«Για λόγους παιδαγωγικούς» το υπουργείο Παιδείας δεν δέχεται να λειτουργήσει το Γυμνάσιο στο ακριτικό νησί
Εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας μένουν τα δύο από τα τρία παιδιά της μοναδικής πενταμελούς οικογένειας της . Η άρνηση του υπουργείου Παιδείας να προχωρήσει κατ’ εξαίρεση και για εθνικούς και συμβολικούς έστω λόγους, στην ίδρυση γυμνασιακής τάξης στο νησί,
Στην παρούσα φάση, αδυνατώντας οικονομικά και ψυχολογικά να εγκαταλείψουν τον τόπο που επέλεξαν για να ζήσουν, θα παραμείνουν στη Γαύδο με όποιο κόστος για την Κέλλυ και τον Νικόλα που από φέτος εισάγονται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, πλην όμως
Το μικρό τους αδελφάκι θα φοιτήσει στο Νηπιαγωγείο Γαύδου μαζί με ένα ακόμη νήπιο, τα ίδια όμως θα μείνουν να ονειρεύονται το Γυμνάσιο, ως μια δομή που με τη δική τους λογική, θα μπορούσε να υπάρξει ακόμη και σε αυτό το μικρό κομμάτι γης καταμεσής του πελάγους, το οποίο όμως «για λόγους παιδαγωγικούς» το υπουργείο Παιδείας δεν δέχεται να δημιουργήσει.
Για να συνεχίσουν οι δύο μαθητές γυμνασίου από τη Γαύδο και το μικρό τους αδερφάκι το σχολείο, η οικογένεια θα πρέπει να διασπαστεί. Ο πατέρας, κτηνοτρόφος στο επάγγελμα, υποχρεούται να παραμείνει στο νησί και η μητέρα με τα τρία παιδιά να δημιουργήσει ένα νέο σπιτικό στην Παλαιόχωρα, που είναι ο κοντινότερος τόπος που διαθέτει γυμνάσιο και ταυτόχρονα έχει ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Γαύδο. Μπροστά σε αυτή την προοπτική, η μητέρα κ. Έφη Γεωργακά Λουγιάκη, επέλεξε – προς το παρόν τουλάχιστον – να μείνει στο ακριτικό νησί.
«Δεν το αντέχουμε»
Όπως είπε στο neakriti.gr: «η φοίτηση των μεγαλύτερων παιδιών μας στο γυμνάσιο σημαίνει τον ξεριζωμό μας από το νησί για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Κι αυτό γιατί όταν τα δύο μεγάλα θα αποφοιτούν από το γυμνάσιο, θα τελειώνει το δημοτικό ο μικρός και θα πρέπει και πάλι να είμαστε όπου υπάρχει γυμνάσιο. Δεν το αντέχουμε. Δεν το θέλουν ούτε τα παιδιά».
Εμφανώς απογοητευμένη από τη συνολική στάση της πολιτείας η κ. Γεωργακά Λουγιάκη βιώνει μαζί με τον σύζυγο και τα τρία τους παιδιά, έναν ιδιότυπο αποκλεισμό. Η ίδια δεν τρέφει πολλές ελπίδες για λύση της τελευταίας στιγμής, ούτε και είναι ακόμα σε θέση να πάρει μια απόφαση που θα καθορίσει το μέλλον της οικογένειας της, της ίδιας και τις ζωές των παιδιών της. Έμαθαν εξάλλου να ζουν ως ακρίτες. Επέλεξαν έναν δρόμο δύσκολο, με πολλούς αποκλεισμούς και στερήσεις, με μια ζωή σαφώς πιο ποιοτική σε ένα περιβάλλον μοναδικό, αλλά ταυτόχρονα χωρίς βασικές υπηρεσίες και υποδομές. Σήμερα καλούνται να ζυγίσουν τα «θέλω» τους με τα «πρέπει».
