«Η δική μας θέση είναι η επιλογή, σε σχέση με τη μάσκα τουλάχιστον, και όχι η υποχρεωτικότητα. Επιτέλους, οι άνθρωποι, ακόμη και αν δεν είναι ειδικοί, έχουν δικαίωμα λόγου και πράξης σε κάτι που ευθέως αφορά στο ίδιο τους το σώμα»
Αναμένοντας, όπως όλοι οι διδάσκοντες, μαθητές/τριες και γονείς, την απόφαση της επιτροπής ειδικών σχετικά με την για το σχολικό έτος 2022-23, αισθάνομαι ως εκπαιδευτικός υποχρεωμένος να καταθέσω την άποψή μου.
Ακριβώς μάλιστα νιώθω υποχρεωμένος, επειδή μέχρι στιγμής, ακολουθώντας τα νέα, πρωτοφανή, ήθη που εισήχθησαν στην κοινωνία μας την τελευταία διετία, παρατηρώ ότι από τον (ανύπαρκτο) διάλογο σχετικά με τις όποιες νέες αποφάσεις απουσιάζουν, σχεδόν παντελώς, οι εκπαιδευτικοί, όπως και οι άλλοι φορείς που εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αν δεν έχω ενημερωθεί σωστά, πράγμα που θα το ευχόμουν, παρακαλώ να με διορθώσετε.
Το σκεπτικό, φαντάζομαι, είναι ότι το ζήτημα είναι «καθαρά υγειονομικό» και επομένως εναποτίθεται στους ειδικούς. Έτσι, οι αποδέκτες των μέτρων παραμένουν βουβοί και αρνούμενοι πεισματικά να καταθέσουν την εμπειρία τους από τις τελευταίες 2-3 σχολικές χρονιές εφαρμογής πρωτάκουστων μέτρων, ειδικότερα σε σχέση με τις επιπτώσεις που έχουν προκαλέσει τα τελευταία σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Αλλά -αν βέβαια υποθέταμε ότι έχουμε απέναντί μας μια δημοκρατική κυβέρνηση που ακούει τις ανάγκες της κοινωνίας- πιστεύω ότι και το ίδιο το κράτος θα πρέπει πια να βρίσκεται σε αμηχανία από την παντελή απουσία ανατροφοδότησης εκ μέρους των αντίστοιχων κοινωνικών φορέων. Έτσι, πάμπολλα ζητήματα, που ανακύπτουν από την υποχρεωτική χρήση μάσκας και από άλλα σχετικά μέτρα στα σχολεία, συζητιούνται μεν ζωηρά εντός των σχολείων αλλά παραδόξως δεν «βγαίνουν προς τα έξω». Αυτό αφορά και τις λαλίστατες, σε άλλες περιπτώσεις, παρατάξεις των εκπαιδευτικών.
Για να συνοψίσω εν συντομία κάποια επιχειρήματα εναντίον της συνέχισης των υποχρεωτικών μέτρων, θα ανέφερα: την τεράστια δυσκολία των εκπαιδευτικών και των μαθητών να επικοινωνήσουν εντός της τάξης, τις δυσκολίες των μαθητών (σε συνδυασμό με το άγχος) κατά τη διάρκεια των εξετάσεων ή των διαγωνισμάτων, προβλήματα υγείας μαθητών ή εκπαιδευτικών που προκύπτουν από τον περιορισμό αυτόν για πολλές ώρες κάθε μέρα. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε το άσκοπο των μέτρων, εφόσον οι μαθητές ευτυχώς, με λίγες εξαιρέσεις που θα αναφέρουμε αμέσως παρακάτω, επικοινωνούν χωρίς περιορισμούς σε όλες τις υπόλοιπες φάσεις της μέρας τους, όπως και στα διαλείμματα, όποτε μπορούν.
Τέλος, μιας και μιλήσαμε ήδη περί ειδικών, ελπίζω πως οιθα έχουν παρατηρήσει ότι υπάρχει ένα ποσοστό παιδιών, στα οποία η χρήση μάσκας έχει μετατραπεί σε νεύρωση: η πρώτη σκηνή που θα παρατηρήσει κανείς στην είσοδο πολλών σχολείων, προτού ανοίξουν το πρωί, είναι η μελαγχολική παρουσία μοναχικών παιδιών με τη μάσκα μέχρι τα μάτια και το κινητό στο χέρι.
Για να κλείσω το σύντομο αυτό άρθρο, προτρέπω έστω και την τελευταία στιγμή τους συναδέλφους, αλλά και τους γονείς, να πάρουν θέση. Η δική μας θέση είναι η επιλογή, σε σχέση με τη μάσκα τουλάχιστον, και όχι η υποχρεωτικότητα. Επιτέλους, οι άνθρωποι, ακόμη και αν δεν είναι ειδικοί, έχουν δικαίωμα λόγου και πράξης σε κάτι που ευθέως αφορά στο ίδιο τους το σώμα. Αν σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναγκαία η ισχυρή σύσταση, κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει δεκτό, όπως και καθετί λογικό. Ο εξαναγκασμός, όμως -για τρίτη ή τέταρτη συνεχόμενη σχολική χρονιά-, ούτε λογικός είναι, ούτε θα πρέπει να γίνει δεκτός από τη σχολική κοινότητα.
Άρθρο του Θεοδόση Κοντάκη, εκπαιδευτικού