Θυμάμαι έντονα μια παιδική μου φαντασίωση, που γεννήθηκε με το διάβασμα του «Ροβινσώνα Κρούσου» (σχεδόν κάθε βιβλίο, σου αφήνει κάποιο ξεχωριστό δημιούργημα, ένα νησάκι στο αρχιπέλαγος του απόλυτα προσωπικού σου κόσμου) και από τότε στοίχειωσε και δε λέει να φύγει από το μυαλό μου.
«Ήταν, λέει η ιστορία, μια φορά ένα παιδί στην ηλικία μου, δηλαδή πριν τελειώσει το Δημοτικό, που βρέθηκε έρημο και μόνο σε ένα νησί στην άκρη του Κόσμου (τότε οι άνθρωποι πίστευαν ότι η Γη ήταν επίπεδη και είχε άκρες…), χωρίς κανένας να το αναζητά. Άγνωστο πώς, είχε μαζί του όλα τα βιβλία που αγαπούσε και ποτέ δεν είχε αποκτήσει, πάρα πολλά τετράδια και μολύβια. Και επειδή του άρεσε πολύ το διάβασμα, μελετούσε και έγραφε συνέχεια.
Σα μεγάλωσε πολύ, τον βρήκε άντρα πλέον ένα πλοίο, που πήγαινε στο Νέο Κόσμο. Τώρα τα πλοία ταξίδευαν γύρω από τη Γη, γιατί οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι είναι σφαιρική και δεν υπάρχουν άκρες και έτσι δεν φοβόντουσαν οι θαλασσοπόροι να πάνε στις άκρες «μήπως πέσουν κάτω από τον πλανήτη μας» – αυτό δεν είναι της ιστορίας επινόηση, έτσι πίστευαν οι άνθρωποι το Μεσαίωνα.
Σα διάβασαν τις ιστορίες που είχε γράψει, κατάλαβαν ότι αυτό το παιδί, δεν ήταν σαν τον Βίκτωρα, τον «Άγριο της Αβεϊρόν» (που βρέθηκε κάποτε σε κατάσταση ζώου μέσα στα δάση εγκαταλειμμένο από μωρό), αλλά ήταν σα να μην είχε βιώσει την έλλειψη των ανθρώπων, γιατί είχε γεμίσει στα χαρτιά του με ήρωες και μιλούσε μαζί τους συνέχεια.
Οι ιστορίες του ήταν παράξενες και πολύ ακατανόητες. Οι άλλοι που τις διάβαζαν, έλεγαν πως είναι πιο αληθινές από τις πραγματικές. Οι ειδικοί είπαν πως αυτό οφειλόταν στο ότι τα πρόσωπα των ιστοριών έλεγαν όλες τις σκέψεις τους και κυρίως αυτές που ποτέ δε λένε οι άνθρωποι και είπαν ακόμα πως αυτός ο συγγραφέας επειδή ήταν ολομόναχος δεν έμαθε τι είναι η «σκοπιμότητα» και τι το «συμφέρον» και άλλα τέτοια σχετικά και ότι έβαζε τις «πίσω σκέψεις» …μπροστά στα λόγια του, γι’ αυτό οι ιστορίες του ήταν τόσο παράξενες.
Ο φίλος μας, επειδή δε μπορούσε να επικοινωνήσει με τους άλλους ανθρώπους καταπώς αυτός ήθελε, συνέχισε να ζει με τα βιβλία του και τα χαρτιά του και έκανε παρέα με τους άλλους κυρίως για τις καθημερινές, συνηθισμένες ανάγκες, για εκείνες τις ανάγκες, και μόνο για αυτές, που ζουν οι άλλοι άνθρωποι. Και τον θεωρούσαν τώρα κανονικό άνθρωπο, αλλά αυτός ισχυριζόταν ότι ένοιωθε πιο κανονικά και πιο ανθρώπινα όταν διάβαζε και έγραφε».
Και έτσι η ιστορία δεν έχει ούτε καλό τέλος μα ούτε και άσχημο, είναι μια αμφιλεγόμενη φαντασίωση. Ίσως γι’ αυτό να παραμένει μέσα μου πάντα στοιχειωμένη μα όχι εφιαλτική, πάντα να τρεμοπαίζει εκεί στα ασαφή όρια πραγματικότητας και φαντασίας, μα όλο και πιο ζωντανή όλο και πιο φωτεινή. Απλώς δε με αφήνει ποτέ να ησυχάσω, παρά μόνο αν κρατάω στο χέρι! Αλλά έτσι ο ήρωας, εγώ δηλαδή, νοιώθω απόλυτα ελεύθερος ή πάντως έτσι νομίζω…
Είναι αργός ο θάνατος
γι’ αυτόν που δε διαβάζει…
Pablo Neruda
που μοριοδοτεί και στους δύο πίνακες
