Επιλέγω να μείνω άνθρωπος, να μείνω πατέρας, γονιός και κυρίως επιλέγω να μείνω εκπαιδευτικός που κάνει αυτό που αισθάνεται η καρδιά του και θα μπορεί να κοιμάται ήσυχα το βράδυ.
…Περάσαμε δύο πολύ δύσκολες χρονιές …σχολικές χρονιές για την ακρίβεια, μακριά από την τάξη, μακριά από τους μαθητές μας. Μήνες ολόκληρους απέναντι από μια οθόνη να προσπαθούμε να μιλήσουμε σε σιωπηλούς μάρτυρες μια εκπαιδευτικής ακροβασίας που ήταν σίγουρο ότι θα έμενε στο κενό. Χάσαμε τα πρόσωπά τους, χάσαμε το χαμόγελό τους, χάσαμε και την φωνή τους…ήταν πολύ δύσκολο για όλους.
Πέρασε όμως και ήρθε η φετινή σχολική χρονιά, να επιστρέψουμε στην που τόσο πολύ περιμέναμε. Όλοι προσμέναμε, σαν να μην πέρασε μια μέρα, ότι όλα θα λειτουργήσουν ρολόι… Και όμως…η μαθησιακή διαδικασία δεν μπορούσε να προχωρήσει με τίποτα, παρά τις καλές προθέσεις όλων. Η ύλη αβάσταχτο φορτίο που κουβαλούσαμε κάνοντας μερικά εκατοστά κάθε φορά… πάντα μέναμε πίσω λες και η απόσταση που είχαμε να διανύσουμε ήταν μια ξερή έρημος…Χαμένοι μαθητές, όχι πλέον σε μια τάξη ή σε ένα σχολείο αλλά βρισκόμενοι ακόμα στο κρεβάτι,ή τον καναπέ του σπιτιού τους… Και έρχεται εκείνη η στιγμή που λες «πρέπει να ».
Τι να μετρήσεις άραγε και πώς… Τα απίστευτα μαθησιακά κενά, τις αμέτρητες ώρες που χάθηκαν, τον συντονισμό που περίμενες να βρεις μέχρι το τέλος της χρονιάς με τους μαθητές σου και δεν ήρθε ποτέ; Όχι, δεν θα τους κυνηγήσω με τα διαγωνίσματα μέχρι τέλους στο Α και Β τετράμηνο. Έχω την δυνατότητα να ξεπεράσω τον νόμο με τον ίδιο το νόμο!
Αλήθεια πώς θα αξιολογήσω το διδακτικό μου κατόρθωμα που έφτασε στο όριό του με μια ύλη κάθε χρόνο ακόμα πιο μεγάλη και με μειωμένες ώρες ανά μάθημα; Έβλεπα μαθητές να γράφουν ξανά και ξανά διαγωνίσματα …έβλεπα μαθητές να αρπάζονται και να γράφουν ό,τι χρωστούσαν επειδή έλειπαν… Προφορικές εξετάσεις στο πουθενά και εγώ έπρεπε να αξιολογήσω τους μαθητές μου… Είδαν τα μάτια μου δεκάδες κρίσεις πανικού… Είδαν τα μάτια μου μαθητές μου να κλαίνε και να μη μπορούν να πάρουν ανάσα σε σκαλοπάτια και σε καρέκλες έξω από άχρωμα γραφεία… Είδα χαμένα βλέμματα.
Άκουσα το άγχος τους για τις εξετάσεις και την και εγώ έπρεπε να αξιολογήσω και να βαθμολογήσω αυτούς τους μαθητές! Επιλέγω να μείνω άνθρωπος, να μείνω πατέρας, γονιός και κυρίως επιλέγω να μείνω εκπαιδευτικός που κάνει αυτό που αισθάνεται η καρδιά του και θα μπορεί να κοιμάται ήσυχα το βράδυ.
Μαθητές, που επί δύο χρόνια κάποιοι τεμάχισαν κάθε τι που υπήρχε από την παιδικότητά τους, επιλέγω να τους αξιολογήσω όλους με άριστα, απλά επειδή βρέθηκαν δίπλα μου …απλά επειδή μπορέσαμε να περάσουμε μαζί αρκετές ώρες μιλώντας για Φυσική και επειδή είχαν και έχουν το θάρρος να συνεχίσουν και του χρόνου που θα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Αν όλο αυτό λέγεται χειραγώγηση μαθητών θα βαπτιστώ και με αυτόν τον χαρακτηρισμό και απλά θα σιωπήσω…
Θα νικήσουμε!
*Ο Παπαδόπουλος Ιορδανης είναι φυσικός, μόνιμος εκπαιδευτικός του κλάδου Πε04. 01
Π
Επιλέγω να μείνω άνθρωπος, να μείνω πατέρας, γονιός και κυρίως επιλέγω να μείνω εκπαιδευτικός που κάνει αυτό που αισθάνεται η καρδιά του και θα μπορεί να κοιμάται ήσυχα το βράδυ.
…Περάσαμε δύο πολύ δύσκολες χρονιές …σχολικές χρονιές για την ακρίβεια, μακριά από την τάξη, μακριά από τους μαθητές μας. Μήνες ολόκληρους απέναντι από μια οθόνη να προσπαθούμε να μιλήσουμε σε σιωπηλούς μάρτυρες μια εκπαιδευτικής ακροβασίας που ήταν σίγουρο ότι θα έμενε στο κενό. Χάσαμε τα πρόσωπά τους, χάσαμε το χαμόγελό τους, χάσαμε και την φωνή τους…ήταν πολύ δύσκολο για όλους.
Πέρασε όμως και ήρθε η φετινή σχολική χρονιά, να επιστρέψουμε στην που τόσο πολύ περιμέναμε. Όλοι προσμέναμε, σαν να μην πέρασε μια μέρα, ότι όλα θα λειτουργήσουν ρολόι… Και όμως…η μαθησιακή διαδικασία δεν μπορούσε να προχωρήσει με τίποτα, παρά τις καλές προθέσεις όλων. Η ύλη αβάσταχτο φορτίο που κουβαλούσαμε κάνοντας μερικά εκατοστά κάθε φορά… πάντα μέναμε πίσω λες και η απόσταση που είχαμε να διανύσουμε ήταν μια ξερή έρημος…Χαμένοι μαθητές, όχι πλέον σε μια τάξη ή σε ένα σχολείο αλλά βρισκόμενοι ακόμα στο κρεβάτι,ή τον καναπέ του σπιτιού τους… Και έρχεται εκείνη η στιγμή που λες «πρέπει να ».
Τι να μετρήσεις άραγε και πώς… Τα απίστευτα μαθησιακά κενά, τις αμέτρητες ώρες που χάθηκαν, τον συντονισμό που περίμενες να βρεις μέχρι το τέλος της χρονιάς με τους μαθητές σου και δεν ήρθε ποτέ; Όχι, δεν θα τους κυνηγήσω με τα διαγωνίσματα μέχρι τέλους στο Α και Β τετράμηνο. Έχω την δυνατότητα να ξεπεράσω τον νόμο με τον ίδιο το νόμο!
Αλήθεια πώς θα αξιολογήσω το διδακτικό μου κατόρθωμα που έφτασε στο όριό του με μια ύλη κάθε χρόνο ακόμα πιο μεγάλη και με μειωμένες ώρες ανά μάθημα; Έβλεπα μαθητές να γράφουν ξανά και ξανά διαγωνίσματα …έβλεπα μαθητές να αρπάζονται και να γράφουν ό,τι χρωστούσαν επειδή έλειπαν… Προφορικές εξετάσεις στο πουθενά και εγώ έπρεπε να αξιολογήσω τους μαθητές μου… Είδαν τα μάτια μου δεκάδες κρίσεις πανικού… Είδαν τα μάτια μου μαθητές μου να κλαίνε και να μη μπορούν να πάρουν ανάσα σε σκαλοπάτια και σε καρέκλες έξω από άχρωμα γραφεία… Είδα χαμένα βλέμματα.
Άκουσα το άγχος τους για τις εξετάσεις και την και εγώ έπρεπε να αξιολογήσω και να βαθμολογήσω αυτούς τους μαθητές! Επιλέγω να μείνω άνθρωπος, να μείνω πατέρας, γονιός και κυρίως επιλέγω να μείνω εκπαιδευτικός που κάνει αυτό που αισθάνεται η καρδιά του και θα μπορεί να κοιμάται ήσυχα το βράδυ.
Μαθητές, που επί δύο χρόνια κάποιοι τεμάχισαν κάθε τι που υπήρχε από την παιδικότητά τους, επιλέγω να τους αξιολογήσω όλους με άριστα, απλά επειδή βρέθηκαν δίπλα μου …απλά επειδή μπορέσαμε να περάσουμε μαζί αρκετές ώρες μιλώντας για Φυσική και επειδή είχαν και έχουν το θάρρος να συνεχίσουν και του χρόνου που θα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Αν όλο αυτό λέγεται χειραγώγηση μαθητών θα βαπτιστώ και με αυτόν τον χαρακτηρισμό και απλά θα σιωπήσω…
Θα νικήσουμε!
*Ο Παπαδόπουλος Ιορδανης είναι φυσικός, μόνιμος εκπαιδευτικός του κλάδου Πε04. 01
Π
