Εγώ η Ρούλα των καναλιών που συλλαμβάνομαι από στιγμή σε στιγμή, και που δεν έχω ακόμη κληθεί ούτε καν να καταθέσω, ζω εδώ και δύο μήνες μαθαίνοντας πράγματα για μένα.
Μια ιστορία που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί
Με «συνέλαβαν» χθες στη 1 μετά τα ξημερώματα. Μετά από λίγο, κάποιος από την κοινωνία που διψάει για την αλήθεια έγραψε στο facebook ότι με έπιασαν από το Ανθρωποκτονιών και με πάνε στη ΓΑΔΑ. ‘Επειτα, άλλαξαν άποψη. Είπαν ότι με οδήγησαν στην αστυνομική διεύθυνση της Αχαΐας και κάλεσαν και κόσμο να με λιντσάρουν.
Κάποιος από την κοινωνία που διψάει να μάθει την αλήθεια για τα τρία νεκρά παιδιά μου, έβγαλε ένταλμα σύλληψης και το ανακοίνωσε στα social media μετά τα μεσάνυχτα. Ίσως αναζητούσε λίγα λεπτά δημοσιότητας. Ίσως πάλι και να το θεώρησε αστείο. Αυτό, το τελευταίο, είναι το πιο πιθανό. Να το λογάριασε για αστείο.
Μπορεί και να παρασύρθηκε από τις τηλεοπτικές διαρροές. Τετάρτη λέγανε στα κανάλια ότι θα με πιάσουνε. Έ, το πήγε στο ξημέρωμα. Τότε, θα σκέφτηκε, ήταν το πιο λογικό. Τετάρτη κατά τας γραφάς, ή κάτι τέτοιο. Η νύχτα βοηθάει τους συγγραφείς.
Όπως και να’ χει, με ξύπνησαν χθες τα τηλέφωνα, μετά τη 1 τα μεσάνυχτα. Δεκάδες τηλέφωνα γνωστών και φίλων που έπαιρναν να μάθουν για τη σύλληψή μου. Μια σύλληψη που δεν είχε γίνει, όπως δηλώσεις μου που δεν έχουν γίνει, όπως γεγονότα που δεν έχουν συμβεί.
Μα έχει κανένα νόημα, αν έχει ή δεν έχει γίνει, το ένα ή το άλλο;
Εγώ η Ρούλα των καναλιών, είμαι πλέον μια ανεξάρτητη οντότητα. Ανεξάρτητη ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Μαθαίνω κι εγώ για μένα. Πώς δηλητηρίασα, μάλλον, με τοξικά αέρια το παιδί μου, πως, μάλλον, το χτυπούσα, πως μάλλον δεν του’ δινα νερό, πώς το άφηνα να τρώει όλα τα αποτσίγαρα από το τασάκι, πως πήγα για καφέ αντί για την κηδεία του, πως ξεχνάω να του ανάβω το καντήλι, πως ζήτησα μέικ απ από το γραφείο των κηδειών, πως είμαι βυθισμένη στα μάγια και πως έκανα κι απόπειρες αυτοκτονίας.
Και την άλλη μέρα μαθαίνω πώς τίποτε από αυτά που έκανα την προηγούμενη δεν ισχύει, ότι νεότερες πληροφορίες διαψεύδουν τις πρώτες πληροφορίες. Των ίδιων ανθρώπων τις πληροφορίες. Δεν άργησα στην κηδεία, δεν ζήτησα μέικ απ, δεν το χτυπούσα το παιδί και όχι, δεν κατάπιε το τασάκι με τα αποτσίγαρα.
Εγώ η Ρούλα βλέπω πλάτες και ακούω παραποιημένες φωνές να μιλάνε για μένα. Φίλους, συγγενείς και φωνές γνωστών και αγνώστων. Φωνές του κομπιούτερ. Φωνές που τη Δευτέρα μιλάνε για εκτρώσεις και την Τρίτη για αποβολές λόγω στεναχώριας, που εγώ τις προκάλεσα και αυτές. Οι ίδιες φωνές. Για τις ίδιες άσχετες κυήσεις, τρίτων προσώπων.
Εγώ η Ρούλα των καναλιών που συλλαμβάνομαι από στιγμή σε στιγμή, και που δεν έχω ακόμη κληθεί ούτε καν να καταθέσω, ζω εδώ και δύο μήνες μαθαίνοντας πράγματα για μένα.
Πώς είμαι άραγε και πως με βλέπουνε οι άλλοι; Πώς ήμουν σαν παιδί, πόσα τραύματα είχα μαζέψει και πόσα κατάφερα στους άλλους; Δύστροπη, ακοινώνητη, πανούργα, ψεύτρα, απατεώνισσα, εμμονική, και εν τέλει φόνισσα. Αυτό είναι το προφίλ μου από τις γυρισμένες πλάτες. Έτοιμο, στο γυαλί, από το οποίο περιμένω, να μάθω αν τελικά θα συλληφθώ, ή αν όλα αυτά είναι ένα τέχνασμα, μια οργανωμένη πίεση για να ομολογήσω.
Σήμερα έλεγαν ότι έρχονται τρεις συλλήψεις, μέσα στη μέρα. Οι μισοί τα έλεγαν αυτά. Οι άλλοι μισοί έλεγαν ότι αργούν οι συλλήψεις. Εντόπισα ακόμη και το ίδιο άτομο να λέει και τις δύο εκδοχές. Άλλες στο ένα και άλλες στο άλλο το κανάλι. Οι διαρροές συγκρούονται όπως τα αυτοκινητάκια του λούνα παρκ.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ακόμη κι αν δεν συλληφθώ τελικά είναι σαν να με έχουν συλλάβει. Δεν θα έχει και καμία διαφορά. Άλλωστε τα εντάλματα φαίνεται ότι δεν βγαίνουν από τις αρχές. Από αλλού «εκδίδονται». Από «δίκες» τις οποίες και εγώ η ίδια τροφοδοτούσα τόσο καιρό με τις δηλώσεις μου, γεμίζοντας τα άδεια φύλλα του φακέλου της υπόθεσης των τριών νεκρών μου παιδιών. Το κίνησα και εγώ το γρανάζι που τώρα με συνθλίβει. Το γυάλισα. Τροφοδότησα τη μηχανή του.
Εγώ η Ρούλα των καναλιών και των social, έχω δεν έχω κάνει τους φόνους, είμαι ήδη ένοχη για αυτούς. Με έχουνε συλλάβει ήδη.
Για όσα είπα και όσα δεν είπα. Για όσα ανακάλυψαν και όσα φαντάστηκαν. Για όσα έκανα και όσα δεν έκανα. Για όσα επέτρεψα με τον τρόπο μου να γίνουν.
Σε λίγο ίσως σκάσει νέα «σύλληψη» στο διαδίκτυο. Δεν ξέρω αν θα’ ναι η δικιά μου, αν θα είναι η φέικ ή η κανονική. Ούτε αν θα΄ναι κανενός άλλου ανθρώπου ο οποίος είτε είναι, είτε δεν είναι ένοχος θα έχει την ίδια τύχη με μένα κατά μίμηση ενός παγιωμένου προτύπου. Του προτύπου προσέγγισης τη είδησης που δημιούργησαν για τη “Ρούλα των Πατρών”.
Η προπόνηση που έγινε στην υπόθεσή μου, όλα όσα αφέθηκαν να συμβούν, να ειπωθούν, να διαρρεύσουν ή να κατασκευαστούν, δημιούργησε πολλά προηγούμενα που κανείς δεν θα μπορέσει στο μέλλον να μαζέψει, όταν θα διαβάζει ως λόγια του, λόγια που δεν έχει πει, όταν θα διαβάζει ιατροδικαστικά πορίσματα που δεν έχουν υπάρξει, όταν θα βλέπει να τον «συλλαμβάνουν» στο facebook και να τον δείχνουν όλα τα δάχτυλα ως ένοχο πριν καν τον δείξουν οι αρχές, όταν δεν θα μπορεί ούτε καν να παραγγέλλει φαγητό από το ίντερνετ γιατί θα βλέπουν το όνομά του και θα μετατρέπεται η παραγγελία σε τηλεοπτικό σήριαλ, όταν θα βλέπει τον κάθε ανώνυμο να παίρνει τη ζωή του στα χέρια του με γυρισμένη πλάτη, παραποιημένη φωνή και όλη του τη χολή στα χείλη.
Γιατί μπορεί και μην είναι ένοχος αυτός που θα ζήσει αύριο όσα σήμερα ζω εγώ.
Λογικά θα έπρεπε κάποιος να έχει βάλει ένα στοπ σε όλο αυτό και να περιμένει: Τους επιστήμονες και τους αστυνομικούς. Τους ανθρώπους που έχουν πρόσωπο και με αυτό θα καταθέσουν. Τη δικαιοσύνη και τις δίκες. Η έστω, θα έπρεπε κάποιος να έχει βάλει στοπ μέχρι να με συλλάβουν, αν τελικά με συλλάβουν. Μέχρι να μιλήσει ο νόμος και όχι αυτοί που μεταδίδουν όσα λένε οι άλλοι για μένα, ή όσα λέω ή δεν λέω εγώ για μένα και τους άλλους. Λέω ίσως…. Άν υπήρχαν θεσμοί.
Γιατί, να σας πω και κάτι; Και τούτα εδώ που τώρα διαβάζετε, εγώ δεν τα΄πα.
Του συντάκτη δουλειές. Ένα μικρό αφήγημα είναι και αυτό. Που γράφτηκε εν αγνοία μου. Γιατί θα μπορούσα και αυτό να το έχω πει. Εγώ η Ρούλα των Πατρών, που όλοι αγαπούν να “συλλαμβάνουν”. Λες και αξία δεν έχει αν θα συλληφθώ τελικά, αλλά ποιος θα το πει πρώτος. Εκεί χάθηκε μαζί μου η μπάλα. Στην… πρωτιά.
Εγώ η Ρούλα των καναλιών που συλλαμβάνομαι από στιγμή σε στιγμή, και που δεν έχω ακόμη κληθεί ούτε καν να καταθέσω, ζω εδώ και δύο μήνες μαθαίνοντας πράγματα για μένα.
Μια ιστορία που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί
Με «συνέλαβαν» χθες στη 1 μετά τα ξημερώματα. Μετά από λίγο, κάποιος από την κοινωνία που διψάει για την αλήθεια έγραψε στο facebook ότι με έπιασαν από το Ανθρωποκτονιών και με πάνε στη ΓΑΔΑ. ‘Επειτα, άλλαξαν άποψη. Είπαν ότι με οδήγησαν στην αστυνομική διεύθυνση της Αχαΐας και κάλεσαν και κόσμο να με λιντσάρουν.
Κάποιος από την κοινωνία που διψάει να μάθει την αλήθεια για τα τρία νεκρά παιδιά μου, έβγαλε ένταλμα σύλληψης και το ανακοίνωσε στα social media μετά τα μεσάνυχτα. Ίσως αναζητούσε λίγα λεπτά δημοσιότητας. Ίσως πάλι και να το θεώρησε αστείο. Αυτό, το τελευταίο, είναι το πιο πιθανό. Να το λογάριασε για αστείο.
Μπορεί και να παρασύρθηκε από τις τηλεοπτικές διαρροές. Τετάρτη λέγανε στα κανάλια ότι θα με πιάσουνε. Έ, το πήγε στο ξημέρωμα. Τότε, θα σκέφτηκε, ήταν το πιο λογικό. Τετάρτη κατά τας γραφάς, ή κάτι τέτοιο. Η νύχτα βοηθάει τους συγγραφείς.
Όπως και να’ χει, με ξύπνησαν χθες τα τηλέφωνα, μετά τη 1 τα μεσάνυχτα. Δεκάδες τηλέφωνα γνωστών και φίλων που έπαιρναν να μάθουν για τη σύλληψή μου. Μια σύλληψη που δεν είχε γίνει, όπως δηλώσεις μου που δεν έχουν γίνει, όπως γεγονότα που δεν έχουν συμβεί.
Μα έχει κανένα νόημα, αν έχει ή δεν έχει γίνει, το ένα ή το άλλο;
Εγώ η Ρούλα των καναλιών, είμαι πλέον μια ανεξάρτητη οντότητα. Ανεξάρτητη ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Μαθαίνω κι εγώ για μένα. Πώς δηλητηρίασα, μάλλον, με τοξικά αέρια το παιδί μου, πως, μάλλον, το χτυπούσα, πως μάλλον δεν του’ δινα νερό, πώς το άφηνα να τρώει όλα τα αποτσίγαρα από το τασάκι, πως πήγα για καφέ αντί για την κηδεία του, πως ξεχνάω να του ανάβω το καντήλι, πως ζήτησα μέικ απ από το γραφείο των κηδειών, πως είμαι βυθισμένη στα μάγια και πως έκανα κι απόπειρες αυτοκτονίας.
Και την άλλη μέρα μαθαίνω πώς τίποτε από αυτά που έκανα την προηγούμενη δεν ισχύει, ότι νεότερες πληροφορίες διαψεύδουν τις πρώτες πληροφορίες. Των ίδιων ανθρώπων τις πληροφορίες. Δεν άργησα στην κηδεία, δεν ζήτησα μέικ απ, δεν το χτυπούσα το παιδί και όχι, δεν κατάπιε το τασάκι με τα αποτσίγαρα.
Εγώ η Ρούλα βλέπω πλάτες και ακούω παραποιημένες φωνές να μιλάνε για μένα. Φίλους, συγγενείς και φωνές γνωστών και αγνώστων. Φωνές του κομπιούτερ. Φωνές που τη Δευτέρα μιλάνε για εκτρώσεις και την Τρίτη για αποβολές λόγω στεναχώριας, που εγώ τις προκάλεσα και αυτές. Οι ίδιες φωνές. Για τις ίδιες άσχετες κυήσεις, τρίτων προσώπων.
Εγώ η Ρούλα των καναλιών που συλλαμβάνομαι από στιγμή σε στιγμή, και που δεν έχω ακόμη κληθεί ούτε καν να καταθέσω, ζω εδώ και δύο μήνες μαθαίνοντας πράγματα για μένα.
Πώς είμαι άραγε και πως με βλέπουνε οι άλλοι; Πώς ήμουν σαν παιδί, πόσα τραύματα είχα μαζέψει και πόσα κατάφερα στους άλλους; Δύστροπη, ακοινώνητη, πανούργα, ψεύτρα, απατεώνισσα, εμμονική, και εν τέλει φόνισσα. Αυτό είναι το προφίλ μου από τις γυρισμένες πλάτες. Έτοιμο, στο γυαλί, από το οποίο περιμένω, να μάθω αν τελικά θα συλληφθώ, ή αν όλα αυτά είναι ένα τέχνασμα, μια οργανωμένη πίεση για να ομολογήσω.
Σήμερα έλεγαν ότι έρχονται τρεις συλλήψεις, μέσα στη μέρα. Οι μισοί τα έλεγαν αυτά. Οι άλλοι μισοί έλεγαν ότι αργούν οι συλλήψεις. Εντόπισα ακόμη και το ίδιο άτομο να λέει και τις δύο εκδοχές. Άλλες στο ένα και άλλες στο άλλο το κανάλι. Οι διαρροές συγκρούονται όπως τα αυτοκινητάκια του λούνα παρκ.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ακόμη κι αν δεν συλληφθώ τελικά είναι σαν να με έχουν συλλάβει. Δεν θα έχει και καμία διαφορά. Άλλωστε τα εντάλματα φαίνεται ότι δεν βγαίνουν από τις αρχές. Από αλλού «εκδίδονται». Από «δίκες» τις οποίες και εγώ η ίδια τροφοδοτούσα τόσο καιρό με τις δηλώσεις μου, γεμίζοντας τα άδεια φύλλα του φακέλου της υπόθεσης των τριών νεκρών μου παιδιών. Το κίνησα και εγώ το γρανάζι που τώρα με συνθλίβει. Το γυάλισα. Τροφοδότησα τη μηχανή του.
Εγώ η Ρούλα των καναλιών και των social, έχω δεν έχω κάνει τους φόνους, είμαι ήδη ένοχη για αυτούς. Με έχουνε συλλάβει ήδη.
Για όσα είπα και όσα δεν είπα. Για όσα ανακάλυψαν και όσα φαντάστηκαν. Για όσα έκανα και όσα δεν έκανα. Για όσα επέτρεψα με τον τρόπο μου να γίνουν.
Σε λίγο ίσως σκάσει νέα «σύλληψη» στο διαδίκτυο. Δεν ξέρω αν θα’ ναι η δικιά μου, αν θα είναι η φέικ ή η κανονική. Ούτε αν θα΄ναι κανενός άλλου ανθρώπου ο οποίος είτε είναι, είτε δεν είναι ένοχος θα έχει την ίδια τύχη με μένα κατά μίμηση ενός παγιωμένου προτύπου. Του προτύπου προσέγγισης τη είδησης που δημιούργησαν για τη “Ρούλα των Πατρών”.
Η προπόνηση που έγινε στην υπόθεσή μου, όλα όσα αφέθηκαν να συμβούν, να ειπωθούν, να διαρρεύσουν ή να κατασκευαστούν, δημιούργησε πολλά προηγούμενα που κανείς δεν θα μπορέσει στο μέλλον να μαζέψει, όταν θα διαβάζει ως λόγια του, λόγια που δεν έχει πει, όταν θα διαβάζει ιατροδικαστικά πορίσματα που δεν έχουν υπάρξει, όταν θα βλέπει να τον «συλλαμβάνουν» στο facebook και να τον δείχνουν όλα τα δάχτυλα ως ένοχο πριν καν τον δείξουν οι αρχές, όταν δεν θα μπορεί ούτε καν να παραγγέλλει φαγητό από το ίντερνετ γιατί θα βλέπουν το όνομά του και θα μετατρέπεται η παραγγελία σε τηλεοπτικό σήριαλ, όταν θα βλέπει τον κάθε ανώνυμο να παίρνει τη ζωή του στα χέρια του με γυρισμένη πλάτη, παραποιημένη φωνή και όλη του τη χολή στα χείλη.
Γιατί μπορεί και μην είναι ένοχος αυτός που θα ζήσει αύριο όσα σήμερα ζω εγώ.
Λογικά θα έπρεπε κάποιος να έχει βάλει ένα στοπ σε όλο αυτό και να περιμένει: Τους επιστήμονες και τους αστυνομικούς. Τους ανθρώπους που έχουν πρόσωπο και με αυτό θα καταθέσουν. Τη δικαιοσύνη και τις δίκες. Η έστω, θα έπρεπε κάποιος να έχει βάλει στοπ μέχρι να με συλλάβουν, αν τελικά με συλλάβουν. Μέχρι να μιλήσει ο νόμος και όχι αυτοί που μεταδίδουν όσα λένε οι άλλοι για μένα, ή όσα λέω ή δεν λέω εγώ για μένα και τους άλλους. Λέω ίσως…. Άν υπήρχαν θεσμοί.
Γιατί, να σας πω και κάτι; Και τούτα εδώ που τώρα διαβάζετε, εγώ δεν τα΄πα.
Του συντάκτη δουλειές. Ένα μικρό αφήγημα είναι και αυτό. Που γράφτηκε εν αγνοία μου. Γιατί θα μπορούσα και αυτό να το έχω πει. Εγώ η Ρούλα των Πατρών, που όλοι αγαπούν να “συλλαμβάνουν”. Λες και αξία δεν έχει αν θα συλληφθώ τελικά, αλλά ποιος θα το πει πρώτος. Εκεί χάθηκε μαζί μου η μπάλα. Στην… πρωτιά.
