Αλληλεγγύη στους απεργούς στη Μαλαματίνα σήμερα, στους αγωνιστές ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στους φοιτητές…
-Καλημέρα, Βασίλη.
-Καλημέρα, δάσκαλε. Καλή χρονιά!
-Επίσης και στα παιδιά, Βασίλη.
-Τι γίνεται; Πώς ξεκινήσαμε;
-Η μόνη ορατή βελτίωση είναι ότι υπάρχουν στα σχολεία.
-Αλλά όχι όλοι. Ο γιος μου κάνει 5ωρα.
-Λείπουν 10.000 περίπου. Χάνονται αρκετές ώρες μαθήματος. Αλλά αυτό δεν ενοχλεί το υπουργείο…αν γινόταν καμιά κατάληψη, τότε θα θυμούνταν τις ώρες που χάνονται…
-Άστα, δάσκαλε. Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι.
-Εμένα άλλο με προβληματίζει, Βασίλη. Τα παιδιά δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Είμαι σε Γυμνάσιο, όπως ξέρεις…
-Και πώς το εξηγείς αυτό, δάσκαλε;
-Ο κορονοϊός και η κλεισούρα, που επιβλήθηκε τα χαντάκωσαν τα παιδιά. Φοβούνται, ντρέπονται, αποφεύγουν να συμμετάσχουν στο μάθημα.
-Κι οι “από πάνω” τι κάνουν;
-Αυτοί στον κόσμο τους. Προσπαθούν λέει να βάλουν συντονιστές για να ελέγχουν την ύλη…
-Ποια ύλη, ρε δάσκαλε;
-Των μαθημάτων. Αν προχωράει…
-Αυτό είναι το πρόβλημα;
-Όχι, βέβαια. Αντί να μειώσουν την ύλη, μήπως καλυφθούν τα κενά δύο χρόνων και πάρουν θάρρος τα παιδιά, αυτοί επιμένουν χωρίς βέβαια να δίνουν δραχμή για μια καλύτερη παιδεία !
-Δηλαδή τα παιδιά κοιμόνται;
-Στο Γυμνάσιο ναι. Στα Λύκεια και τα ΕΠΑΛ κινούνται, αλλά συνήθως εκτονώνονται…κι έτσι τα φαινόμενα βίας αυξάνονται.
-Κι εμείς οι γονείς, τι να κάνουμε;
-Να τους δίνετε σημασία στο σπίτι. Να τα προτρέπετε να λένε τη γνώμη τους, μήπως αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους.
-Καλό αυτό…
-Δε φτάνει, Βασίλη μου, απλά να παίρνουμε στα παιδιά ό,τι μας ζητήσουν. Πολίτες θέλουμε να γίνουν, όχι άβουλοι καταναλωτές.
-Σωστά όλ’ αυτά, αλλά πού να προλάβουμε; Δουλεύω όλη μέρα, δάσκαλε.
-Ε;
-Πώς θα τα βγάλουμε πέρα, δάσκαλε; Πήγες στο σούπερ μάρκετ τελευταία;
-Πήγα, πήγα. Τι ακρίβεια είν’ αυτή;
-Αισχροκέρδεια το λένε…και μη μου πεις ότι για όλα φταίει ο πόλεμος…
-Και πώς θα τα βγάλουμε πέρα, Βασίλη;
-Πάντως όχι με τα φραγκοδίφραγκα, που μας τάζουνε τα πλουσιόπαιδα, που κυβερνάνε χωρίς να τους έχει λείψει ποτέ τίποτα.
-Εγώ λέω να σταματήσει αμέσως ο πόλεμος.
-Συμφωνώ.
-Και ταυτόχρονα ν’ αγωνιστούμε για μια καλύτερη κοινωνία.
-Ωραίες ιδέες. Βλέπεις τίποτα στον ορίζοντα;
-Βλέπω τις γυναίκες στο Ιράν , βλέπω τους φοιτητές στην Ελλάδα…να είναι στους δρόμους
-Κι εγώ μαζί τους είμαι. Και ξέρεις γιατί είμαι μαζί με τους φοιτητές;
-Γιατί;
-Γιατί, για να τους αντιμετωπίζουν με τόση βία, αυτό σημαίνει ότι η νεολαία αντιστέκεται στα σχέδιά τους. Αλλιώς θα έκαναν διάλογο.
-Τι διάλογο να κάνουν, ρε Βασίλη; Μπορούν να πείσουν κανέναν για τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων;
-Πάντως τάξη δε σημαίνει βία!
-Βρε, δε διαφωνώ. Γι’ αυτό πήγα και στην πορεία το Σάββατο. Δε μας χρειάζεται περισσότερη αστυνομία. Στήριξη στη δημόσια παιδεία, υγεία και κοινωνική προστασία χρειάζεται. Άκου να σβήνουν τις φωτιές τα ΜΑΤ!
-Ειρηνική η πορεία, ε; Δεν έκαναν τίποτα επεισόδια οι μπαχαλάκηδες;
-Βλέπεις πολλή τηλεόραση, Βασίλη. Κλείσ΄ την!
-Γιατί; Τι έγινε;
-Πού να το μάθεις; Πλάκωσαν τα παιδιά στο ξύλο, αφού πρώτα τα ψέκασαν με χημικά “κατά πρόσωπο”.
-Κι εγώ γιατί δεν το έμαθα;
-Άμα έσπαγε κανά τζάμι, θα ήταν πρώτη είδηση. Κατάλαβες ποιοι ανεβάζουν τις τιμές, Βασίλη;
-Ποιοι;
-Αυτοί που θέλουν τα παιδιά μας κοιμισμένα και βουβά. Και που, αν τολμήσουν και φέρουν αντίρρηση, τα αντιμετωπίζουν σαν κατσαρίδες ή σαν τις γυναίκες στο Ιράν…
-Τι είναι αυτά που μου λες, δάσκαλε;
-Την αλήθεια σου λέω…ήμουν εκεί!
-Και τι πρέπει να κάνουμε;
-Να υποστηρίξετε τα παιδιά σας σήμερα, για να σας υποστηρίξουν αυτά αύριο.
-Πώς δηλαδή;
-Ποιος θα αντιδράσει για τη φτώχεια, την ανεργία και τις ιδιωτικοποιήσεις, Βασίλη;
-Ποιος;
-Όλοι μαζί πρέπει. Και οι φοιτητές. Αλλά αφού πρώτα έχουν πειστεί ότι τους νοιάζεται κι η κοινωνία. Γιατί δεν είναι όλοι επαναστάτες, για να δουν από τώρα το μέλλον που τους επιφυλάσσει το σύστημα…
-Α, μάλιστα…
-Αλληλεγγύη, Βασίλη. Αλληλεγγύη στους σήμερα, στους αγωνιστές ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στους φοιτητές…
-Καλά όλ’ αυτά…συμφωνώ!
-Και πρώτα απ’ όλα, δείτε ως σύλλογος γονέων τα προβλήματα του σχολείου και αγωνιστείτε γι’ αυτά
-Α, ναι. Κάτι είπαν ότι δε θα έχουν το χειμώνα…
-Αυτοί θα έχουν. Τα σχολεία και τα σπίτια μας όμως…
-Όχι άλλη τηλεκπαίδευση, δάσκαλε!
-Παλέψτε, Βασίλη!
-Μαζί με τους εκπαιδευτικούς…
-Οπωσδήποτε. Αλλά και με πολλούς άλλους…
-Σε χαιρετώ, δάσκαλε.
– Γεια σου, Βασίλη.
