«Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αναφυεί στη λειτουργία του Τύπου και γενικότερα των ΜΜΕ προβλήματα που δεν άπτονται μόνο της κομματικής ιδιοτέλειας αλλά απειλούν ευθέως το ήθος της πολιτείας»
Δεν γνωρίζω εάν ο ευρηματικός Έλον Μασκ, νέος ιδιοκτήτης του τουίτερ, αστειεύεται διακηρύσσοντας ότι θα αναμορφώσει το δημοφιλές αυτό μέσο κοινωνικής δικτύωσης ώστε να καταστεί πιο ανοιχτό, πιο δημοκρατικό, πραγματικός δίαυλος ανταλλαγής απόψεων, μέσο ελεύθερης έκφρασης ιδεών. Ο ίδιος πάντως στον μέχρι τώρα δημόσιο και επιχειρηματικό βίο του δεν φαίνεται να έχει επαληθεύσει τις προγραμματικές δηλώσεις του επ’ ευκαιρία της απόκτησης του μέσου…
Ανεξαρτήτως πάντως των διακηρύξεων ή αληθινών προθέσεων του Έλον Μασκ, ο «δημόσιος διάλογος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τείνει να επιβεβαιώσει το γενικότερο έλλειμμα ελευθερίας που διακρίνει τον Τύπο σε αρκετές από τις δυτικές δημοκρατίες και δη στη χώρα μας. Η παραπάνω κρίση δεν είναι ατεκμηρίωτη καθώς έχει αποτυπωθεί εμπειρικά σε μετρήσεις πιστοποιημένων και εξειδικευμένων φορέων (λ.χ. του ετήσιου παγκόσμιου βαρόμετρου για την ελευθερία του Τύπου), οι οποίες κατατάσσουν τη χώρα μας σε θέσεις καθόλου τιμητικές και φθίνουσες τα τελευταία χρόνια.
Στη διάρκεια μάλιστα της οικονομικής κρίσης αλλά και » υπονομεύοντας τα θεμέλια μιας δημοκρατικής και ευνομούμενης πολιτείας.
Ο έλεγχος, όσον βέβαια δύνανται και μπορούν να παρακάμψουν τους νόμους και το Σύνταγμα, που προσπαθούν επίμονα και συστηματικά να ασκήσουν τα κόμματα εξουσίας στα ΜΜΕ αποτελεί για τα ίδια και τους μηχανισμούς τους μείζον διακύβευμα, φροντίδα προς το «κομματικό καλό», στην οποία αποδύονται μόλις την επαύριον των εκλογών. Οι τρόποι είναι γνωστοί και κάποιοι από αυτούς ‒επιτέλους‒ είναι σε γνώση και συνείδηση σημαντικής μερίδας πολιτών-ψηφοφόρων.
Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αναφυεί που δεν άπτονται μόνο της κομματικής ιδιοτέλειας αλλά απειλούν ευθέως το ήθος της πολιτείας: εκρήξεις μίσους και εμπάθειας, οχετοί ψεμάτων (fake news), ρατσιστικές επιθέσεις, «δολοφονίες χαρακτήρων» αλλά και εν ψυχρώ δολοφονίες δημοσιογράφων καθώς και μετατροπή των ίδιων των μέσων σε δικαστήρια ενόρκων με live διεξαγωγή ακροαματικής διαδικασίας προς άγραν κέρδους (σε κάποια μέσα αυτό λέγεται τηλεθέαση…).
Τα παραπάνω δηλούν ότι ο κομματισμός και οι πελατειακές σχέσεις εξουσίας είναι σχεδόν σύμφυτες με τη λειτουργία του πολιτεύματος στη χώρα μας, με αποτέλεσμα τα φαινόμενα διαφθοράς να διογκώνονται και να δηλητηριάζουν τον δημόσιο βίο. Προφανώς η εικόνα αυτή δεν συνάδει με την προσδοκώμενη και αναμενόμενη για δημοκρατική χώρα, ενώ παραπέμπει σε αυταρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής και χωρών της μαύρης ηπείρου.
Γιατί, λοιπόν, πρέπει να απορεί κανείς για τη χαμηλή ποιότητα ή υποστάθμη του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα που στρογγυλοκαθίζει στα έδρανα της βουλής εφόσον σε ανησυχητικό ποσοστό αναδεικνύεται και μέσα από σκοτεινές διαδρομές και επαίσχυντες συναλλαγές με μερίδα του τύπου, αθηνοκεντρικού ή επαρχιακού;
Γιατί άραγε εκπλησσόμαστε όταν τα καλύτερα μυαλά της χώρας αγκυροβολούν σε ξένα απάνεμα λιμάνια και δεν μετακινούνται από εκεί ούτε κατά κεραία ακόμη κι αν τους προτείνονται καλύτερες απολαβές και εργασιακές συνθήκες προκειμένου να επαναπατριστούν;
Η απάντηση είναι προφανής. Οι άνθρωποι αυτοί ασφυκτιούν μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον που οι οποίες φαίνεται να κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα. Ο τύπος δεν ξεφεύγει από αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα.
Χρειάζεται, άραγε, να ευχηθούμε οι πολιτικές συνθήκες ή σαφέστερα το εκλογικό αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών να καταστήσει αδήριτη την ανάγκη της συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας ή χειρότερα να προσβλέψουμε στη συνδρομή και «τεχνογνωσία» των ξένων «προστατών» για να αλλάξει κάτι;
Την τελευταία αυτή, την «καλοσύνη των ξένων», δοκίμασε άλλωστε σκληρά και επώδυνα στο πετσί του ο ελληνικός λαός, αλλά, ως φαίνεται, ούτε μυαλό ούτε ιστορική γνώση δεν του έχει επισωρεύσει. Μέχρι πότε;
Π
που μοριοδοτεί και στους δύο πίνακες
