Πέραν της εκατόμβης των νεκρών και της μετατροπής της χώρας μας σε ένα απέραντο ερειπιώνα, ο Εμφύλιος στιγμάτισε την πολιτική ζωή του τόπου και τον βύθισε στο ημίφως μιας σχεδόν κατ’ επίφαση δημοκρατίας
Τέτοιες ημέρες του 1949 διεξάγονταν στο Γράμμο οι τελευταίες μάχες , που ταλάνισε τη χώρα ουσιαστικά για έξι ολόκληρα χρόνια (1943-1949), καθώς φαίνεται να ξεκίνησε ήδη από την περίοδο της Κατοχής με τις συγκρούσεις των αντίπαλων αντιστασιακών ομάδων ‒κυρίως μεταξύ των δυνάμεων του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ‒ και να εκτάθηκε χρονικά μετά την Απελευθέρωση.
Είναι φανερό ότι το διακύβευμα του αιματηρού και ήταν η «επόμενη μέρα»: τόσο οι κυβερνητικές δυνάμεις που είχαν καταφύγει στη διάρκεια της Κατοχής στο εξωτερικό στο πλευρό των οποίων πολεμούσε ο εθνικός στρατός όσο και οι μαχητές του ΕΛΑΣ που καθοδηγούνταν από το ΚΚΕ αποσκοπούσαν στην διά της βίας κατάκτηση της εξουσίας και την εδραίωση του καθεστώτος τους μεταπολεμικά.
Από τις μάχες, στην πραγματικότητα, ηττημένοι βγήκαν και οι δύο παρατάξεις, καθώς χύθηκε άπλετο ελληνικό αίμα, η χώρα διαιρέθηκε και πληγώθηκε βαριά, ενώ το τραύμα του διχασμού παρέμεινε επί δεκαετίες, έως τη Μεταπολίτευση ή και ακόμη περισσότερο.
Ας δούμε όμως κάποιες από τις συνέπειες λιγότερο ορατές. Πέραν, λοιπόν, της εκατόμβης των νεκρών και της μετατροπής της χώρας μας σε ένα απέραντο ερειπιώνα, ο Εμφύλιος στιγμάτισε την πολιτική ζωή του τόπου και τον βύθισε στο ημίφως μιας σχεδόν κατ’ επίφαση δημοκρατίας έως το 1967.
Δόθηκε, εξάλλου, η ευκαιρία σε ξένα ισχυρά κράτη να επέμβουν απροκάλυπτα στις εσωτερικές εξελίξεις προκειμένου να τις καθορίσουν, να ποδηγετήσουν και προσαρτήσουν την Ελλάδα στο δικό τους άρμα εξουσίας εν μέσω Ψυχρού Πολέμου. Άλλωστε, γεωγραφικά, η χώρα βρισκόταν τότε στο μεταίχμιο μεταξύ των δύο ιδεολογικά εκ διαμέτρου αντίθετων κόσμων.
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, παρατηρούμε ότι τα πάθη του Εμφυλίου ιδιαίτερα σε κάποιες περιοχές της ελληνικής επικράτειας διατηρούνται ακόμη ζωντανά και αναμοχλεύονται όποτε εμφανιστεί ευκαιρία. Οριστική καταλλαγή δεν έχει επέλθει ούτε λήθη.
Οι τόνοι στην πολιτική ζωή κρατιούνται υψηλοί ακόμη και όταν δεν υπάρχουν θέματα, ενώ, όπως αποδείχτηκε τελευταία, ενδεχομένως να γινόταν και στο παρελθόν, στο πολιτικό σκηνικό εμφανίζονται τάσεις αλληλοϋπονόμευσης μεταξύ των κομμάτων και αλληλοεξουδετέρωσής τους με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Η δημοκρατία στη χώρα μοιάζει καχεκτική. Την ίδια στιγμή ο απειλητικός και λάβρος γείτονας τεντώνει τα νεύρα και εξαντλεί την ψυχραιμία.
Ο ελληνικός λαός παρατηρεί έκπληκτος τις σκιαμαχίες των κομμάτων από του βήματος του Κοινοβουλίου στοχαζόμενος ότι η τουρκική επιθετικότητα εκφράστηκε έμπρακτα στο παρελθόν όταν στην ελληνική πολιτική σκηνή εμφανίστηκαν τάσεις αποσταθεροποίησης των κυβερνήσεων και των πολιτικών δυνάμεων (με αποκορύφωμα τον «Αττίλα», που οδήγησε στο διαμελισμό της Κύπρου).
Τελικά, μάλλον θέλουμε να συγκρατούμε στη μνήμη όσα μας βολεύουν ή διεγείρουν το θυμικό μας και από την άλλη να απορρίπτουμε στον κάδο των αχρήστων της ιστορίας όσα μας ενοχλούν…
(ΟΔΗΓΙΕΣ)