Κανένας δεν νομιμοποιείται να στερήσει την υποψηφιότητα για το επόμενο Νόμπελ Ειρήνης από τον Ερντογάν.
Μπορεί να το εννοεί. Μπορεί και όχι. Πάντως ο Αμερικανός πρώην υφυπουργός Ντοβ Ζακχέιμ (υπηρέτησε στο Υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ κυρίως επί προεδρίας Ρήγκαν τη δεκαετία του ’80) δήλωσε δημόσια: «Ο Ερντογάν αξίζει να είναι τουλάχιστον υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης διότι η συμφωνία που υπεγράφη με τη δική του παρέμβαση για την εξαγωγή των σιτηρών από την Ουκρανία είναι πραγματικά σωτήρια για τον πλανήτη».
Για να καταλήξει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η συμφωνία είναι προσωπικός του θρίαμβος αφού μπόρεσε να μεσολαβήσει μεταξύ δύο εμπόλεμων μερών με την βοήθεια του ΟΗΕ».
Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία του Ερντογάν δεν σταμάτησε ποτέ να έχει επικοινωνία και με τα δύο εμπόλεμα μέρη. Άλλες φορές με πώληση των πολεμικών drones «Bayraktar» στους Ουκρανούς, άλλες φορές κάνοντας «πλάτες» στους Ρώσους και διατηρώντας ανοιχτά τα στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων στον διάπλου των ρωσικών πολεμικών πλοίων, με τους Τούρκους νομικούς να προσπαθούν για …μία εβδομάδα να διευκρινίσουν «αν η σύγκρουση στην Ουκρανία μπορεί να θεωρείται πόλεμος».
Ο ρομαντικός Ερντογάν απλώνει στα διαγγέλματά του τα σύνορα της καρδιάς του, που μοιάζουν εξάλλου να παρακολουθούν το άπλωμα της παρουσίας τουρκικού στρατού σε 14 χώρες εκτός Τουρκίας, με στρατεύματα σε Λιβύη, Συρία, Λίβανο, Ιράν, Ιράκ, Κατάρ, Σομαλία, Μάλι, Σουδάν, Κονγκό, Αζερμπαϊτζάν, καθώς και σε Αλβανία, Βοσνία – Ερζεγοβίνη και στο Κόσοβο, στο πλαίσιο «ειρηνευτικών αποστολών» του ΝΑΤΟ ήδη από τη δεκαετία του ’90. Α, ναι. Προετοιμαζόμαστε για πόλεμο, για να έχουμε ειρήνη, και γι’ αυτό ο τουρκικός στρατός είναι παρεμπιπτόντως ο δεύτερος μεγαλύτερος στο ΝΑΤΟ (με τις ΗΠΑ στην πρώτη θέση).
Αν εξαιρέσει κανείς την κατοχή της μισής Κύπρου και την απειλή προσάρτησης ολόκληρου του βορείου κομματιού στην Τουρκία, και αν παραγνωρίσει κανείς το «casus belli» που τρέχει εδώ και δεκαετίες σε βάρος της Ελλάδας, τη διεκδίκηση του μισού Αιγαίου, και δεκάδων ή εκατοντάδων ελληνικών νησιών, τις παραβιάσεις, τις υπερπτήσεις, και την τουρκική αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και μέσα από γεωτρήσεις, μνημόνια, γαλάζιες πατρίδες, κλπ., ο Ερντογάν μισεί τα όπλα, και γι’ αυτό ζητάει την αποστρατικοποίηση των …άλλων. Αυτό εξάλλου ζητάει και για τα μεγάλα νησιά του Αιγαίου.
Αν εξαιρέσει κανείς τους χιλιάδες Τούρκους και Κούρδους που βρίσκονται στις φυλακές ή υπο διωγμό (εντός και εκτός Τουρκίας) για τις αριστερές ή προοδευτικές πεποιθήσεις τους, καθώς και τη φίμωση ή/και κατατρεγμό δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, εκπαιδευτικών και κάθε ελεύθερης δημοκρατικής φωνής, και αν παραγνωρίσει κανείς τον πληθωρισμό στην Τουρκία που κυμαίνεται κάπου ανάμεσα στο 80% – 120% με τον τουρκικό λαό που πεινάει κάνοντας ουρές για να αγοράσει το λεγόμενο φτηνό ψωμί ή μισό κουλούρι, την ώρα μάλιστα που ο Σουλτάνος χτίζει το 4ο ή 5ο παλάτι του (γνωστό και ως «Λευκό Σεράι», έχει 30 φορές το μέγεθος του Λευκού Οίκου, 1.100 δωμάτια, με τα 250 να προορίζονται για αποκλειστική χρήση της οικογένειας Ερντογάν), θα αναγνωρίσει ότι ο Ερντογάν είναι ένας ανθρωπιστής και τίμιος οικογενειάρχης. Ποιος άλλος φροντίζει τόσο την οικογένειά του;
Λαμβάνοντας υπόψιν ότι το Νόμπελ Ειρήνης το έχουν κατακτήσει προσωπικότητες όπως ο Χένρυ Κίσινγκερ (υπό την μπαγκέτα του η αμερικανική κυβέρνηση στήριξε διάφορα δικτατορικά καθεστώτα, μεταξύ των οποίων τη δική μας Χούντα των Συνταγματαρχών και τη Χούντα του στρατηγού Πινοσέτ στη Χιλή, ενώ υποκίνησε πολεμικές, δικτατορικές και λοιπές αντιδραστικές εξελίξεις σε Ανατολικό Τιμόρ, Ινδονησία, Κύπρο, Μπαγκλαντές, Χιλή, κλπ.), ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (για τη σημαντική συμβολή του στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και συνεπώς, στην εμπέδωση της παγκόσμιας ειρήνης, η οποία είναι γνωστή και ως pax americana), ο Ελ Μπαραντέι (γνωστός διότι ανακάλυψε τα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, ασχέτως αν εκ των υστέρων αναίρεσε ότι τα βρήκε), ο Αλ Γκορ (αντιπρόεδρος τον ΗΠΑ την περίοδο διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας), ο Μπαράκ Ομπάμα (για την καταλυτική βομβαριδιστική συμβολή του σε Αφγανιστάν, Λιβύη και Συρία), αλλά και …η Ευρωπαϊκή Ένωση («για τη συνεισφορά επί 6 και πλέον δεκαετίες στην προαγωγή της ειρήνης και της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη»), κανένας δεν νομιμοποιείται να στερήσει την υποψηφιότητα για το επόμενο Νόμπελ Ειρήνης από τον Ερντογάν.
Κωνσταντίνος Νεκτάριος Κ.
