Νεαρό ζευγάρι στο αντίσκηνο.
Το σπιτάκι τους!
Και μπροστά η !
“Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο….” ακούγεται από κάπου.
Το απαλό αεράκι που φυσά, αναδεύει την ακύμαντη γαλήνη της θάλασσας και τα μακριά μαλλιά της γυναίκας.
Εκείνη έχει αρχίσει να νιώθει μέσα της την αξία της αρχέγονης επαφής του ανθρώπου με τη φύση.
Ο ψίθυρος από τις καλαμιές, το άρωμα της νύχτας από τα ταπεινά κρινάκια της άμμου, η θερμή αγκαλιά του κάτω απ’ τα σκεπάσματα, έκαναν την καρδιά της κάθε βράδυ να χοροπηδά σαν τόπι.
Και ο χαρούμενος δρόμος στο φως που άνοιγε το πρωί να περπατήσει.
Σε λίγο φεύγει από την ιγκλού σκηνή με το ολίγων μηνών παιδί στα χέρια της.
Καλλίγραμμη, με καθαρά δόντια και σταρένια επιδερμίδα.
Η γέννα την έχει ομορφύνει περισσότερο.
Έχει ανθίσει σαν κρινάκι του Αυγούστου.
Κάποιοι σκηνίτες της ρίχνουν φευγαλέα βλέμματα.
Άλλοι την παρατηρούν με προσήλωση.
Με το μακρύ μπεζ φόρεμά της και τα καφέ σανδάλια μοιάζει με αρχαίων Ελλήνων θεότητα.
Κάνει βόλτες κατά μήκος της παραλίας, περπατώντας με προσοχή πάνω στα μικρά άσπρα βότσαλα που μοιάζουν με κουφέτα.
Φαντάζεται ότι τα πιπιλάει στο στόμα και γεμίζει με γλύκα το κάθε της κύτταρο.
Ξαφνικά, βλέπει ένα ψαράκι να φτερουγίζει για λίγο, ένα τσακ, έξω απ’ τη διάφανη ζωή του.
Ένα τσακ στο φως!
Την ίδια ώρα που τα πόδια της τα έβρεχε ο αφρός.
” Σαν ψαράκι να γλιστρήσει και να πέσει ” της ευχήθηκε η γιαγιά, λίγο πριν γεννήσει, μ’ ένα ζεστό και τρυφερό χαμόγελο.
Εκείνο το βράδυ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, επεξεργαζόταν την ευχή της γιαγιάς της.
” Να γλιστρήσει και να πέσει…”
Θυμήθηκε μια σκηνή από ταινία μ’ ένα χρυσόψαρο που σπάει η γυάλα του και πέφτει.
Κάποιες φορές έβλεπε στον ύπνο της ότι γλίστραγε στο χιόνι και πεταγόταν πάνω κάθιδρη.
Άλλες ότι έπεφτε με το αμάξι στο γκρεμό.
Του μυαλού της όνειρα!
Στον ρεαλιστικό της κόσμο συνέβαιναν άλλα θαυμαστά…
Παλαιότερα, που είχε βρεθεί σε ένα από αυτά τα μαγαζιά με μουσική που πετάνε λουλούδια, πάτησε ένα λουλούδι με το ψηλοτάκουνο πέδιλό της και βρέθηκε φαρδιά – πλατιά πάνω σε μια πίστα από… φώσφορο και γαρύφαλλα.
Η δωδεκάποντη νεαρή περηφάνια της δεν επέτρεψε να φανεί η παραμικρή ενόχληση.
Γλιστρούσε εύκολα από τη ντροπή και τη λύπη.
Από την ενοχή όχι!
Το θέμα αυτό πήρε χρόνια…
Στις πολύωρες ωδίνες της, ερχόταν συνεχώς μπροστά η εικόνα του χρυσόψαρου με τη γυάλα.
Δεκαπέντε ώρες τοκετός!
” Η γέννηση εκτός από θαύμα είναι και τραύμα” είχε πει κάποιος.
Κόλλησε τα χείλη της στο μαλακό κεφαλάκι του παιδιού.
Ο ήλιος κρύφτηκε τρέμοντας στο βάθος του ορίζοντα.
*Λίνα Παλιαλέξη, νηπιαγωγός