Ποιοι και πώς οπλίζουν το χέρι των δολοφόνων
Σοκάρει, όσο και αν εξηγείται, η μετά από επίθεση μιας ομάδας χούλιγκαν – δολοφόνων. Το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα, όσο και αν είναι διαχρονικό, όσο και να παίρνει νέες και πιο άγριες μορφές με τα ραντεβού θανάτων οργανωμένων οπαδών και τώρα πια με ενέδρες εναντίον ανυποψίαστων νεολαίων δεν μπορεί παρά να συνδέεται με τη βαθιά κρίση και τον εκφασισμό της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Από τον χουλιγκανισμό μέχρι τον σεξισμό και τον ρατσισμό και κάθε μορφής βίας που ευδοκιμεί σε συνθήκες οικονομικής, ανθρωπιστικής κρίσης. Άλλωστε η βία είναι βασικό χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής κοινωνίας και συνδέεται με την ανισότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο που παίρνουν ολοένα και πιο ανησυχητικές διαστάσεις.
Στην Ελλάδα της «λαμογιάς της αρπαχτής και της τζάμπα μαγκιάς» οι ισχυροί επιβάλλουν τον νόμο της ζούγκλας, όχι μόνο με την ανοχή, αλλά και την ενοχή της πολιτικής εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χούλιγκαν με τη γραβάτα, οι ιδιοκτήτες των ποδοσφαιρικών, ιδιαίτερα των «μεγάλων» ομάδων που τις έχουν μετατρέψει σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις δεν έκαναν τη στοιχειώδη συμβολική κίνηση της αναβολής, έστω για τα μάτια του κόσμου, των σημερινών ποδοσφαιρικών αγώνων. Χθες που κηδευόταν ο Άλκης, αυτοί ενδιαφέρονταν για το και πώς θα το πουλήσουν για να κερδίσουν! Τόσο αδίστακτοι, τόσο δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή μπροστά στο κέρδος.
Από την άλλη τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα των εκπροσώπων της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος για «καμιά ανοχή» για «παραδειγματική τιμωρία» και άλλα ηχηρά. Την ώρα μάλιστα που ένας από τους δολοφόνους παραμένει ατιμώρητος για αιματηρές συμπλοκές εδώ και τρία χρόνια! Είναι βέβαιο, επίσης, ότι πέρα από τα ευχολόγια και ανώδυνες φραστικές καταδίκες της βίας και ποινές – «χάδια» τίποτα δε θα γίνει. Ποιος θυμάται τον νεκρό στο πεδίο του χουλιγκανισμού το 2007 που οι δολοφόνοι του φυγαδεύτηκαν και καλύφτηκαν από ποδοσφαιρικούς παράγοντες και κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά και τόσους νεκρούς και τραυματίες προηγούμενων χρόνων;
Είναι αλήθεια ότι η πολυθρύλητη «στρογγυλή θεά» από τη στιγμή που από μέσο παιχνιδιού, άθλησης ή πηγή θεάματος και συγκινήσεων μετατρέπεται σε μέσο για την εξασφάλιση του κέρδους, έχει ως φυσικό επακόλουθο τη βία. Νέοι άνθρωποι, συνήθως, πληρώνουν με αίμα τη λατρεία τους για το ποδόσφαιρο ή κάποιο άλλο άθλημα. Πέρα από τα κοινωνικά και άλλα αίτια που συνδέονται με την κοινωνική περιθωριοποίηση, οι περισσότεροι από τους μεγαλοπαράγοντες έχουν εισβάλει στον αθλητισμό για να αποκομίσουν εκτός από οικονομικά και πολιτικά οφέλη και κυρίως, για να εξωραϊσουν την εικόνα τους μέσα από την «ηρωοποίησή» τους. Οι περισσότεροι από αυτούς «οπλίζουν το χέρι της νεολαίας» μετατρέποντας τους συνδέσμους οπαδών σε ιδιωτικούς στρατούς και εγκληματικές συμμορίες.
Είναι πικρή αλήθεια ότι η πολιτική εξουσία ούτε ικανή είναι ούτε θέλει να περιορίσει τη βία στα γήπεδα. Κάνει ό, τι μπορεί για να λειτουργεί το ποδόσφαιρο σαν «όπιο του λαού» και «αλεξικέραυνο» της κοινωνικής βίας. Γι’ αυτό συναλλάσσεται με κάθε είδους παράγοντες – επαγγελματίες νονούς της νύχτας. Αμήχανα και παθητικά παρακολουθεί όλα τα παιδιά της, δηλαδή τους μεγαλοπαράγοντες που θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές στον βωμό του κέρδους. Η ευαισθησία του κράτους τελειώνει εκεί που αρχίζει ο χορός των δισεκατομμυρίων των μεγαλοπαραγόντων και των τυχερών παιχνιδιών του ΟΠΑΠ.
Η κοινωνική περιθωριοποίηση ευπαθών κοινωνικών ομάδων που εντείνεται από την οικονομική κρίση, τα εργασιακά προβλήματα τροφοδοτούν τη βία και την εγκληματικότητα. Η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης είναι η απεχθέστερη μορφή βίας εναντίον του κόσμου της εργασίας και του «κοινωνικού κράτους» που σπέρνει τη φτώχεια, την ανεργία και τη μαζική εξαθλίωση. Όσο η φτώχεια , ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι διακρίσεις, η βία και η εκμετάλλευση ανθούν, όσο αναπαράγονται οι δομές της καπιταλιστικής κοινωνίας που χαρακτηρίζονται από έναν απάνθρωπο ανταγωνισμό που αντανακλάται σε όλες τις μορφές της κοινωνικής ζωής, τόσο θα οξύνονται τα φαινόμενα κάθε είδους βίας. Για αυτό και ο αγώνας για την άμβλυνση και εξάλειψη της βίας δεν μπορεί παρά να συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα για την ανατροπή των συνθηκών που την γεννούν, την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας και την οικοδόμηση μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας.
* O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος στο 3ο ΓΕΛ Κερατσινίου, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και του Εκπαιδευτικού Ομίλου.
