Αν δεν κοιμόμουν και ζούσα σε μιααπό τη νονά μου, να την κράταγα σαν φυλαχτό, αυτή και το παιχνίδι της, να μη μου σπάσει, κοιτάζοντας τη μαμά μου να βάφει κόκκινα αυγά σε ένα σπίτι που θα μύριζε τσουρέκι.
Αν δεν κοιμόμουν, τέτοια ώρα θα έπαιζα με τα αδέλφια μου, αν δεν κοιμούνταν και αυτά, θα γέμιζε το σπίτι χαρούμενες φωνές που θα απλώνονταν στη γειτονιά από τα ανοικτά παράθυρα, ανακατωμένες με τα αρώματα της Μεγάλης Πέμπτης και οι γείτονες θα γελούσαν πονηρά και θα έλεγαν «πάλι κάνει τα κόλπα της η μικρή. Τι παιδί και αυτό!», όπως λένε, -όπως πρέπει να λένε-, για όλα τα παιδιά.
Ίσως και να μη με ήξερε κανείς πέρα από τη γειτονιά, άντε και πέρα από τη γειτονιά των γιαγιάδων και των παππούδων μου και πέρα από το σχολείο, τους δασκάλους και τους συμμαθητές, αλλά αυτό, εκτός από το ότι θα σήμαινε πως θα’ μουν ζωντανή, θα θωράκιζε και τη χαρά μου. Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα μόνο όταν τα ξέρουν όσοι πρέπει. Μετά, δεν είναι πια παιδιά.
Αν δεν κοιμόμουν, θα περίμενα πώς και πώς να έρθει η Ανάσταση να ανάψω τη λαμπάδα και να ακούσω τα βεγγαλικά να «σκάνε» σαν αστέρια, αλλά πιο πολύ θα περίμενα την Κυριακή για να ψήσουμε το αρνί, να πετάξω το τάμπλετ και να παίξω στην εξοχή, να κάνω τούμπες, να τραγουδήσω, να τσουγκρίσω αυγά, να δώσω και να πάρω φιλιά ακούγοντας να μου λένε «πόσο, μα πόσο σ΄αγαπώ;». Τι άλλο θέλει ένα παιδί, από μια, δύο ή όσες τέτοιες αγκαλιές;
Και τι άλλο θέλει ο κόσμος τελικά από το να’ ναι γεμάτος παιδιά, να τα αγκαλιάζει, να δίνουν νόημα στα «σ΄αγαπώ» του, φως στο γκρίζο του και ήχο στη σιωπή του;
‘Ετσι
Τώρα με ξέρει όλη η Ελλάδα, ίσως και όλος ο πλανήτης. Κάθε μέρα για μένα μιλούν, όχι τόσο για να μου δώσουν τις αγκαλιές που στερήθηκα ή που τις νόμιζα αγκαλιές μα δεν ήταν, όσο επειδή με θεωρούν κι εμένα ένα προϊόν εμπορεύσιμο, μια ευκαιρία για νούμερα (καμία σχέση με αυτά που έκανα στη γειτονιά κι έλεγαν «τι παιδί κι αυτό!»). Μια ακόμη αφορμή γίνομαι μέρα με τη μέρα. Για να σκύψουν σε κλειδαρότρυπες αναζητώντας όχι εμένα, όχι τη φωνή μου, όχι τα μάτια μου… Άλλα πράγματα ψάχνουν ενώ εγώ κοιμάμαι.
Φωτογραφίες, βίντεο, “τρύπιες” δικογραφίες σε ένα “τρύπιο” σύστημα, κάτι περίεργο, κάτι «αποκλειστικό», κάτι ροζ… Κυρίως κάτι ροζ. Και δεν εννοώ τα μπαλόνια μου.
Κάθε μέρα εκατοντάδες εικόνες, εκατοντάδες λεπτομέρειες που φτάνουν στα αυτιά μου σαν αλλοιωμένοι ψίθυροι και σκιαχτικές κραυγές. Και για αυτούς, τους ίδιους. Κυρίως για αυτούς.
Αν δεν κοιμόμουν, θα τους φώναζα «σώστε το παιδί» αλλά και πάλι σκέφτομαι ότι τότε δεν θα είχα βήμα, δεν θα με ήξερε κανείς και έτσι η κραυγή μου ίσως να έμενε θαμμένη όπως και τώρα, όπως και τότε που δεν την άκουσε κανείς.
Όπως και οι κραυγές άλλων παιδιών που κανείς δεν τα ξέρει και ίσως γίνουν και αυτά γνωστά όταν θα κοιμηθούν.
Των παιδιών που τώρα που μιλάμε κοιτάζουν στα μάτια κοινωνικούς λειτουργούς φοβισμένα και εκείνοι θαρρούν πώς τούτο είναι έκπληξη από τη γνωριμία, ή τρέχουν να προλάβουν τα κενά, να δουν όσο περισσότερα παιδιά προλαβαίνουν χωρίς να τα “κοιτάξουν” τελικά και που και που κάνουν πορείες ζητώντας προσλήψεις, στελέχωση υπηρεσιών και αυξήσεις μισθών.
Των παιδιών που ζωγραφίζουν μαύρα κεφάλια και κάποιοι τα βλέπουν ως πρωτότυπη εικαστική «ματιά» και κολλάνε τις ζωγραφιές στο τζάμι και το ψυγείο.
Των παιδιών που έχουν μια μάνα σαν τη δική μου και όλοι την έβλεπαν «εντάξει». Που τα ξεχνούν για να δουν τον εαυτό τους. Που δεν αρκούν για να “γεμίσουν” έναν εαυτό, ούτε δύο, όπως αρκούν άλλα παιδιά.
Των παιδιών που τόσο καιρό δεν άκουσαν ούτε έναν, να μιλάει για ενίσχυση και αναδιάρθρωση των κοινωνικών δομών που θα τα σώσουν.
Των παιδιών που κάποιοι έτρεξαν να σώσουν όπως κι εμένα, μα δεν τους «χώρεσε», δεν τους «άκουσε», δεν τους «προέβλεπε» ο νόμος. Δεν είναι βλέπεις φτιαγμένος ο νόμος για αγγέλους, ακόμη και αν αυτοί είναι γιατροί σαν τον άγγελο το δικό μου που δεν με πρόλαβε. Το προσωπικό δεδομένο του φερόμενου ως φονιά μου ήταν πιο δυνατό από εμένα. Έτσι είναι φτιαγμένη η ζωή που δεν πρόλαβα να ζήσω, ούτε εγώ ούτε τα παιδιά που αγάπησα και που τώρα και αυτά κοιμούνται.
Τι σόι κόσμος είναι αυτός που δεν αφήνει ένα παιδί να κοιμηθεί; Τι σόι κόσμος είναι αυτός που δεν το πρόλαβε πριν από τον ύπνο; Και που δεν κάνει τίποτα για να προλάβει τον Μορφέα που πλησιάζει απειλητικός άλλα παιδιά;
Τι σόι κόσμος είναι αυτός που ασχολείται με το «τίνος ήμουν παιδί» και όχι με το ότι «το κάθε παιδί είναι ολονών γιατί είναι μέρος του μεγάλου ανθρώπινου ονείρου;»
Τι σόι κόσμος είναι αυτός που ορκίζεται εξιχνίαση αλλά όχι διόρθωση, πουλάει τις φωτογραφίες μου και ξεχνάει να με «δει», μετατρέπει σε σταρ τον κατηγορούμενο ως φονιά μου, κανονικοποιεί τον παραλογισμό που έζησα και ξεμπερδεύει μαζί μου και με όσους αγάπησα αφήνοντας σημειώματα σε μια πόρτα, μέχρι να με ξεχάσει και εμένα και να γίνω ιστορία που θα τραβάνε από το αρχείο, κάθε που θα΄ρχεται άλλο ένα παιδί να κοιμηθεί;
Τι σόι κόσμος είναι αυτός που απειλεί να λιντσάρει μετά τον ύπνο αλλά μένει βουβός και τυφλός πριν από αυτόν;
Αν δεν κοιμόμουν, σήμερα, Μεγάλη Πέμπτη, θα πήγαινα στην εκκλησία για τη Σταύρωση. Μα έτσι που έχει το πράγμα, ξέρω πως εγώ είμαι η Εκκλησία, εγώ και η Σταύρωση.
Εγώ, το παιδί που πλέον ξέρουν όλοι. Και θα ήμουν ξύπνιο αν με ήξεραν μόνο όσοι πρέπει. Αν με είχαν ποτέ δει.
Πηγή:
Π
που μοριοδοτεί και στους δύο πίνακες
