Το αίτημα, «τι σχολείο θέλουμε», «τι πρέπει να γνωρίζει ο μαθητής σε κάθε τάξη», καλύπτεται, στο θολωμένο μυαλό όσων χαράζουν πολιτική, από τις εξετάσεις τύπου pisa και από την επικοινωνιακή δεινότητα των φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης
Περίεργη, επειδή όσο και να θέλουν οι καθ΄ ολοκληρίαν υπεύθυνοι να μας πείσουν ότι επανήλθαμε στην προγενέστερη κατάσταση, αυτό δεν επαληθεύτηκε. Τα σχολεία υποτίθεται λειτούργησαν κανονικά, αφού το 50+1 των κρουσμάτων δεν έκλεινε τυπικά τα τμήματα (παρά μόνο όταν σχεδόν όλο το τμήμα έβγαινε θετικό). Ουσιαστικά λειτουργούσαν αποδεκατισμένα, αφού οι γονείς και με ένα κρούσμα δεν έστελναν τα υπόλοιπα παιδιά. Αποτέλεσμα, όλα να φαίνονται φυσιολογικά (ούτε καν τηλεμάθημα δεν γινόταν!) χωρίς τίποτα να είναι φυσιολογικό!
Όσον αφορά την ψυχοκινητικότητα των παιδιών, τα πράγματα δεν είναι απλώς περίεργα. Φαίνεται πως έχουν εκτραχυνθεί. Συμπεριφορές ακραίες, διαβάζουμε τακτικά στα ΜΜΕ. Και μάλιστα όχι μόνο μαθητών, συχνά και γονιών. Οι διευθυντές των σχολείων έχουν ιδιαίτερη εμπειρία επ’ αυτού. Ίσως τα «απόνερα» του εγκλεισμού και του διαδικτύου να είναι παρόντα για τις επόμενες σχολικές χρονιές. Μάλλον πρέπει να επαναπροσδιοριστεί η «οριοθέτηση» και στο σχολικό και στο οικογενειακό και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
Συχνά και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί διαβάζουμε ότι υπερβαίνουν κάποια όρια. Μεμονωμένα παραδείγματα, αλλά γεννούν ανησυχία. Αφημένοι, χωρίς συμβουλευτική και διδακτική υποστήριξη, αναλώνονται πλέον σε δράσεις, δεξιότητες, εκδηλώσεις… για να συμπληρώσουν την ιστοσελίδα του σχολείου, εκπληρώνοντας τους περίφημους στόχους της «αξιολόγησης». Η ουσία, που είναι η διδασκαλία και η παροχή αγωγής μένουν πολύ πίσω, όπως και αν. Το αίτημα, «τι σχολείο θέλουμε», «τι πρέπει να γνωρίζει ο μαθητής σε κάθε τάξη», καλύπτεται, στο θολωμένο μυαλό όσων χαράζουν πολιτική, από τις εξετάσεις τύπου pisa και από την επικοινωνιακή δεινότητα των φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης.
Οι σύλλογοι εκπαιδευτικών παραπαίουν επικίνδυνα. Έχασαν την εμπιστοσύνη των μελών τους, κυρίως από την δική τους ανίκανη διαχείριση των πολλών και σύνθετων σημερινών προβλημάτων. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός αφήνει πικρή γεύση στους σκεπτόμενους εκπαιδευτικούς που φαίνονται κι αυτοί αμήχανοι μπροστά στη θέληση της πλειοψηφίας! Παλαιοκομματικές συμπεριφορές με «επιστράτευση» προϊσταμένων και δημάρχων για να κερδίσουν καμιά ψήφο παραπάνω στην εκλογή οργάνων, άτομα που βρίσκονται εκτός σχολικής ζωής, αφού έχουν επιλέξει άλλους δημόσιους ρόλους, παραμένουν στα όργανα των συλλόγων μπλοκάροντας επί της ουσίας την λειτουργία τους (τέτοια λειψανδρία σε κομματικές παρατάξεις!), αδράνεια και ανοχή στις υπουργικές επιταγές. Αντί να απαιτήσουν για παράδειγμα τον εξοπλισμό των σχολείων αρκούνται στα 200 ευρώ προσωπικής τεχνολογικής ενίσχυσης (που φτάνουν ίσα για ένα κινητό τηλέφωνο) και ανέχονται τις ανακοινώσεις στήριξης του δημογραφικού προβλήματος με παράταση του ωραρίου ως τις 6μμ. (εκείνες οι προτάσεις, το διακομματικό πόρισμα της Βουλής του 1993 μάλιστα, έχουν ξεχαστεί εντελώς).
Μελέτες, άρθρα και ένα σωρό επισημάνσεις ειδικών, καταδεικνύουν ότι πράγματι βρισκόμαστε σε περίεργο σταυροδρόμι. Όσο και να λέμε ότι κάτι τελείωσε, βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε μια καινούργια αρχή. Πριν τελειώσει κάτι, αρχίζει κάτι άλλο, πιο φοβερό. Η φύση είναι σε μια διαρκή αναστάτωση. Η ανθρωπότητα μπροστά σε νέες ανατριχιαστικές προκλήσεις. Η άτη (η τύφλωση του νου με τις απερίσκεπτες πράξεις) και η νέμεσις (η οργή και εκδίκηση των Θεών, η θεία δίκη) είναι παρούσες. Οι βλάσφημες πράξεις μας προκαλούν την τιμωρία μας (την τίσιν).
Ίσως, σε τέτοιες περίεργες σχολικές χρονιές θα πρέπει να δίνουμε περισσότερο χρόνο σε εμβάθυνση νοηματικών σχημάτων αυτογνωσίας (Ύβρις-Άτη-Νέμεσις-Τίσις), από τη δική μας μάλιστα ελληνική γραμματεία, και πολύ λιγότερο σε δεξιότητες εισαγόμενες από την δυτικόφρονη κουλτούρα.
Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής
