Όταν, το 1999, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ο Ζακ Ντερριντά το ανέπτυσσε δια μακρόν*, η κυρία Κεραμέως ξεκινούσε, υποθέτω, τις σπουδές της στην συντηρητική rue d’ Assas για την οποία ο Ντερριντά ήταν αποσυνάγωγος.
Η κυρία Κεραμέως εκ καταρτήσεως, αλλά και ιδιοσυγκρασιακά τα απροϋπόθετα δικαιώματα στην αλήθεια, τα θεωρεί φληναφήματα των διανοούμενων.
Και το ότι δεν υπάρχει κανένα όριο στην κριτική εξέταση κάθε προϋπόθεσης, κάθε κανόνα, κάθε αξιωματικής, και συνεπώς κάθε ιδεολογίας, το αντιλαμβάνεται ως απειλή των καινοφανών τεχνο- οικονομικών δομών τις όποιες υπηρετεί και από την έδρα της στη Βουλή και από την περιστρεφόμενη πολυθρόνα της στο δικηγορικό γραφείο.
Αυτή την «ογκώδη αντι- μεταρρύθμιση στην οποία η Κυβέρνηση κατέφυγε ιδεολογικά, μη έχοντας διάθεση να λύσει κανένα πραγματικό πρόβλημα των ΑΕΙ», όπως έγραφε εχθές στα «Νέα» ο Νίκος Φίλης, δεν είμαι ο προπέτης Βερναρδάκης να την ονομάσω ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια).
Με προτρέπει όμως να σκεφτώ με την ακύρωση του αυτοδιοίκητου του δημόσιου Πανεπιστημίου ότι «η κυριαρχία παραμένει μια θεολογική κληρονομιά» και ότι αυτό που καταργείται είναι ό,τι αντιπροσωπεύει το Πανεπιστήμιο: η απροϋπόθετη ελευθερία να αμφισβητεί την αρχή της κυριαρχίας.
Αλλά, όπως επιμένει ο Φουκώ, «το κεφάλι του Βασιλιά δεν έχει ακόμα πέσει».
* Jacques Derrida, «Απρουπόθετο ή κυριαρχία», εκδόσεις Πατάκη, 2002.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ