Η πολιτική της συρρίκνωσης των δημόσιων δομών ψυχικής υγείας και του Κράτους Πρόνοιας, η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, η άγρια επίθεση σε δικαιώματα, η έξαρση της κρατικής βίας και του αυταρχισμού, η αύξηση της ανεργίας, παράγουν ένα εκρηκτικό μίγμα του οποίου τα αποτελέσματα βλέπουμε εδώ και καιρό
Στην ελληνική πραγματικότητα η , της και της θυματοποίησης είναι γεγονός, αλλά δεν αποτελεί έκπληξη. Είναι αντιεπιστημονικό, ατελέσφορο και τελικά επικίνδυνο, να παρουσιάζεται εσκεμμένα ως μοναδικός γενεσιουργός παράγοντας του φαινομένου ο εκπαιδευτικός. Το μόνο που παράγεται από μία τέτοια άποψη είναι η σύγχυση, η αύξηση της ανασφάλειας και της έντασης. Το φαινόμενο είναι πολυπαραγοντικό και οι είναι τεράστιες γιατί έχει αφήσει αβοήθητους γονείς-μαθητές και εκπαιδευτικούς σε μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. κατόπιν εορτής και ο κανιβαλισμός που παρατηρείται τελευταία σίγουρα δεν βοηθάν ούτε τα θύματα αλλά ούτε και την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Τα παραπάνω σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Αγωνιστική Παρέμβαση Α΄ ΕΛΜΕ Αθήνας με αφορμή το τραγικό περιστατικό στο 54ο Γυμνάσιο Αθήνας και συμπληρώνει: Τα ΜΜΕ στον βωμό της τηλεθέασης αλλά και της πολιτικής σκοπιμότητας για την επιδίδονται σε ένα κυνήγι μαγισσών και με επικίνδυνο τρόπο αποκρύπτουν τις πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες εκπαιδευτικοί και μαθητές βιώνουν την σχολική πραγματικότητα. Το έργο είναι γνωστό: αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη, , ωθούν σε μία τεχνητή όξυνση ανάμεσα σε γονείς-εκπαιδευτικούς-μαθητές, ανοίγουν συνειδητά τον δρόμο για περισσότερη καταστολή κι αυταρχισμό.
Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ Α΄ ΕΛΜΕ ΑΘΗΝΑΣ
Με βαθιά θλίψη και σεβασμό
για το τραγικό περιστατικό στο 54 Γυμνάσιο….
Αγαπητοί συνάδελφοι και γονείς,
Στην βαριά σκιά του τραγικού περιστατικού είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε την συζήτηση, έστω και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές…
Στην ελληνική πραγματικότητα η αύξηση της ενδοσχολικής βίας, της παιδικής – εφηβικής παραβατικότητας και της θυματοποίησης είναι γεγονός αλλά δεν αποτελεί έκπληξη. Είναι αντιεπιστημονικό, ατελέσφορο και τελικά επικίνδυνο, να παρουσιάζεται εσκεμμένα ως μοναδικός γενεσιουργός παράγοντας του φαινομένου ο εκπαιδευτικός. Το μόνο που παράγεται από μία τέτοια άποψη είναι η σύγχυση, η αύξηση της ανασφάλειας και της έντασης. Το φαινόμενο είναι πολυπαραγοντικό και οι ευθύνες της Κυβέρνησης είναι τεράστιες γιατί έχει αφήσει αβοήθητους γονείς-μαθητές και εκπαιδευτικούς σε μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Το όψιμο ενδιαφέρον του Υπουργείου κατόπιν εορτής και ο κανιβαλισμός που παρατηρείται τελευταία σίγουρα δεν βοηθάν ούτε τα θύματα αλλά ούτε και την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Ειδικά το Υπουργείο Παιδείας:
- Ενώ όλες οι μελέτες και τα εκπαιδευτικά σωματεία προειδοποιούσαν ότι η περίοδος της πανδημίας θα λειτουργήσει αρνητικά και θα οδηγήσει σε περίοδο κρίσης, αστάθειας και οικονομικού στρες, ότι θα υπάρξει αύξηση τόσο στα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, όσο και στην εκδήλωση κοινωνικής βίας, με άμεσο αντίκτυπο στην συμπεριφορά των παιδιών, δεν έκανε καμία προσπάθεια αντίστοιχης υποστήριξης των σχολικών μονάδων. Αντίθετα επιδόθηκε σε μία ανελέητη προσπάθεια για να «χτίσει» ένα σχολείο ανταγωνιστικό κι αποψιλωμένο από οποιαδήποτε υποστηρικτική δομή. Μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται πλέον η οδηγία να απευθύνονται τα σχολεία σε κοινωνικές υπηρεσίες οι οποίες πνιγμένες στην γραφειοκρατία και την έλλειψη προσωπικού παλεύουν να ανταποκριθούν.
- Με επικοινωνιακά τερτίπια διαφήμιζε την παρουσία ψυχολόγων στα σχολεία και χαμογελούσε στα κανάλια. Τι ισχύει όμως στην πραγματικότητα; Μόλις τον Νοέμβριο ανακοίνωσε την τοποθέτηση 400 ψυχολόγων και κοινωνιολόγων τους οποίους τοποθέτησε τον Δεκέμβριο και μάλιστα έναν για πέντε σχολεία. Το πόσο ενδιαφέρεται το Υπουργείο φαίνεται από την δήλωση του κ Κόπτση όταν επισκέφτηκε το σχολείο: «έχουμε 13.000 σχολεία δεν μπορούμε να προσλάβουμε 13.000 ψυχολόγους» Αντίθετα βέβαια προσλαμβάνονται αστυνομικοί για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ενώ για τα σχολεία μόλις 400 ψυχολόγοι! Τι προλαβαίνει να κάνει ένας ψυχολόγος από τον Δεκέμβριο μέχρι την λήξη του σχολικού έτους όταν του αναλογούν κατά μέσο όρο 1200 μαθητές;
- Η υποκρισία και η γύμνια όμως του υπουργείου δεν έχει τέλος. Εγκαινιάζει την χρονιά με πανάκριβα προγράμματα εντατικοποίησης του εκπαιδευτικού προγράμματος, φορτώνοντας μεγαλύτερο άγχος σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, αντί να λάβει μέτρα πρόληψης και στήριξης των μαθητών. Δαπανά 250.000 ευρώ για τον κακόφημο διαγωνισμό PISA και 834.000 ευρώ για την Τράπεζα θεμάτων. Με ποιο τρόπο επιλέγει η επίσημη διοίκηση να κατανείμει τους πόρους στην εκπαίδευση είναι ενδεικτικό των στόχων που έχει.
- Μετά από σχεδόν δύο χρόνια εγκλεισμού και διακοπής της ομαλής εκπαιδευτικής διαδικασίας το ΙΕΠ αντί να καταρτίσει παιδαγωγικά προγράμματα επανένταξης των παιδιών στην εκπαιδευτική διαδικασία και μέτρα υποστήριξης και συμβουλευτικής των οικογενειών, αξιολογεί ως πιο σημαντικό να σχεδιάσει την αναμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων για τα οποία θα δοθούν συνολικά 17,8 εκατομμύρια ευρώ. Στην συγκεκριμένη συγκυρία που βιώνουμε το τι ιεραρχεί ως πιο σημαντικό μία κυβέρνηση δείχνει και την αδιαφορία της για τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων του πληθυσμού.
- Το Υπουργείο συνεχίζει τις συγχωνεύσεις σχολείων, δημιουργώντας σχολεία «τέρατα» ως προς τον αριθμό των μαθητών, μέσα στα οποία οι εκπαιδευτικοί με ελαστικές σχέσεις εργασίας που είναι τοποθετημένοι σε δύο και τρία σχολεία δεν προλαβαίνουν ούτε τα ονόματα των μαθητών να μάθουν. Το 54 Γυμνάσιο προέκυψε από συγχώνευση του 53 και 54 Γυμνασίου, έχει 450 παιδιά και μόνο 25 εκπαιδευτικούς με πλήρη απασχόληση στο σχολείο, αφού οι υπόλοιποι συνάδελφοι είναι αναπληρωτές ή συμπληρώνουν και σε άλλα σχολεία. Η έλλειψη προσωπικού, με ευθύνη του Υπουργείου, οδηγεί ακόμη και σε μείωση ωρολογίου προγράμματος σε μαθήματα όπως η Γυμναστική, προκειμένου ένας εκπαιδευτικός να καλύψει τις ανάγκες 45 παιδιών. Πώς άραγε εξασφαλίζεται ο απαραίτητος ποιοτικός παιδαγωγικός χρόνος όταν εκπαιδευτικοί τοποθετήθηκαν σε δύο και τρία σχολεία μόλις τον Δεκέμβριο;
- Με περισσό θράσος μιλάει για πολιτικές συμπερίληψης, ενώ απογυμνώνει τις δομές ειδικής αγωγής αφήνοντας τα παιδιά αβοήθητα. Τα κενά στην Ειδική Αγωγή παραμένουν τεράστια με ό τι αυτό συνεπάγεται για την συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξή τους.
- Αντί να προετοιμάσει την εκπαιδευτική κοινότητα ώστε να αντιμετωπίζει τα εντεινόμενα κρούσματα βίας, στοχεύει στην κατηγοριοποίηση των σχολείων [αυτοαξιολόγηση σχολικών μονάδων] κι επομένως στον αποκλεισμό μαθητών από ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση [κακά και καλά σχολεία με συνέπεια υποχρηματοδότηση για τα κακά σχολεία], γκετοποίηση ολόκληρων περιοχών, αποψίλωση της γειτονιάς με την δημιουργία πρότυπων σχολείων στα οποία δεν έχουν θέση οι κάτοικοι της περιοχής. Όλα αυτά δεν είναι αθώα : οδηγούν σε μία ταξική εκπαίδευση που θα αναπαράγει συνεχώς φαινόμενα αποκλεισμού, κοινωνικής περιθωριοποίησης, διάλυση του κοινωνικού ιστού και βίας. Επομένως όποιος υπηρετεί αυτή την πολιτική δεν έχει δικαίωμα με κροκοδείλια δάκρυα να λέει ότι προσπαθεί για την μείωση της κοινωνικής βίας.
Φυσικά στην υπηρεσία της κυβέρνησης, με στόχο την αποποίηση των τεράστιων ευθυνών της, λειτουργούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Τα ΜΜΕ στον βωμό της τηλεθέασης αλλά και της πολιτικής σκοπιμότητας για την στοχοποίηση του εκπαιδευτικού, επιδίδονται σε ένα κυνήγι μαγισσών και με επικίνδυνο τρόπο αποκρύπτουν τις πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες εκπαιδευτικοί και μαθητές βιώνουν την σχολική πραγματικότητα. Το έργο είναι γνωστό: αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη, αθωώνουν το Υπουργείο, ωθούν σε μία τεχνητή όξυνση ανάμεσα σε γονείς-εκπαιδευτικούς-μαθητές, ανοίγουν συνειδητά τον δρόμο για περισσότερη καταστολή κι αυταρχισμό.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι τεράστιες.
Η πολιτική της συρρίκνωσης των δημόσιων δομών ψυχικής υγείας και του Κράτους Πρόνοιας, η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, η άγρια επίθεση σε δικαιώματα, η έξαρση της κρατικής βίας και του αυταρχισμού, η αύξηση της ανεργίας, παράγουν ένα εκρηκτικό μίγμα του οποίου τα αποτελέσματα βλέπουμε εδώ και καιρό. Έκθεση της UNICEF προειδοποιεί ότι σχεδόν δύο χρόνια μετά την πανδημία, ο εκτεταμένος αντίκτυπος της COVID-19 συνεχίζει να βαθαίνει, αυξάνοντας τη φτώχεια, κι εδραιώνοντας την ανισότητα. Μπροστά στο αδιέξοδο αυτό η συζήτηση πρέπει να ανοίξει χωρίς κραυγές και με απόλυτο σεβασμό στην εκπαιδευτική διαδικασία για ένα δημόσιο-μαζικό- δωρεάν σχολείο που μπροστά στην κατάσταση αυτή, τουλάχιστον δεν θα οξύνει, αλλά θα αμβλύνει τις ταξικές-κοινωνικές αντιθέσεις.
Π