«Βαρβαρότητες κι αγριότητες σε διαρκή εναγώνιο Ενεστώτα για την κατάκτηση και την καθυπόταξη του άλλου»
Σε έναν κόσμο που ‘’δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα’’
Θάματα γίνονται. Λαού θέλοντος.
Εμπόδιο, η σθεναρής αντίσταση στην προσέγγιση αλλήλων.
Ακριβέστερα στην εγγύτητα αλλήλων.
Αφετηρία ο έσω πυρήνας της ύπαρξης
με προοπτική, ενίοτε και πρόθεση, την έξοδο στον πραγματικό κόσμο.
Της οδύνης και της ομορφιάς.
Με το ενδεχόμενο, αντί της εξόδου,
την επιστροφή σε δαιδαλώδες αδιέξοδο.
Στο κέντρο του πυρήνα της ανυπαρξίας.
Και το χείριστο ενδεχόμενο να μην την αισθητοποιήσουμε καν.
Τότε, φορείς της αληθείας…των ψευδαισθήσεων.
Καθώς η διανόηση, χωρίς διαδόνηση και επαλήθευση από τις αισθήσεις,
δεν βοηθά στη νόηση και κατανόηση των πραγμάτων.
Βαρβαρότητες κι αγριότητες σε διαρκή εναγώνιο Ενεστώτα
για την κατάκτηση και την καθυπόταξη του άλλου.
Με τους πολεμοκάπηλους δαίμονες, ντυμένους στα λευκά,
να παριστάνουν τους ειρηνοποιούς.
Αγνοώντας ακόμη και το κλάμα των παιδιών, που είναι ανώνυμα θεϊκό.
Η ευθανασία των αξιών.
Εκπτώσεις, γίνονται κατά περιόδους.
Στην ευθανασία όμως, δεν υπάρχει ανάσταση.
Λάφυρο, κάποιος συντελεστής, αριθμητής ισχύος
αδιαφορώντας για τον κοινό παρονομαστή των λαών.
Αυτός ο κόσμος,
ένα πλανητικό θερμοκήπιο
που καλλιεργεί αυταπάτες.
Ούτε μικρός, ούτε μέγας.
Παραδομένος στο έρεβος της σκοτεινιάς.
Με την ‘’ζωή’’ των παιδιών, κάθε μέρα να ‘’λιγοστεύει’’
Η συνειδητή άρνηση του κόσμου τούτου,
εμπεριέχει την κατάφαση στην ελπίδα.
‘’Αλλά κι αυτή έχει κατακλέψει την αλήθεια’’
* Παναγιώτης Ι. Κύκλης, Χημικός
Π
που μοριοδοτεί και στους δύο πίνακες
