Σε τραγική κατάσταση έχουν περιέλθει χιλιάδες εκπαιδευτικοί που εξαναγκάζονται καθημερινά να μετακινούνται στα σχολεία εξαιτίας της μεγάλης αύξησης των καυσίμων.
Στα ύψη έχει εκτοξευτεί το κόστος ζωής. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί είναι αναγκασμένοι να διανύουν δεκά ή και εκατοντάδες χιλιόμετρα. Βαρύ το τίμημα για όσους μετακινούνται από τον τόπο διαμονής και έχουν τοποθετηθεί ή διοριστεί σε παραπλήσιες περιοχές που μπορεί να απέχουν ακόμα και εκατοντάδες χιλιόμετρα. Βλέπουν ξαφνικά το κόστος μετακίνησης να εκτοξεύεται σε βάρος της ποιότητας ζωής και πολλοί να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν. Όπως είναι γνωστό οι εκπαιδευτικοί δικαιούνται αποζημίωση οδοιπορικών εξόδων και εξόδων εκτός έδρας μόνο για «εντεταλμένη υπηρεσία». Και φυσικά εντεταλμένη υπηρεσία δε θεωρείται η μετακίνηση σε σχολεία της περιοχής της οργανικής τους θέσης ή της αρχικής τους τοποθέτησηςπου έχουν τοποθετηθεί.
Εκπαιδευτικοί – λάστιχο
Αλλά και χιλιάδες εκπαιδευτικοί, οι περισσότεροι αναπληρωτές ακόμα και στον τόπο διαμονής είναι αναγκασμένοι να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, καθώς είναι υποχρεωμένοι να μετακινούνται σε 3 – 4 ή ακόμα και σε 5 σχολεία. Ακόμα και στην επαρχία, εντός περιφερειακής ενότητας διανύουν εβδομαδιαίως εκατοντάδες χιλιόμετρα. Διαμορφώνεται, έτσι, μια ζοφερή κατάσταση που σίγουρα αποτρέπει πολλούς να αποδεχτούν την τοποθέτησή τους ως αναπληρωτές. Υπολογίζεται ότι περίπου 1 στους 3 εκπαιδευτικούς αναγκάζεται να μετακινείται σε περισσότερα από ένα σχολεία σε συνθήκες ελαστικής εργασίας, ειδικότερα με αναπληρωτές σε ομηρία, με αυξημένο ωράριο εργασίας από το 2012 με σοβαρές επιπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία και τη μόρφωση των μαθητών.
Το πιο μεγάλο θύμα των μνημονιακών περικοπών είναι ο κόσμος της ελαστικής εργασίας, οι αναπληρωτές κι οι αναπληρώτριες, ο κόσμος της αδιοριστίας, οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που δεν βρίσκουν δουλειά, λόγω των περικοπών ή και απολύονται ευρισκόμενοι στους δρόμους της ανεργίας. Όμως η αδιοριστία και η ελαστική απασχόληση δεν αφορά μόνο τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, γιατί η συνέχιση της αδιοριστίας και των ελαστικών μορφών εργασίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων και των μόνιμων εκπαιδευτικών.
Μισθοί φτώχειας
Εκτός από το τεράστιο οικονομικό κόστος οι εκπαιδευτικοί που μετακινούνται από σχολείο σε σχολείο είναι υποχρεωμένοι να αφιερώνουν πολύτιμο χρόνο. Αυτός ο χρόνος των μετακινήσεων για χιλιάδες εκπαιδευτικούς είναι, επίσης, σοβαρό πρόβλημα, που επιβαρύνει σημαντικά την προσωπική, οικογενειακή και εν τέλει την ποιότητα ζωής τους! Στην Ελλάδα του 2022 υπάρχουν εκπαιδευτικοί που διδάσκουν και μετακινούνται ακόμα και σε 5 σχολεία και από το ένα χωριό στο άλλο διανύοντας ατέλειωτα χιλιόμετρα! Για ένα γλίσχρο μισθό που ισοδυναμεί μόλις με το 19% του συναδέλφου τους στο Λουξεμβούργο ή το 53% στην Κύπρο και το 58% του μέσου όρου των χωρών της Ευρώπης.
Τον «οβολόν τους για να ξεπεραστεί η κρίση» τον έχουν καταθέσει και με το παραπάνω οι εκπαιδευτικοί. Οι εκπαιδευτικοί, όπως και άλλοι κλάδοι εργαζομένων, εδώ και 12 χρόνια ζουν με πετσοκομμένους κατά 40%, μισθούς, έχουν υποστεί περικοπές επιδομάτων, δώρων και ο μισθός των νεοδιόριστων καταβυθίστηκε στα 750 ευρώ!
Με συντάξεις στα τάρταρα, με τον εφιάλτη συνταξιοδότησης ύστερα από 40 χρόνια εργασίας στα 62 ή στα 67. Έχουν χάσει πάνω από το 20% της αγοραστικής δύναμης τους, μόνο τους τελευταίους μήνες από τις αυξήσεις στα βασικά είδη ευρείας κατανάλωσης, τη θέρμανση και το ρεύμα, πληρώνοντας βαρύ τίμημα της «πράσινης» ενέργειας και των ιδιωτικοποιήσεων!
Πρόσφατα ο πρωθυπουργός μίλησε για «ποιότητα ζωής στην Ελλάδα» μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, που αναδεικνύεται ως η νέα «Μεγάλη Ιδέα»! Η συμφωνία με την Ε.Ε. που ψηφίστηκε στη Βουλή προβλέπει να δοθούν 30,5 δισ. Ευρώ με αποδέκτες κυρίως τις μεγάλες επιχειρήσεις πλάι στο 40,2 δις που δόθηκαν τη διετία 2020-21 ως έκτακτα μέτρα ενίσχυσης στις ίδιες (βλ. παρόχους διοδίων, aegean κλπ).
Από την πλευρά τους ΥΠΑΙΘ και κυβέρνηση σφυρίζουν αδιάφορα ή μάλλον αντιμετωπίζουν τους εκπαιδευτικούς ως πιόνια σε σκακιέρα που μπορούν να μετακινούνται διαρκώς. Μόνο που για τους εκπαιδευτικούς το κόστος μετακίνησης είναι αβάσταχτο και η επιβάρυνση στην ποιότητα ζωής τους μεγάλη. Στην Ελλάδα ο εκπαιδευτικός δεν αντιμετωπίζεται ως επιστήμονας με πολυσύνθετο έργο και παιδαγωγός που διαμορφώνει ελεύθερους και κριτικά σκεπτόμενους πολίτες, αλλά ως φτωχός και άβουλος δημόσιος υπάλληλος – ιμάντας μεταβίβασης της κυρίαρχης γνώσης και ιδεολογίας.
* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος στο 3ο ΓΕΛ Κερατσινίου, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» του Εκπαιδευτικού Ομίλου.
