Με τι εφόδια λοιπόν οδηγούμε τους νέους μας στην ενήλικη ζωή;
Αναμασάμε συνεχώς τα προβλήματα της εκπαίδευσης και λύσεις στον ορίζοντα δεν διαφαίνονται. Οι λύσεις που δίνονται αφορούν θεωρίες χωρίς πρακτικό πρόσημο. Απεναντίας, τα προβλήματα ολοένα και διογκώνονται. Δεν ξέρω, αν πρέπει να χαρώ που ανακοινώθηκε από τον Ιούλη το άνοιγμα των σχολείων για το Σεπτέμβριο. Λες και δεν ανοίγουμε κάθε χρόνο 10 με 12 Σεπτεμβρίου. Θα μου πεις θέλει ο Έλληνας γονιός να προγραμματίσει τις διακοπές του, τα σχέδια του. Το Υπουργείο τον σκέφτεται. Λαϊκισμός λέγεται αυτό ή υπερβάλλω;
12 Σεπτεμβρίου λοιπόν ανοίγουν τα σχολεία χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή. Το σύστημα αξιολόγησης του μαθητή εξακολουθεί να βασίζεται στις εξετάσεις, το λύκειο συνεχίζει να είναι προετοιμασία για τις Πανελλήνιες, οι πίνακες εξακολουθούν να περιμένουν την κιμωλία τους, ο τεχνολογικός εξοπλισμός έρχεται με τη χελώνα, η εκπαίδευση των καθηγητών στηρίζεται στη δική τους πρωτοβουλία, το ΙΕΠ δεν βλέπω να προσφέρει σεμινάρια για τη διδασκαλία συγκεκριμένων μαθημάτων…
Θεωρίες, θεωρίες…Έχω κουραστεί και είμαι φιλόλογος. Της παλιάς δηλαδή θεωρητικής.
Τα μαθήματα στείρα και αποξενωμένα από κάθε ενδιαφέρον και προβληματισμό των μαθητών. Οι τέχνες στο λύκειο είναι τιμωρημένες, τα προγράμματα που φυσικά προκρίνονται (και από την αξιολόγηση ‐ημών των εκπαιδευτικών) δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, αφού ο μαθητής στριμώχνεται μέσα στο ωράριο σχολείου- φροντιστηρίου και δεν έχει διάθεση να συμμετέχει. Φυσικά, υπάρχει πάντα η δυνατότητα. Να τρέξεις σε εξωδιδακτικές ώρες, στα Σάββατα σου, σε γιορτές, αν χρειαστεί. Μόνο που αυτό στηρίζεται σε καλή θέληση και δεν συνιστά επίσημο εκπαιδευτικό προγραμματισμό και προσανατολισμό.
Σήμερα, κλείνουμε τα μάτια στις αληθινές ανάγκες των νέων. Δεν υπάρχουν μαθήματα που να προσφέρουν γνώση για κοινωνικά ζητήματα, θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και υγείας, ζητήματα ψυχικά. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν και ως ενήλικες δεν θα μπορέσουν να τα διαχειριστούν.
Θα επιμείνω στα θέματα ψυχικής υγείας. Οι νέοι δεν γνωρίζουν (ούτε οι μεγαλύτεροι φυσικά) για ψυχικές νόσους ή ζητήματα κατάθλιψης. Η άγνοια οδηγεί είτε στην αδυναμία να διαχειριστούν τα δικά τους θέματα είτε να κατανοήσουν την ασθένεια των άλλων. Έτσι, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να ζει μέσα στα ταμπού. Είμαστε στο 2022 και έχουμε (;) λύσει τις βιοτικές ανάγκες μας. Έχει εξελιχθεί το πνεύμα και η σκέψη, το επίπεδο μόρφωσης είναι αρκετά υψηλό κάτι που προφανώς γεννά νέες αγωνίες: το υπαρξιακό άγχος είναι εντονότερο από ποτέ.
Με τι εφόδια λοιπόν οδηγούμε τους νέους μας στην ενήλικη ζωή; Ποια όπλα τους δίνουμε; Πώς θα κατανοήσουν τον κόσμο; Πώς θα αντιμετωπίσουν τις δικές τους κρίσεις; Πώς θα διαχειριστούν την ψυχή τους πέρα από το σώμα;
“Κάτι επικίνδυνα κομμάτια
χάος
είν’ η ψυχή μου
που έκοψε με τα δόντια του
ο Θεός” γράφει ο Μίλτος Σαχτούρη μα που καιρός να συζητήσουμε για το χάος της ψυχής μας. Πρέπει να ψάξουμε για κειμενικούς δείκτες.
*Άντζελα Γεωργοτά, φιλόλογος, Κέρκυρα
