Μια γενιά γονιών, που αντί να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των παιδιών τους, συμπεριφοράς κυρίως, τα μεταθέτουν σε μια διάγνωση.
Ενημερώνω μητέρα ότι η κόρη της δείχνει τέλεια αδιαφορία για το μάθημα, δεν φέρνει τετράδιο ποτέ, σπάνια βιβλίο, μιλάει συνεχώς μέσα στην τάξη και είναι η συμπεριφορά της προκλητική.
Περιγράφω την πραγματικότητα με αλλά λόγια και υπενθυμίζω ότι οι εξετάσεις είναι σε τρεις βδομάδες. Μου απαντάει η μάνα ότι το παιδί έχει μαθησιακές δυσκολίες κάτι που ήδη γνώριζα ούτως η άλλως.
Η αδιαφορία όμως δεν είναι μαθησιακή δυσκολία. Η μήπως είναι; Η αγενής συμπεριφορά και η έλλειψη ορίων δεν είναι μαθησιακή δυσκολία. Η πάλι κάνω λάθος; Και δεν μιλάω για την αδιαφορία και συμπεριφορά εκείνη που προκύπτει όταν δεν κατανοεί αυτό που διδάσκεται ένας μαθητής. Μιλάω για την αδιαφορία και συμπεριφορά που γίνονται σημαίες, γίνονται άποψη, γίνονται τρόπος έκφρασης και αντιμετώπισης όλης της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Δεν έχουμε να παλέψουμε λοιπόν μόνο με την αρχέγονη αδιαφορία των παιδιών και την συμπεριφορά τους που έχουν αιτίες πολύ πιο βαθιές και συχνά μεταφράζονται με παραβατική συμπεριφορά αλλά και με μια γενιά γονιών, που αντί να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των παιδιών τους, συμπεριφοράς κυρίως, τα μεταθέτουν σε μια διάγνωση.
Η απάθεια όμως δεν είναι μαθησιακή δυσκολία. Η αδιαφορία δεν είναι μαθησιακή δυσκολία. Η αγένεια επίσης δεν είναι μαθησιακή δυσκολία. Αv ήταν θα είχαμε μηχανισμούς να βοηθήσουμε οι εκπαιδευτικοί.
Αδικούμε τα παιδιά με σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες που παλεύουν να σταθούν κοινωνικά και μαθησιακά σε ένα γενικού τύπου σχολείο. Που προσπαθούν με πολύ πόνο και αγωνία να καταφέρουν πράγματα. Που αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες και την διαφορετικότητα τους και νιώθουν άσχημα γι αυτό. Που απελπίζονται διαβάζοντας με τις ώρες για να κατανοήσουν ένα απλό κείμενο Ιστορίας για παράδειγμα. Αυτά τα παιδιά είναι ήρωες. Αυτά τα παιδιά αξίζουν χίλια αριστεία. Κι ας κάνουν λάθη. Κι ας βγάζουν με τα βίας ένα 14 μέσο όρο. Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε λοιπόν….
Π
που μοριοδοτεί και στους δύο πίνακες
