τελική ετυμηγορία. Ιστορικά όλα τα Συντάγματα δημιουργήθηκαν κατόπιν μεγάλων Επαναστάσεων των λαών που πάλευαν για μια καλύτερη ζωή.
Μόνο οργανωμένοι συλλογικά μπορούμε να πετύχουμε περισσότερους στόχους προκειμένου να αλλάξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Αν ο καθένας από εμάς παλεύει για τα όνειρα του με όποιον τρόπο τον εκφράζει, θα καταφέρουμε να αλλάξουμε έστω και λίγο τον κόσμο. Όπως έλεγε και ο : «Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Τον κόσμο που ονειρευόμαστε θέλουμε να παραδώσουμε στην ανθρωπότητα και να μάθουμε στους επόμενους πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και θέλει πολύ περισσότερο αγώνα για να προστατεύσεις τα κεκτημένα σου. Λοιπόν τι λες, αξίζει να αγωνιστούμε για τα όνειρα μας;
