Εμείς οι δάσκαλοι γινόμαστε καθημερινά το χέρι αυτό που κρατά το παιδί σας, όταν αφήνει το δικό σας περνώντας την είσοδο του σχολείου, αναφέρει ο Σύλλογος Σεφέρης.
Η ανακοίνωση
« Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές… Μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι για να κρατηθούν… ένα αυτί να τους ακούσει …και μια καρδιά που να μπορεί να τους καταλάβει!» (Μικρός Πρίγκιπας, Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)
Αγαπητοί γονείς,
Είμαστε, μαζί με τα δικά σας μάτια, τα μάτια που καθρεφτίζονται οι παιδικές ψυχές τους.
Είμαστε, μαζί με την καρδιά σας, η καρδιά που καταλαβαίνει και αφουγκράζεται τα συναισθήματά τους.
Μαζί σας θέλουμε να γίνουμε και η φωνή τους για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους!
Για ένα σχολείο που θα είναι πραγματικά ο φυσικός τους χώρος μάθησης και κοινωνικοποίησης. Ποιος μπορεί να διανοηθεί, στην εποχή της αλματώδους ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, ως κατάλληλο χώρο για τα παιδιά μας σχολεία με αίθουσες ΠΡΟΚΑΤ, που στην πρώτη βροχή πλημμυρίζουν, με οροφές και στέγαστρα που καταρρέουν, με επικίνδυνους ηλεκτρολογικούς πίνακες, με λέβητες που τη μια μέρα δουλεύουν και την άλλη σταματούν; Με ελλιπές προσωπικό καθαριότητας με συνέπεια να μην εξασφαλίζεται η αυτονόητη καθαριότητα ενός χώρου, που τα παιδιά μας περνούν τη μισή μέρα εκεί ;
Για ένα σχολείο που πραγματικά θα θωρακίζει ψυχοσυναισθηματικά το παιδί, στελεχωμένο με όλο το απαιτούμενο προσωπικό (τμήματα ένταξης, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς…)
Για ένα σχολείο που θα συμπεριλαμβάνει με όρους ουσίας και αξιοπρέπειας τη διαφορετικότητα χωρίς να εξαντλείται η υπομονή του γονέα ενός παιδιού με ιδιαιτερότητες στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και της αναμονής των ραντεβού των αξιολογήσεων λόγω υποστελέχωσης των ΚΕΔΑΣΥ, διαπιστώνοντας κάποτε ότι οι ώρες της Παράλληλης Στήριξης που δικαιούνται το παιδί του να μοιράζονται και σε άλλα δύο παιδάκια λόγω αδιοριστίας;
Για ένα σχολείο που είναι σε θέση να εξασφαλίσει την υγεία των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των οικογενειών τους σε καιρό πανδημίας με ουσιαστικά μέτρα προστασίας και όχι με κατάπτυστα πρωτόκολλα του 50%+1, ενώ το Υπουργείο Παιδείας επιμένει στην γνωστή συνταγή των συγχωνεύσεων με το στοίβαγμα 25 και 27 παιδιών ανά τάξη για να καλύψει τα εκπαιδευτικά κενά. Που δε φορτώνει στον γονέα την ευθύνη διενέργειας self-test και το κόστος των rapid και μοριακών τεστ και της υγείας. Όταν ταυτόχρονα οι αυξήσεις σε τρόφιμα, καύσιμα και ρεύμα, σε άμεσους και έμμεσους φόρους ρημάζουν τη ζωή μας.
Για ένα σχολείο που δε θα μετατρέπεται σε μικρή επιχείρηση, ούτε θα κατηγοριοποιείται μέσα από την αξιολόγηση σε «καλό» ή σε «κακό» όταν δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει μέσω χορηγών τη χρηματοδότησή του για τη θέρμανση, τη συντήρησή του, τα απαραίτητα μέσα για τη λειτουργία του και οι γονείς δε θα βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να το κρατήσουν ανοικτό.
Για ένα σχολείο που είναι αυτονόητη η τοποθέτηση Σχολικού Νοσηλευτή, όχι μόνο σε περιόδους πανδημίας ή για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό θέμα υγείας.
Η πόλωση που προσπαθούν να δημιουργήσουν μεταξύ γονέων και δασκάλων, χρησιμοποιώντας την τηλεκπαίδευση ως πανάκεια για κάθε νόσο, δεν πρέπει να μας διχάσει και να μας αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα και τις κοινές μας διεκδικήσεις για ένα σχολείο αντάξιο των παιδιών μας. Παρείχαμε επί μήνες εξ αποστάσεως εκπαίδευση σε συνθήκες όμως που επέβαλαν μακρά απουσία από το σχολείο, έχοντας απόλυτη συνείδηση ότι δεν υποκαθιστά το γνωστικό αντικείμενο αλλά κυρίως την ψυχολογική και συναισθηματική στήριξη των μαθητών μας μέσω της επαφής με τον δάσκαλο και τους συμμαθητές.
Το υλοποιήσαμε και το αξιολογήσαμε όλοι, μαθητές , γονείς και εκπαιδευτικοί, με κοινή διαπίστωση ότι δεν μπορεί να είναι μεταβίβαση μορφωτικού αγαθού και κοινωνικοποιητική διαδικασία. Ούτε μπορούν να αγνοηθούν οι προειδοποιήσεις, από τις έρευνες, για τις δυσμενείς ψυχοσυναισθηματικές επιπτώσεις στα παιδιά, από την πολύωρη παραμονή τους μπροστά σε μια οθόνη. Τη χρονιά λοιπόν αυτή που έχουν στερηθεί εκπαιδευτικούς περιπάτους, σχολικές γιορτές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, δεν ευσταθεί ως επιχείρημα ότι για την κάλυψη της διδακτικής ύλης, είναι η παγίωση της τηλεκπαίδευσης για κάθε έκτακτη συνθήκη. Για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται ότι το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες) αδιαφορούν παντελώς για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες και ότι τα παιδιά χρειάζονται παιδαγωγούς και όχι τεχνοκράτες.
Αλλά και πέρα από το σχολείο, εμείς γονείς και δάσκαλοι οφείλουμε μαζί να κρατήσουμε τα χέρια των παιδιών μας και να συμπορευτούμε στον δρόμο του αγώνα για να ζήσουν σε μία κοινωνία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους και όχι στα κέρδη των λίγων.
Για να αφήσουμε παρακαταθήκη στα παιδιά μας ένα ΑΥΡΙΟ με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, που δε θα καταπατώνται βασικά εργασιακά δικαιώματα, με μισθούς που θα εξασφαλίζουν τη ζωή τους και όχι την επιβίωσή τους, ένα σύστημα Υγείας που δε θα χρειάζεται η ποιότητα της περίθαλψης να καθορίζεται από το οικονομικό εισόδημα. Σας καλούμε να αγωνιστούμε μαζί για τη διεκδίκηση ενός καλύτερου, σύγχρονου, δωρεάν δημόσιου σχολείου. ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ!!
The post Εκπαιδευτικοί σε γονείς: Γινόμαστε το χέρι που κρατά το παιδί σας, όταν αφήνει το δικό σας appeared first on Ipaidia.gr.
