«Η ευρωπαϊκή ένωση αποτελείται από μια τεράστια κοινότητα ανθρώπων με κοινό όραμα, αμοιβαίες αξίες, και συλλογικές επιδιώξεις» – Γράφει ο Ηλίας Σελίμης
Ηένωσης το 1957 ήταν και παραμένει εάν επίτευγμα παγκόσμιας εμβέλειας και μοναδικότητας. Η τεράστια σημασία του γεγονότος αυτού αντικατοπτρίζεται στην ιστορική του διάσταση, αφού η ευρωπαϊκή ήπειρος, περισσότερο από μισό αιώνα, δεν έχει γνωρίσει πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των μελών της, ύστερα από το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
Τα κράτη-μέλη της ένωσης έχουν επιτύχει τα τελευταία χρόνια ένα αξιοζήλευτο επίπεδο πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής συνεργασίας σε πληθώρα θεμάτων, όπως η συμμετοχή εκπροσώπων τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων, αγαθών και υπηρεσιών, η ελεύθερη κινητικότητα για εργασία ή/και σπουδές, η ενιαία ψηφιακή αγορά, περιβαλλοντικοί κανονισμοί, μηχανισμοί αλληλεγγύης και πρόνοιας, νομισματική ένωση, προστασία ατομικών δικαιωμάτων, κτλ. Σαφώς υπάρχουν πολλά ακόμη σημαντικά πεδία στα οποία πρέπει άμεσα να εστιάσει η Ένωση, ώστε να ενισχυθεί έτι περαιτέρω το συλλογικό αίσθημα των ευρωπαίων πολιτών, και να καταστεί εφικτή η διαρκής ανάπτυξη και ευημερία ανθρώπων και επιχειρήσεων.
Παρ’ όλα αυτά, από την πρόσφατη ειδησεογραφία, μαθαίνουμε πως εταιρείες-κολοσσοί, όπως η Meta (Facebook-Instagram)* και η Google**, δεν διστάζουν να απειλούν την Ευρώπη με αποχώρηση των επιχειρηματικών τους συμφερόντων, αν η Ένωση δεν υποκύψει στα (λογικά ή παράλογα) αιτήματά τους. Εδώ, οφείλουμε να στοχαστούμε πάνω σε συγκεκριμένα ερωτήματα: πρώτον, είναι θεμιτό μία εταιρεία, όσο μεγάλη κι αν είναι, να απειλεί με αποχώρηση μία ένωση κρατών (ή έστω ένα οποιοδήποτε κράτος), αν διαφωνεί με τις πολιτικές του αποφάσεις; Με άλλα λόγια, την οικονομική πολιτική της Ένωσης – ή του οποιουδήποτε ανεξάρτητου κράτους – την ασκεί η (ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), μέσω δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων και ευρωβουλευτών, ή τα golden boys μιας οποιασδήποτε εταιρείας; Δεύτερoν, γιατί η Ένωση έχει φθάσει σε σημείο ώστε να απειλείται από ιδιωτικές επιχειρήσεις; Σημαίνει μήπως πως η διαπραγματευτική της ισχύ έχει αποδυναμωθεί, και η θέση της στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι υποβαθμίζεται σύν τω χρόνω; Τρίτον, η βιώσιμη ευημερία των ευρωπαίων εργαζομένων – αυτό είναι το διακύβευμα – μπορεί να προέλθει από την προώθηση ευρωπαϊκών πολιτικών που χρησιμοποιούν την οικονομική θεωρία ως εργαλείο, ή από οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν την πολιτική ως όχημα και εργαλείο;
αποτελείται από μια τεράστια κοινότητα ανθρώπων με κοινό όραμα, αμοιβαίες αξίες, και συλλογικές επιδιώξεις. Οι εξωχώριες εταιρείες που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το κατανοήσουν αυτό, στη βάση των δικών τους, κερδοσκοπικών ή μη, πρακτικών, δεν έχουν θέση στην ένωση.
* Ηλίας Σελίμης, Δάσκαλος, Ιστορικός