Με αφορμή το αίτημα των νεοδιόρστων για μείωση του χρόνου υπηρέτησης της οργανικής και δικαίωμα στην μετάθεση, σας στέλνω ένα κείμενο που αφορά στην Οδύσσεια μιας εκπαιδευτικού, όλα τα χρόνια αναπλήρωσης μέχρι και τον μόνιμο διορισμό της. Μια ιστορία προσωπική, που δεν είναι καθόλου προσωπική καθώς είναι με παραλλαγές η κοινή ιστορία της πλειονότητας των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών
Μαραθόκαμπος Σάμου, Μάρτιος 2022
Άλλη μία ιστορία περιπλάνησης, που ξεκινά το μακρινό 2010. Με μόνιμο τόπο κατοικίας την κεντρική Ελλάδα έχω γυρίσει όλη την υπόλοιπη σε αυτά τα 10 χρόνια αναπλήρωσης: Θήβα, Μετόχι Ευβοίας, Σύρος, Χαλκίδα, Σκόπελος, Χαλκίδα, Ιστιαία, Αιδηψός, Καβάλα, Γιαννιτσά και τώρα στην μακρινή Σάμο..
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια ήρθαν και δυο παιδιά που με ακολουθούσαν σε όλα τα μέρη που προανέφερα.. Κάθε χρόνο σε άλλη πόλη ή χωριό, άλλο σπίτι, άλλος σπιτονοικοκύρης, άλλοι συνάδελφοι, γείτονες, γονείς παιδιών. Αλλαγές που έχουν υποστεί μία προς μία και τα παιδιά μου με διαφορετική baby sitter κάθε χρόνο και όταν πια μεγάλωσαν, διαφορετικό σχολείο, συμμαθητές, δάσκαλοι.
Έχω έναν μεγάλο μπόγο με οικιακό ιματισμό (σεντόνια, μαξιλάρια, παπλώματα, κουβέρτες, πετσέτες), δύο χαλιά, μία μεγάλη κούτα με κουζινικά, έναν αφυγραντήρα για να μην πάθουμε βρογχικά στα σπίτια που πάμε και βρίσκουμε, ένα αερόθερμο και έναν θερμοπομπό που με ακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια. Χώρια οι βαλίτσες μας. Κάθε Σεπτέμβρη τα άπλωνα στο νέο σπίτι, κάθε Ιούνη τα μάζευα.
Τα παιδιά μου δεν έχουν ζήσει ούτε ΕΝΑΝ χειμώνα στο σπίτι τους από τότε που γεννήθηκαν, δεν έχουν χαρεί τα δωμάτιά τους, τα ξαδέρφια τους, τους παππούδες, τα ποδήλατα, τα παιχνίδια τους, δεν έχουν ούτε έναν φίλο στην πόλη μας. Το κυριότερο βέβαια είναι ότι καλά καλά δεν έχουν προλάβει να γνωριστούν με τον πατέρα τους, τον οποίο μέχρι τώρα βλέπανε ένα σαββατοκύριακο κάθε τρεις εβδομάδες. Βλέπετε ο άντρας μου έχει μαγαζί, το οποίο κρατάει μόνος του και σε εμένα τα οικονομικά μου δεν επέτρεπαν τόσα χρόνια να πληρώνω βενζίνες και διόδια (ή ακτοπλοϊκά ή εισιτήρια τρένου) για να τον επισκεπτόμαστε συχνότερα. Και λέω μέχρι τώρα γιατί φέτος πια, που μας ήρθε ο πολυπόθητος διορισμός-τιμωρία στην Σάμο, τα παιδιά είδαν τον πατέρα τους τα Χριστούγεννα και θα τον ξαναδούνε το Πάσχα. Βλέπετε, παιδιά άνω των 2 ετών πληρώνουν κανονικά αεροπορικό εισιτήριο και δεν φτάνουν τα μισθά για συχνότερα..
Όλα αυτά τα χρόνια τρεις άνθρωποι στοιβαγμένοι σε «ευρύχωρες» γκαρσονιέρες ή μικρά δυάρια, με ελεεινές παροχές και συνθήκες, τις περισσότερες φορές με ένα μόνο κρεβάτι (πείτε μου λίγο ότι παιδίατροι και παιδοψυχολόγοι συνιστούν τα παιδιά να κοιμούνται σε ξεχωριστό δωμάτιο και κρεβάτι από τους γονείς, να σας στείλω μερικές φωτογραφίες από τα σπίτια που νοικιάζω τόσα χρόνια), γιατί φυσικά με τα χρήματα που μπορούσα να διαθέσω δεν έβρισκα κάτι καλύτερο. Τα πρώτα χρόνια μάλιστα στην γυναίκα που κρατούσε τα παιδιά έδινα άλλο ένα νοίκι και κάτι παραπάνω. Βγάλαμε χειμώνες ολόκληρους με ένα αερόθερμο και τυλιγμένοι με κουβέρτες μέσα στο σπίτι.
Εν τω μεταξύ στο πραγματικό μας σπίτι, το σπίτι που ζει ο σύζυγός μου, το σπίτι στο οποίο ΘΕΛΩ και ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ζήσω, το σπίτι το οποίο κοπιάσαμε και χρεωθήκαμε για να φτιάξουμε και ακόμα ξεπληρώνουμε, οι λογαριασμοί τρέχουν κανονικά. Πληρώνω ΔΕΗ εγώ, πληρώνει άλλη ο άντρας μου, νερό εγώ, νερό κι ο άντρας μου, διπλό σούπερ μάρκετ, γιατί κι αυτός ο έρμος κάτι πρέπει να έχει στο ψυγείο και στα ντουλάπια του, ίντερνετ και σταθερό τόσα χρόνια πληρώνουμε στο σπίτι μας και γω χωρίς ίντερνετ ήμουν (δεν σου κάνει κανένας πάροχος 9μηνο συμβόλαιο), από φέτος το πληρώνουμε διπλό κι αυτό γιατί το υπουργείο μας έχει τρελάνει στις επιμορφώσεις και στα Webex οπότε δεν αρκεί το σήμα που δίνει ο γείτονας..
Την ημέρα που διορίστηκα την θυμάμαι με πίκρα, θυμάμαι όταν είπα στα παιδιά μου, που θα πρέπει να πάμε να ζήσουμε και για πόσο. Θυμάμαι τις φωνές και τα κλάματά τους, θυμάμαι πως από τη μία με κατηγορούσαν γι’ αυτόν τον αιώνιο ξεσπιτωμό από την άλλη προσπαθούσαν να δείξουν ωριμότητα και να συμβιβαστούν με αυτό που μας περίμενε, να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Θυμάμαι που όταν κάτσαμε κάτω να υπολογίσουμε πόσο θα κοστίσουν δύο αυτοκίνητα με ακτοπλοϊκά και καμπίνα να πάνε στο νησί, το ξενοδοχείο εκεί, τα διπλά νοίκια και η διαβίωση των πρώτων ημερών που θα είχαμε να πληρώσουμε στην αρχή, ζητήσαμε δανεικά απ΄ τους γονείς μας. Θυμάμαι που όταν ο άντρας μου, αφού έμεινε μαζί μας λίγες μέρες, μπήκε στο καράβι της επιστροφής, στο λιμάνι παίχτηκε η δεύτερη πράξη του δράματος με τα παιδιά. Ήταν αρχές Σεπτέμβρη και θα τον ξαναβλέπανε 23 Δεκέμβρη.
Και φτάνω στο σήμερα, στην 19η Μάρτη, μέρα γενεθλίων του γιου μου και μέρα που μπόρεσα επιτέλους να πληρώσω το δεύτερο 300άρι στο ρεύμα (είμαι εν αναμονή του επόμενου), οπότε για τούρτες και κεράσματα ούτε λόγος, όπως επίσης και για δωράκι. Βιντεοκλήσεις από το πρωί με μπαμπά, παπουδογιαγιάδες, ξαδέρφια, θείους κλπ, κλάματα και θυμός από τον μικρό μου εννιάχρονο, που έχει βαρεθεί να γιορτάζουμε τα γενέθλιά του μόνοι μας.
Φτάνω στο σήμερα, που οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα και στην ενέργεια έχουν ξεπεράσει κάθε πρόβλεψη και η βαρυχειμωνιά επίσης. Φτάνω στο σήμερα, που συνειδητοποιώ ότι για άλλη μία χρονιά θα πρέπει να πληρώνω 300 και 400 ευρώ ρεύμα το δίμηνο εγώ στη Σάμο (και παρ’ όλα αυτά να ξεπαγιάζω) κι άλλα τόσα ο άντρας μου. Που έχω κουραστεί να πληρώνω ξένα σπίτια για να έχω δικαίωμα να δουλέψω, ενώ παράλληλα ξεχρεώνουμε και το σπίτι που έχουμε φτιάξει για να ζήσουμε, το σπίτι μας.
Φτάνω στο σήμερα, που οι γονείς μας έχουν πλέον μεγαλώσει πολύ, είναι σε ηλικία που χρειάζονται βοήθεια και είναι άλλη μια βαριά σκέψη να ξέρεις ότι δεν μπορείς να προσφέρεις και ούτε την επόμενη χρονιά θα μπορείς.
Φτάνω στο σήμερα που έχω κουραστεί αφάνταστα από την περιπλάνηση και την ταλαιπωρία όλων αυτών των ετών, από το μοναχικό μεγάλωμα των παιδιών μου. Που δεν έχω το κουράγιο να χαμογελάσω στους μαθητές μου, να αφοσιωθώ απρόσκοπτα στον σχεδιασμό του μαθήματός μου. Που δεν έχω πλέον το ψυχικό σθένος να βγάλω άλλη μία χρονιά στις εσχατιές της Ελλάδας.
Όταν διορίστηκα είχα 7 χρόνια πραγματικής προϋπηρεσίας. 84 μήνες υπηρετώ στο υπουργείο παιδείας, διδάσκω κάθε χρόνο παιδιά, όπου θεωρεί η υπηρεσία μου ότι υπάρχει ανάγκη. Είναι δίκαιο να με αντιμετωπίζει αυτή, η ίδια υπηρεσία σαν νεοδιόριστη και να μην μου δίνει το δικαίωμα να κάνω αίτηση μετάθεσης; Μου ζητάνε να υπηρετήσω την οργανική μου δυο χρόνια. Ποια δύο χρόνια; Επτά χρόνια υπηρετώ και φέτος θα κλείσω τα οκτώ.
Δεν είμαστε πλέον, κύριοι, 25 ούτε 30 χρονών, δεν φύγαμε απ’ το πατρικό μας να πάμε στον τόπο διορισμού. Είμαστε όλοι μεσήλικες με παιδιά σε σχολική ηλικία, με γονείς υπέργηρους, που έχουν την ανάγκη μας, με συζύγους παρατημένους στην άλλη άκρη της χώρας χρόνια τώρα, με διπλά ενοίκια και διπλούς λογαριασμούς.
Είμαστε θύματα απανωτών αλλαγών στην παιδεία και στο καθεστώς διορισμού, περάσαμε τόσα χρόνια από συμπληγάδες, ΑΣΕΠ, μάζεμα προϋπηρεσίας, προσοντολόγιο, κατάργηση ΑΣΕΠ, πολλοί από μας φτάσαμε μία ανάσα πριν τον διορισμό παραπάνω από μία φορές και οι αιφνίδιες αλλαγές του υπουργείου μας πετάξαν στο τέλος της ουράς. Μην μας κάνετε θύματα ενός ακόμα αυθαίρετου νόμου.
Στις μεταθέσεις που πραγματοποιήθηκαν προχθές, πήγανε σε νομούς του ενδιαφέροντός μου συνάδελφοι με πολύ λιγότερα από μένα μόρια.
Αυτό πόσο δίκαιο είναι;
Στις προσεχείς τοποθετήσεις μας εντός ΠΥΣΠΕ πιθανότατα θα πάρω οργανική σε διαφορετικό σχολείο από αυτό που υπηρέτησα φέτος γιατί σε αυτό που είμαι δεν υπάρχει οργανική και ήταν προσωρινή τοποθέτηση. Εκ των πραγμάτων λοιπόν θα αλλάξω σχολική μονάδα (ίσως και σπίτι) και οι μαθητές μου νηπιαγωγό.
Αυτό πόσο δίκαιο είναι;
Είναι δίκαιο και αναγκαίο να δοθεί στους νεοδιόριστους δικαίωμα στην μετάθεση. Συγκεκριμένα οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών και το κύμα ακρίβειας που ήρθε για να μείνει, το κάνουν επιτακτικά αναγκαίο.
Αν δεν μας δώσετε αυτή την δυνατότητα, οι περισσότεροι από μας θα αφανιστούμε οικονομικά του χρόνου, και θα ρημάξουμε ψυχικά. Και αυτό δεν είναι ένα επιχείρημα συναισθηματικού εκβιασμού, αλλά μία πραγματικότητα.
