Ανοιχτή επιστολή στη Νίκη Κεραμέως από μια νεοδιόριστη εκπαιδευτικό που υπηρετεί 100 ναυτικά μίλια μακριά από το ανάπηρο παιδί της – Ζητά μείωση του χρόνου υπηρέτησης στην οργανική θέση
Μείωση του χρόνου υπηρέτησης στην οργανική θέση κατά ένα έτος ζητά μια νεοδιόριστη εκπαιδευτικός «100 ναυτικά μίλια μακριά από το ανάπηρο παιδί της».
Η ίδια μέσω ανοιχτής επιστολής προς την υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, ζητώντας να επανεξετάσει το θέμα της υποχρεωτικής διετίας για τους νεοδιόριστους.
Όπως επισημαίνει στην επιστολή της, «εκτός από εκπαιδευτικός όμως έχω την ευτυχία να είμαι και μητέρα 3 ανήλικων παιδιών, ηλικίας 7, 8 και 10 ετών. Το ένα από τα τρία μου παιδιά έχει διαγνωστεί από πολύ μικρή ηλικία με αυτισμό και έχει ποσοστό αναπηρίας 67%».
Η νεοδιόριστη εκπαιδευτικός τονίζει ότι «είναι ακατανόητο για όλους εμάς γιατί θα πρέπει να είμαστε μακριά από τα παιδιά μας και τους υπέργηρους και άρρωστους γονείς μας, για δυο χρόνια, τη στιγμή που υπάρχουν κενά σε σχολεία που είναι κοντά στην περιοχή μόνιμης κατοικίας μας».
Ακόμα τονίζει: «Υπηρετούμε ήδη τον πρώτο χρόνο της οργανικής μας. Δώστε μας το δικαίωμα να ονειρευτούμε ξανά. Αλλάξτε τη διάταξη ενός παλαιότερου νόμου που δε νομοθετήσατε η ίδια και έχει φέρει σε δυσχερή θέση χιλιάδες νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς».
Υπενθυμίζεται ότι το alfavita.gr έχει λάβει και έχει δημοσιεύσει πλήθος αιτημάτων, επιστολών και ανακοινώσεων νεοδιόριστων εκπαιδευτικών που αιτούνται με τη σειρά τους τη μείωση του χρόνου υπηρέτησης στην οργανική τους θέση.
Αναλυτικά η επιστολή της εκπαιδευτικού που δημοσιεύει το alfavita.gr:
Αξιότιμη κυρία Υπουργέ,
Το καλοκαίρι του 2021 μετά από πολλά έτη εργασιακής αβεβαιότητας, πραγματοποιήσατε μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση, κάτι που χαιρετήθηκε τόσο από την εκπαιδευτική κοινότητα, όσο και από τον πολιτικό κόσμο. Έχω την τύχη κι εγώ να είμαι μέλος των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών. Ένα όνειρο πολλών ετών είχε επιτέλους εκπληρωθεί…ή μήπως όχι;
Εκτός από εκπαιδευτικός όμως έχω την ευτυχία να είμαι και μητέρα 3 ανήλικων παιδιών, ηλικίας 7, 8 και 10 ετών. Το ένα από τα τρία μου παιδιά έχει διαγνωστεί από πολύ μικρή ηλικία με αυτισμό και έχει ποσοστό αναπηρίας 67%.
Τα προηγούμενα χρόνια όσο ήμουν αναπληρώτρια εκπαιδευτικός επέλεγα και δήλωνα μόνο το νομό στον οποίο βρίσκεται η μόνιμη κατοικία μου. Κάποιες φορές αυτό ήταν εις βάρος της επαγγελματικής μου αποκατάστασης, μιας και υπήρξαν χρονιές που γι’ αυτό το λόγο (μια και μόνη επιλογή) ο πίνακας αναπληρωτών μ’ είχε προσπεράσει. Ο λόγος είναι προφανής θεωρώ.
Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα μπροστά σ’ ένα μεγάλο δίλημμα. Να δηλώσω ένα μόνο νομό για το μόνιμο διορισμό ή να τους βάλω όλους προκειμένου να αυξηθούν οι πιθανότητες; Αυτή τη φορά επικράτησε η λογική έναντι της καρδιάς και επέλεξα όλες τις περιοχές που μου δινόταν η δυνατότητα.
Ο πολυπόθητος διορισμός ήρθε, αλλά μακριά από τον τόπο μόνιμης κατοικίας. Η απόφαση είχε πια παρθεί. Η οικογένεια αναγκαστικά, εξαιτίας ενός ακατανόητου άρθρου του νόμου, έπρεπε να χωριστεί, όχι για 1 όπως ίσχυε παλαιότερα, αλλά για 2 χρόνια. Δύσκολη απόφαση, αλλά επιβεβλημένη.
Ξέρετε τ’ άτομα που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού, προκειμένου να μπορέσουν να προσαρμοστούν στο δικό μας τυπικό κόσμο των έντονων ρυθμών, φτιάχνουν έναν παράλληλο δικό τους κόσμο μέσα στη σκέψη τους. Κάθε αλλαγή ή διαταραχή αυτού του κόσμου και της ρουτίνας τους, τους δημιουργεί έντονο άγχος που είναι δύσκολο να διαχειριστούν. Για να μη συνταράξω περισσότερο λοιπόν την ψυχολογία του παιδιού αποφασίστηκε ο μικρός να μείνει με τον πατέρα του κι εγώ να φύγω με τ’ άλλα δυο παιδιά.
Ο νόμος μου έδινε το δικαίωμα της απόσπασης από την 1η κιόλας χρονιά, αλλά θα έπρεπε να «χρωστάω» την υπηρέτηση της οργανικής μου. Άλλο δίλημμα εδώ…να υπηρετήσω τώρα που τα παιδιά είναι μικρά ή να το αφήσω γι’ αργότερα στην εφηβεία τους; Η περίοδος αυτή είναι αρκετά δύσκολη από μόνη της, οπότε μια επιπλέον αλλαγή θα δυσχέραινε την κατάσταση περισσότερο. Άρα η υπηρέτηση ήταν μονόδρομος.
Αυτό που σας ζητώ ως μητέρα προς μητέρα είναι να επανεξετάσετε το θέμα της υποχρεωτικής διετίας για τους νεοδιόριστους. Όπως προανέφερα είναι ακατανόητο για όλους εμάς γιατί θα πρέπει να είμαστε μακριά από τα παιδιά μας και τους υπέργηρους και άρρωστους γονείς μας, για δυο χρόνια, τη στιγμή που υπάρχουν κενά σε σχολεία που είναι κοντά στην περιοχή μόνιμης κατοικίας μας.
Υπηρετούμε ήδη τον πρώτο χρόνο της οργανικής μας. Δώστε μας το δικαίωμα να ονειρευτούμε ξανά. Αλλάξτε τη διάταξη ενός παλαιότερου νόμου που δε νομοθετήσατε η ίδια και έχει φέρει σε δυσχερή θέση χιλιάδες νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς.
Μετά τιμής
Μια νεοδιόριστη εκπαιδευτικός 100 ναυτικά μίλια μακριά από το ανάπηρο παιδί της
