Το “θεριό” της γραφειοκρατίας διαιωνίζεται, καθώς πλέον αλλάζει χαρακτήρα και παίρνει την ηλεκτρονική της μορφή.
“Δυστυχώς έχουμε καταφέρει στην Ελλάδα την ηλεκτρονική διακυβέρνηση να την χρησιμοποιήσουμε για τη δημιουργία… της ηλεκτρονικής γραφειοκρατίας.” Σε αυτή τη φράση του Αργύρη Πλέσια, προέδρου του Συλλόγου Μελετητών Ελλάδας και μέλους του ΤΕΕ Θράκης, συνοψίζεται η κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Παρά τις όποιες διευκολύνσεις έχουν εφαρμοστεί το τελευταίο διάστημα, στην συγκεκριμένη περίπτωση ένα ήδη προβληματικό σύστημα έγινε ηλεκτρονικό και το κακό απλώς έγινε μεγαλύτερο!
Όπως ανέφερε, μιλώντας στο ράδιο Χρόνος 87.5fm: “Οι στρεβλώσεις που δημιουργούνται είναι πάρα πολλές, διότι τις περισσότερες φορές προσπαθούμε στρεβλά συστήματα, να τα κάνουμε ηλεκτρονικά. Άρα, στην πραγματικότητα δεν σχεδιάζουμε αρχικά συστήματα, αλλά προσαρμόζουμε τα υφιστάμενα συστήματα με τη στρεβλότητά τους ηλεκτρονικά.”
Επομένως, το πρόβλημα έγκειται στα συνήθη φαινόμενα, όπου μία κρατική αρχή αντί να προσπαθήσει να στήσει κάτι εκ νέου, προτιμά να “αναστηλώσει” το παρελθοντικό πρόβλημα και να του αλλάξει “ενδυμασία”.
Αυτό είναι “για γέλια αλλά εμείς που το βιώνουμε καταλαβαίνετε… το πληρώνουμε όλοι μας αλλά και η χώρα“, όπως ανέφερε.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά προβλήματα των τελευταίων μηνών έχει να κάνει με την καταγραφή των κτιρίων, η οποία γίνεται παράλληλα με το Εθνικό Κτηματολόγιο και την Ηλεκτρονική Ταυτότητα Κτιρίων, κάτι που σύμφωνα με τον Αργύρη Πλέσια μπορεί να προκαλέσει προβλήματα για ολόκληρη δεκαετία.
Αρχικά πάντως αναγνώρισε πως το σύστημα Ηλεκτρονικής Ταυτότητας Κτιρίου “το ζητούσε το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΤΕΕ) πάρα πολλά χρόνια” και συνέχισε “αλλά δημιουργήθηκε επίσης σε στρεβλή βάση. Ενώ αυτό που ζητούσαμε ήταν συνολικά η ηλεκτρονική ταυτότητα κτιρίου, δομήθηκε πλέον σαν ηλεκτρονική ταυτότητα της ιδιοκτησίας. Δηλαδή σε μία οικοδομή με 20 διαμερίσματα, θεωρητικά θα γίνουν 20 ηλεκτρονικές ταυτότητες. Καταλαβαίνετε τη στρεβλότητα του πράγματος“.
“Έχουμε δύο μητρώα, δύο παράλληλες βάσεις, με διαφορετικά πράγματα και διαφορετικούς χειριστές […] πιστεύω τα προβλήματα αυτά θα μας ταλαιπωρήσουν για δεκαετία περαιτέρω για να μην πω περισσότερο” είπε ο κος Πλέσιας, φέρνοντας ως παράδειγμα παλιότερων προβλημάτων την ιστορία με τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων κτιρίων και κατασκευών, όπου υπήρξαν “χιλιάδες τροποποιήσεις και ερμηνείες νόμων” μέχρι σήμερα.
Ο κος Αργύρης Πλέσιας κλήθηκε να σχολιάσει το νέο μοντέλο που αξιοποιείται σε πολλά δημόσια έργα, δηλαδή τις Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) τις οποίες χαρακτήρισε “ανέκδοτο” κι εξήγησε: “Καλλιεργήθηκε μία εικόνα ότι τα έργα ΣΔΙΤ είναι… τα λεφτόδεντρα. Λένε “δεν έχουμε λεφτά αλλά βρήκαμε ένα καινούργιο τρόπο”. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τη χώρα για τους απλούστατους λόγους: θεωρείται ότι υπάρχει μία επιτάχυνση των διαδικασιών αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει παραίτηση του δημοσίου χώρου να ελέγχει αυτό που παίρνει. Δηλαδή, η επιτάχυνση που εξαγγέλλει το Υπουργείο προκύπτει επειδή δεν εκπονούνται με τον κανονικό τρόπο οι μελέτες, γιατί αυτός που κάνει την κατασκευή αναλαμβάνει να κάνει και τη μελέτη. Άγνωστο με ποιον έλεγχο, με ποιες υποχρεώσεις και με ποιο σύστημα επίβλεψης“.
Αναφορικά με την οικοδομική δραστηριότητα στη Ροδόπη, όπως και πανελλαδικά, οι επιπτώσεις του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου, της ενεργειακής κρίσης και των ανατιμήσεων στα οικοδομικά υλικά, έχουν “παγώσει” πολλά κατασκευαστικά project. Από τη μία τα υφιστάμενα έργα βγαίνουν εκτός προϋπολογισμού λόγω ακρίβειας, από την άλλη ιδιωτικά κατασκευαστικά έργα που ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν πήραν παράταση λόγω αβεβαιότητας των επενδυτών για το τι μέλλει γενέσθαι στην οικονομία.
“Οι επιπτώσεις ήδη έχουν αρχίσει να φαίνονται εδώ και κάποιους μήνες υπάρχει ένα φρενάρισμα, ενώ είχαμε επανεκκίνηση στην οικοδομική δραστηριότητα στην περιοχή μας. Το φρενάρισμα υπάρχει γιατί πέρα από το θέμα των υλικών όπου αλλάζουν οι τιμές, υπάρχει αβεβαιότητα και αστάθεια όπου δεν είναι διατεθειμένος ο κάθε ιδιώτης να την αποδεχτεί. Οπότε όλα αυτά συντελούν σε μία στασιμότητα και μία διστακτικότητα να προχωρήσει κάποιος σε νέες κατασκευές. Οι υφιστάμενες κατασκευές που τρέχουν αρχίζουν και χάνουν τη μπάλα σε επίπεδο προϋπολογισμού” περιέγραψε ο Αργύρης Πλέσιας.
Πηγή: Δήμος Μπακιρτζάκης, xronos.gr
