Έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα σειρά προκλητικών γεγονότων ,που προβληματίζουν αν η δικαιοσύνη στην χώρα μας είναι ala cart και αν αντιμετωπίζεται διαφορετικά κάποιος που έχει υψηλές γνωριμίες
Ένας πολύ βασικός παράγοντας για μια κοινωνία ισονομίας στην μεταχείριση των πολιτών, είναι o θεσμός της δικαιοσύνης και η λειτουργία του σε όλες τις εκφάνσεις της. Έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα σειρά προκλητικών γεγονότων ,που προβληματίζουν αν η δικαιοσύνη στην χώρα μας είναι ala cart και αν αντιμετωπίζεται διαφορετικά κάποιος που έχει υψηλές γνωριμίες, αν με λίγα λόγια ανήκει στο “σύστημα” και τότε την βγάζει “καθαρή” ,αφού συνεχίζει να κυκλοφορεί ελεύθερος, ακόμα και αφού έχει καταδικασθεί για φρικιαστικά κακουργήματα. Έγιναν δίκες και αποδόθηκαν ποινές ,αλλά συμβαίνει το οξύμωρο, οι καταδικασμένοι για δολοφονίες, για βιασμούς ανηλίκων να αφήνονται ελεύθεροι.
Στην περίπτωση αποφυλάκισης του καταδικασμένου βιαστή ανηλίκων, Λιγνάδη και στον σάλο που έχει δημιουργηθεί, διαπιστώνεται, η άνιση και άδικη μεταχείριση των ενόχων αλλά αυτό που προκαλεί περισσότερο, είναι η στοχοποίηση των θυμάτων που σε πολλές περιπτώσεις παρουσιάζονται ως φταίχτες. Σε άλλη περίπτωση, υπερπροβάλλεται μια διαφορετικότητα που χρησιμοποιείται από ολόκληρο το εμπλεκόμενο σύστημα, για να επιβάλει στην κοινή γνώμη την άποψη που βολεύει. Βέβαια , ενώ η διαφορετικότητα του θύματος (περίπτωση Ζακ Κωστόπουλου) υπερπροβάλλεται, για την διαστροφή του καταδικασμένου παιδεραστή (Λιγνάδη), έγιναν ασταμάτητες προσπάθειες από το μιντιακό και πολιτικό κατεστημένο να παρουσιασθεί ως παρωνυχίδα .Κοινός παρονομαστής σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η παρουσίαση των θυμάτων με μελανά χρώματα και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Έντονη αίσθηση και έκπληξη προκάλεσαν τα λεγόμενα της Προέδρου της Δημοκρατίας, την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, ότι «η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους» και ότι οι δικαστές «…κρίνονται για τις αποφάσεις τους, δεν στοχοποιούνται…», παίρνοντας εμμέσως θέση υπέρ της αποφυλάκισης Λιγνάδη και ξεχνώντας τον θεσμικό της ρόλο.
Παρόμοιο ατόπημα, η αποχώρηση της Υπουργού πολιτισμού αλλά και του υφυπουργού, από το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, όταν καλλιτέχνες σήκωσαν πλακάτ που έγραφε, «Οι βιαστές πρέπει να είναι στη φυλακή». Οι περισσότεροι εξ αυτών, αλλά και άλλοι γνωρίζονταν με τον καταδικασμένο, κάποιοι τον πρότειναν ως καλλιτεχνικό Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά δεν είχαν πάρει χαμπάρι για τα αίσχη που έκανε. Ήταν, ο καλύτερος και διαπρεπής σκηνοθέτης.
Αποτελούν κατάντια και παρακμή οι προκλητικές καταθέσεις υπεράσπισης ,ότι τα θύματα του ήταν «βίζιτες», ή «επίδοξοι Ρουβάδες», με λίγα λόγια, λένε χυδαία ότι «τα ήθελαν» και στην τελική δεν έγινε και κάτι.
Η εξουσία ,με όλες τις μορφές της, όπως ήταν παράγοντας που βοήθησε άρρωστα μυαλά -εγωπαθή άτομα να εγκληματήσουν ,έτσι και κατά την πλήρη απονομή της δικαιοσύνης παίζει καθοριστικό ρόλο. Βέβαια το δεδομένο είναι ότι υπάρχει ένα ποινικό σύστημα που δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να αιτηθεί την αποφυλάκιση, υπό συγκεκριμένους όρους, αλλά το δια ταύτα βρίσκεται στους δικαστές και στα κριτήρια που προτάσσουν για την απόφαση τους. Όταν τόσο απροκάλυπτα θίγεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα ,-που αφήνει παγερά αδιάφορη την Πρόεδρο της Δημοκρατίας-,είναι άλλη μια απόδειξη ότι η απονομή δικαιοσύνης στην χώρα μας είναι απολύτως ταξική και άδικη. Δηλαδή, όπως σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας, κάποιοι δεν κάνουν γιατί δεν θέλουν να κάνουν καλά την δουλειά τους ή γιατί καθοδηγούνται. Με αυτά τα δεδομένα ,αλλά και με άλλα όπου εξαντλείται η αυστηρότητα των δικαστών στην απόδοση ποινής για μικροπλημμελήματα ,αλλά και στις αρνητικές αιτήσεις αποφυλάκισής ακόμα και για παρόμοιες περιπτώσεις , αποδεικνύεται ότι το ποινικό σύστημα στην χώρα μας έχει σοβαρά κενά που δίνουν το δικαίωμα για αδικίες και κραυγαλέες αποφάσεις ,σε αυτούς που είναι άδικοι, ρατσιστές και επικίνδυνα χειραγωγούμενοι.
Ευαγγελία Μανιτσούδη-εκπαιδευτικός
