Δεν συμμετέχουν στη διορισμένη διοίκηση της ΟΛΜΕ οι εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων – Να πραγματοποιηθεί το Συνέδριο εδώ και τώρα! Άρθρο του Χρίστου Σόφη, εκπροσώπου των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων ΔΕ στο τελευταίο εκλεγμένο ΔΣ της ΟΛΜΕ που κατήγγειλε το δικαστικό διορισμό του και δεν συμμετέχει στη Διορισμένη Διοίκηση της ΟΛΜΕ
Δεν έχει τελειωμό ο αντιδημοκρατικός κατήφορος των συνδικαλιστικών δυνάμεων των ΔΑΚΕ(ΝΔ) και ΣΥΝΕΚ(ΣΥΡΙΖΑ), που ελέγχουν την ΟΛΜΕ, αλλά και των ΠΕΚ(ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ) και ΠΑΜΕ(ΚΚΕ) που έχουν αναλάβει το ρόλο του κομπάρσου. Με άθλιες μεθοδεύσεις επιμένουν στην απόφασή τους να αυτοδιοριστούν από το Πρωτοδικείο ως διορισμένη-δοτή διοίκηση, αντί να προχωρήσουν εδώ και τώρα σε συνδικαλιστικό συνέδριο, το οποίο όφειλαν να έχουν πραγματοποιήσει ήδη από τον Ιούλιο του 2021.
Η πανδημία έχει γίνει για τις δυνάμεις της ΔΑΚΕ και των ΣΥΝΕΚ, όπως και των υπολοίπων (ΠΕΚ – ΠΑΜΕ) το μοναδικό επιχείρημα, που επαναλαμβάνεται μονότονα εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο και αξιοποιείται ως μόνιμο ανάχωμα εδώ και δύο χρόνια απέναντι σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης αγωνιστικών κινητοποιήσεων ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, ακόμα και την πραγματοποίηση εκλογών στα πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά σωματεία.
Ήταν η σταθερή, αποφασιστική και επίμονη στάση, η συνεπής ταξική κατεύθυνση που πρόβαλε το ρεύμα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στην εκπαίδευση που έσπασε το ιδιότυπο συνδικαλιστικό lockdown βγάζοντας μαζικά το εκπαιδευτικό κίνημα στους δρόμους που άνοιξε το δρόμο στη μεγάλη πλειοψηφία των πρωτοβάθμιων εκπαιδευτικών σωματείων (περίπου το 70%) να πραγματοποιήσουν -έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα- τις αρχαιρεσίες τους και να αναδείξουν τα νέα και δημοκρατικά εκλεγμένα Διοικητικά Συμβούλια.
Μάλιστα, την ώρα που η κυβέρνηση με το αντισυνδικαλιστικό τερατούργημα του ν. Χατζηδάκη επιχειρεί να διαμορφώσει συνθήκες ζόφου και απόλυτης χειραγώγησης των συνδικάτων, αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το σ/κ η στάση έμπρακτης απόρριψής του από το σύνολο των πρωτοβάθμιων σωματείων που πραγματοποίησαν τις αρχαιρεσίες τους.
Αλλά ακόμα και αυτό το πρόσχημα της πανδημίας χρεοκοπεί και καταρρέει μπροστά στην άρση όλων των κυβερνητικών μέτρων που ίσχυαν μέχρι πρότινος, όταν ολόκληρη η κοινωνία είναι ανοιχτή, όταν ακόμα και η ίδια η κυβέρνηση επιτρέπει (!) στα συνδικάτα να πραγματοποιήσουν τις αρχαιρεσίες τους.
Μέσα σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες και ενώ η αντιεκπαιδευτική πολιτική σαρώνει το Δημόσιο Σχολείο, ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσία-Κίνα σκοτεινιάζουν το διεθνή ορίζοντα, την ώρα που η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης φέρνει ακρίβεια και φτώχεια σαρώνοντας τα λαϊκά εισοδήματα, οι δυνάμεις του νυν και πρώην κυβερνητικού συνδικαλισμού επιβάλλουν μια πρωτοφανή -για τα συνδικαλιστικά χρονικά- γραμμή υποταγής και συνθηκολόγησης.
Η πολιτική απόφαση που έλαβαν -ήδη από τον περασμένο Νοέμβρη και σε σφιχτό εναγκαλισμό- όλες αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις (ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ-ΠΕΚ και ΠΑΜΕ) να καταφύγουν στο Πρωτοδικείο φανερώνει όχι μόνο την εκφυλιστική τακτική τους αλλά και το χάσμα που χωρίζει τις δυνάμεις αυτές από τον κλάδο των εκπαιδευτικών.
Αντί λοιπόν να θέσουν σε κίνηση μια ιστορική Ομοσπονδία με μεγάλους αγώνες για τη Δημόσια Εκπαίδευση, να πραγματοποιήσουν ένα ζωντανό συνδικαλιστικό συνέδριο μάχης για το Δημόσιο Σχολείο, δίνοντας το λόγο στον κλάδο, οι δυνάμεις αυτές επιλέγουν την ακινησία, την αφωνία, την αδράνεια.
Δείχνουν με την απαράδεκτη στάση τους την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στον κλάδο, ζητώντας ακόμα και τη νομιμοποίησή τους όχι από τον ίδιο (τον κλάδο) αλλά από τα αστικά δικαστήρια και το κράτος. Αυτήν ακριβώς την πολιτική επιβεβαίωσαν οι δυνάμεις αυτές και στην τελευταία συνεδρίαση της ΟΛΜΕ στις 8 Μάρτη, στην οποία οι εκπρόσωποι των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ δήλωσαν ότι δεν θα νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους τη διορισμένη -πλέον- διοίκηση της ΟΛΜΕ και δεν θα συμμετάσχουν σε αυτό το δοτό σχήμα που αποτελεί ντροπή για τον κλάδο και το εκπαιδευτικό κίνημα και τους μεγάλους αγώνες που έχει δώσει.
Το εκπαιδευτικό αλλά και συνολικά το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα έχει να αντιμετωπίσει την πρόκληση του αντισυνδικαλιστικού ν. Χατζηδάκη. Η στάση σιωπής και αναμονής που τηρούν όλες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που μετέχουν στη δοτή-διορισμένη διοίκηση συνιστά ενοχή.
Η πραγματοποίηση του Συνεδρίου της ΟΛΜΕ στην παρούσα συγκυρία και σε ζωντανό χρόνο, θα αποτελούσε ένα πραγματικό βήμα μάχης και αγώνα ενάντια στον ν. Χατζηδάκη, ενάντια στην αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική.
Όμως οι δυνάμεις πρώτα και κύρια των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ, μαζί με το ΠΑΜΕ και την ΠΕΚ, συνειδητά επιλέγουν να βάλουν στο γύψο τις ζωντανές δημοκρατικές διαδικασίες, στρώνοντας το έδαφος για την πλήρη υποταγή της Ομοσπονδίας στις επιταγές του αντισυνδικαλιστικού νόμου, ακολουθώντας κατά πόδας την πρακτική της υποταγής που εγκαινίασε η ΑΔΕΔΥ στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο.
Έκδηλη ήταν η αμηχανία όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων μπροστά στην αποφασιστική και συνεπή στάση που κράτησαν οι εκπρόσωποι των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ. Οι επιθέσεις και οι χαρακτηρισμοί τους περί «θεατρινισμών» και προσπάθειας «να μαζέψουν ψηφαλάκια» δείχνει και ποια πολιτική πραγματικά υπηρετούν. Διότι αντίθετα με τις δυνάμεις αυτές, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ έχουν μια πολιτική αρχών και συνέπειας λόγου και πράξης, υπηρετώντας την γραμμή της ταξικής ανασυγκρότησης των σωματείων, του αγωνιστικού προσανατολισμού τους ενάντια στην αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης.
Αυτό ακριβώς κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται οι δυνάμεις του νυν και πρώην κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ) και οι ρεφορμιστές συνοδοιπόροι τους (ΠΑΜΕ), οι οποίοι με την πολιτική τους και παρά τις όποιες φραστικές διαφοροποιήσεις στην πράξη καταδικάζουν την Ομοσπονδία στην αδράνεια.
Η διακηρυγμένη απόφαση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και των εκπροσώπων τους να μην νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους τη διορισμένη διοίκηση της ΟΛΜΕ, είναι μια πράξη που υπερασπίζει τα εκπαιδευτικά σωματεία και τα δημοκρατικά-συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Δεν βάζει τα οξυμένα προβλήματα κάτω από το χαλί, όπως προσπαθεί το σύνολο των δυνάμεων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλά αντίθετα τα αναδεικνύει καλώντας τον κλάδο να συσπειρωθεί στα πρωτοβάθμια σωματεία και να αντιπαρατεθεί με την κυβερνητική πολιτική μαζικά και αγωνιστικά.
Η πρακτική των διορισμένων διοικήσεων από τα δικαστήρια δυστυχώς δεν είναι πρωτόγνωρη για το συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι όμως πρωτοφανής για την ΟΛΜΕ και το εκπαιδευτικό κίνημα. Η συμπαιγνία ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΑΜΕ-ΠΕΚ εγκαινίασε μια πολύ επικίνδυνη και αντιδημοκρατική οδό για τα εκπαιδευτικά σωματεία. Σε αυτό το ναρκοθετημένο τοπίο που διαμορφώνουν, η μη συμμετοχή σε διορισμένα-δοτά όργανα είναι στάση υπεράσπισης των σωματείων απέναντι στην ωμή παρέμβαση του κράτους που γίνεται με την ανοιχτή στήριξη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Ο λόγος πρέπει να δοθεί τώρα στον κλάδο, στα πρωτοβάθμια σωματεία και τις Γενικές Συνελεύσεις. Ο ολισθηρός κατήφορος της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ πρέπει να καταγγελθεί απερίφραστα από το εκπαιδευτικό κίνημα. Στις σημερινές σκληρές πολιτικές συνθήκες, του πολέμου, της ακρίβειας και της φτώχειας, του χτυπήματος των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, η ανασυγκρότηση των σωματείων σε ταξική και αγωνιστική κατεύθυνση είναι αναγκαία όσο ποτέ, σε σύγκρουση με τις δυνάμεις της ηττοπάθειας, της συνθηκολόγησης και της υποταγής.
*Ο Χρίστος Σόφης είναι εκπρόσωπος των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων ΔΕ στο τελευταίο εκλεγμένο ΔΣ της ΟΛΜΕ που κατήγγειλε το δικαστικό διορισμό του και δεν συμμετέχει στη Διορισμένη Διοίκηση της ΟΛΜΕ
