Το αυτονόητο δικαίωμα λοιπόν ενός παιδιού μπαίνει σε γραφειοκρατική τιμωρία για το τυπικό των λέξεων!
Τη στιγμή που το «γράμμα του νόμου» δεν εφαρμόζεται για οικονομικά εγκλήματα ,για παιδεραστές , καταπατήσεις δασικών εκτάσεων κτλ, ο νόμος πλήττει τις ευπαθείς ομάδες και συγκεκριμένα ανήλικους μαθητές αιτούντες σχολικό νοσηλευτή. Έναν απαραίτητο και αυτονόητο θεσμό για όλους τους μαθητές των σχολείων ,αλλά και τους εργαζόμενους σε αυτά.
Είμαι γονέας διαβητικού παιδιού τύπου 1 , ο οποίος το Σεπτέμβρη θα είναι μαθητής της ΣΤ τάξης και του οποίου η διάγνωση έγινε το Δεκέμβρη του 2021. Είμαι η ίδια δασκάλα κι έχω διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 1 με ποσοστό ΚΕΠΑ 50%.
Βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να ενημερωθώ την Δευτέρα που μας πέρασε ότι η αίτηση για σχολικό νοσηλευτή για το παιδί αυτό μεταξύ άλλων για τη νέα σχολική χρονιά απορρίφθηκε και πρέπει να επαναληφθεί η διαδικασία από 1η Σεπτέμβρη. Η αιτία απόρριψης ήταν ότι παρόλο που υπήρχε επισυναπτόμενη ιατρική γνωμάτευση από το παιδοενδοκρινολογικό του Αττικού Νοσοκομείου Αττικής, η οποία περιγράφει αναλυτικά την πάθηση και ότι είναι μερικώς ινσουλινοεξαρτώμενος, η τελευταία πρόταση στη γνωμάτευση της γιατρού ήταν ” το παρόν χορηγείται για σχολικό νοσηλευτή” και δεν λέει ” χρήζει σχολικού νοσηλευτή”. Ενημερώθηκα ότι το τυπικό των λέξεων είναι τόσο αυστηρό διότι πρόκειται για ευρωπαϊκά κονδύλια.
Πραγματικά το 2022 που ο διαβήτης τύπου 1 έχει γίνει μάστιγα, θα έπρεπε η προσκόμιση μόνο της εξέτασης των αντισωμάτων, η οποία είναι και η κυρίαρχη εξέταση που αποδεικνύει την ύπαρξη διαβήτη να αρκεί για την χορήγηση σχολικού νοσηλευτή στην δήθεν Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων προστασίας του παιδιού.
Μια τέτοια πάθηση που η ρύθμισή της και μόνο ,είναι για τους πάσχοντες μια καθημερινή γραφειοκρατική μάχη ,από τα αναλώσιμα μέχρι τον υπολογισμό υδατανθράκων και μονάδων ινσουλίνης ,πρέπει να παλεύουμε γονείς και παιδιά με μια ανάλγητη γραφειοκρατία που μας βάζει σε θέση αναξιοπρέπειας και επαιτείας και ταλαιπωρίας να ξανατρέχουμε στα νοσοκομεία σε περίοδο covid για την ίδια αίτηση στην εποχή της τεχνολογίας και των vouchers με ένα κλικ.
Το αυτονόητο δικαίωμα λοιπόν ενός παιδιού μπαίνει σε γραφειοκρατική τιμωρία για το τυπικό των λέξεων! Την ίδια στιγμή που δεκάδες γονείς παιδιών που είναι εργαζόμενοι και αβοήθητοι ακόμη και για πλαίσια παροχών στο κανονικό ωράριο του σχολείου χωρίς βοηθητικό προσωπικό για θέματα υγείας, ψυχολογίας ,μαθησιακών δυσκολιών, ακούμε την υπουργό προκλητικά να κομπάζει για την επιμήκυνση του ωραρίου .
Ο εργαζόμενος γονέας που ζει την γραφειοκρατική κόλαση και τιμωρείται ,επειδή έχει ένα παιδί που νοσεί ή αντιμετωπίζει κάποια αναπηρία ,κάποια μαθησιακή δυσκολία και που πρέπει να σπαταλήσει ώρες και μέρες για εξασφάλιση δικαιολογητικών, χαρτιών και γνωματεύσεων εν ώρα δικής του εργασίας και που υπό την πίεση όλων αυτών με το άγχος του να ζητήσει άδεια πάλι, γιατί «δεν ήταν σωστό ένα κόμμα στην αίτηση», κλπ αναγκάζεται να αφήσει την εργασία τους για να επιδοθεί στην εξασφάλιση των αυτονόητων παροχών από ένα κράτος για το παιδί του ακόμη και στο κανονικό σχολικό ωράριο , είναι ένας αθέατος εργαζόμενος γονιός από το Υπουργείο.
Ένας γονιός που δεν έχει το μορφωτικό επίπεδο να διαχειριστεί τη βαναυσότητα της γραφειοκρατίας, αφήνει τα παιδιά του αβοήθητα παρόλο που νοσούν και το έχουμε δει πολλές φορές να συμβαίνει μαζί με όλο το ταμπού που κατασκευάζεται από το κράτος και μέσα από αυτές τις διαδικασίες αυτές ώστε να υπάρχει σχολικός νοσηλευτής με όρους αξιοπρέπειας. Δεν μπαίνει καν το ζήτημα ότι οι περισσότεροι από τους νοσηλευτές έρχονται να υποστηρίξουν διαβητικούς (μάστιγα πλέον της εποχής) και στην ουσία τους εκπαιδεύουν οι διαβητικοί πώς να τους υποστηρίζουν και μάλιστα από φιλότιμο οι ίδιοι οι νοσηλευτές πληρώνουν από την τσέπη τους ειδικές επιμορφώσεις για το διαβήτη ,που θα έπρεπε ανάλογα με την περίπτωση που αναλαμβάνει ένας νοσηλευτής στο σχολείο να υπάρχει στήριξη και επιμόρφωση για την άντληση πληροφοριών .
Φυσικά δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο συναισθηματικής υποστήριξης ενός διαβητικού παιδιού σε ένα σχολικό περιβάλλον, όπως και κανενός ευπαθή παιδιού ή με άλλες αναπηρίες και ιδιαιτερότητες. Μάλιστα σε συστεγαζόμενα σχολείο πλέον θα υπάρχει ένας νοσηλευτής χωρίς πρόβλεψη ποιο παιδί θα μένει ακάλυπτο με κίνδυνο υπογλυκαιμίας σε περίπτωση εκδρομής του ενός σχολείου κλπ.
Κι ενώ πλέον η τεχνολογία προσφέρει απεριόριστες δυνατότητες για την ελάφρυνση της γραφειοκρατίας , αλλά και τη στήριξη ενός ένα ανήλικου μαθητή και της οικογένειας του , το κράτος επιμηκύνει ωράρια και τηλεκπαιδεύει για κάθε νόσο κι έκτακτη συνθήκη και αντί να διευκολύνει τα ευπαθή παιδιά μας, τους βάζει εμπόδια, τα κάνει να νιώθουν δυσλειτουργικά και ανάπηρα και τους γονείς τους επαίτες και ζητιάνους για το αυτονόητο.
ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΕΙ και βάζει τους πάσχοντες και τις οικογένειές τους όχι στη θέση του ευπαθή αλλά του αδύναμου στον οποίο ασκείται βία νοητική, συναισθηματική, ψυχολογική και οικονομική.
Η γραφειοκρατία έπρεπε να λειτουργεί για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος να είναι κατώτερος της αξίας των τριών λέξεων «χρήζει σχολικός νοσηλευτής», την ώρα μάλιστα που δικαστικές αποφάσεις που υποτίθεται εκδίδονται στο όνομα του Ελληνικού λαού και οφείλουν να είναι ευθυγραμμισμένες προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα. το δικαστήριο απελευθερώνει ένα παιδοβιαστή.
