Η ταινία με τίτλο «Νόστος και Άλγος» έρχεται να προστεθεί στις συγκινητικές ταινίες μικρού μήκους που δημιουργεί κάθε χρόνο ο δάσκαλος Νικόλαος Γαλάνης με τους μαθητές του
Φέτος, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το βράδυ της 13ης προς 14η Σεπτεμβρίου του 1922, η μάνα Σμύρνη πυρπολείται. Με την καταστροφή της φημισμένης πόλης, έκλεισε και ο κύκλος της παρουσίας των Ελλήνων στη μικρασιατική γη μετά από 35 αιώνες. Ο ελληνισμός βρέθηκε οριστικά εκτός της Ιωνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας.
Η ταινία αφιέρωμα από το Δημοτικό Σχολείο Αγίου Δημητρίου τιμά τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή.
Δημιουργώντας αυτή την ταινία, το σχολείο τιμά τους ανθρώπους, τους πρόσφυγες, τον ελληνισμό που ξεριζώθηκε. Για τις ψυχές που χάθηκαν. Ελληνισμός και Μικρά Ασία είναι έννοιες ταυτισμένες στον ιστορικό χρόνο και αυτό κάνει την πληγή της καταστροφής ακόμη πιο μεγάλη. Φιλοσοφία, γνώση, πολιτισμός, επιστήμες, παράδοση, ήθη και έθιμα είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που έχουμε. Και αυτό κάνει τις πατρίδες μας αλησμόνητες. Όχι χαμένες πατρίδες αλλά αλησμόνητες.
Η ταινία με τίτλο «Νόστος και Άλγος» έρχεται να προστεθεί στις συγκινητικές ταινίες μικρού μήκους που δημιουργεί κάθε χρόνο ο δάσκαλος Νικόλαος Γαλάνης με τους μαθητές του. Νόστος (=επιστροφή) + Άλγος (=πόνος), όταν ενώνονται μας δίνουν τη λέξη νοσταλγία: τον ψυχικό πόνο και τα γλυκόπικρα συναισθήματα που προκαλούνται από την ανικανοποίητη εισέτι λαχτάρα του γυρισμού στην πατρίδα, σε κάποιον αγαπημένο τόπο ή σε ευχάριστες καταστάσεις που ζήσαμε στην παιδική ηλικία.
Για να δημιουργηθεί αυτή το συγκινητικό αποτέλεσμα, συνεργάστηκαν αρκετοί και σημαντικοί άνθρωποι. Πρωταγωνιστεί η Κατερίνα Παπαϊωάννου, μαθήτρια του Δημοτικού Σχολείου Αγίου Δημητρίου Επιδαύρου, συμβολίζοντας τη θλίψη, τον πόνο του ξεριζωμού. Το τραγούδι «Θα βρεθούμε ξανά» (στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής, μουσική: Νότης Μαυρουδής) ερμηνεύει τμήμα της χορωδίας ΔΟΠΠΑΤ Ναυπλίου υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Θεοδόση Αντωνιάδη. Χορεύει ο Σπύρος Σαρρής και η Ζωή Βαθάκου από τον Χορευτικό Όμιλο Σκάλας Λακωνίας, που έδωσαν τον νοσταλγικό τόνο, χορεύοντας τόσο αρχοντικά και αρμονικά, θυμίζοντας τις όμορφες, ειρηνικές εποχές της Σμύρνης.