Xαμηλά ωρομίσθια και τεράστιος όγκος έξτρα απλήρωτης εργασίας
Η αναδιάρθρωση της παιδείας είναι μια μακρά διαδικασία που χρόνο με τον χρόνο δυσχεραίνει όχι μόνο τη ζωή των μαθητών – φοιτητών αλλά και αυτή των εργαζομένων τόσο στη δημόσια όσο και στην
Η ανάγκη για τους μαθητές να παρακολουθούν μαθήματα εκτός σχολείου, με τη θηλιά στο λαιμό (ειδικά των γονιών που βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη), μιας και το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα έχει παντελώς υποβαθμιστεί τα προηγούμενα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις, έχει δημιουργήσει πληθώρα αφεντικών σε φροντιστήρια και κέντρα ξένων γλωσσών. Από τα συνοικιακά φροντιστήρια που εμφανιζόντουσαν πριν κάποια χρόνια έχουμε περάσει στις αλυσίδες φροντιστηρίων, στα κέντρα μελέτης κτλ. Αυτά τα αφεντικά – φροντιστηριάρχες τρέφονται από τη δουλειά των εργαζόμενων στην εκπαίδευση που βρίσκονται εκεί ως δάσκαλοι, καθηγητές, παιδαγωγοί, για να βγει το πενιχρό μεροκάματο.
Όσο το «σπρώξιμο» προς την ιδιωτική εκπαίδευση εντείνεται, τόσο η μάθηση των παιδιών γίνεται πεδίο κερδοφορίας για τους εργοδότες και όσο τα «θρανία» γίνονται πεδίο που αποφέρει κέρδος τόσο η θηλιά της εκμετάλλευσης θα σφίγγει τον λαιμό των εργαζομένων σε αυτή.
Τα χαμηλά ωρομίσθια αναγκάζουν τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους να αναζητούν δουλειά σε πολλά φροντιστήρια την ίδια (σχολική) περίοδο, να προσπαθούν να χωρέσουν στο ημερήσιο πρόγραμμά τους τις ώρες, να υπολογίζουν την ώρα που θα φτάσουν από το ένα φροντιστήριο στο άλλο, να «ανακατεύουν συνεχώς την τράπουλα» σε ένα πρόγραμμα λάστιχο, μπας και βγει εν τέλει ένας αξιοπρεπής μισθός, ανάμεσα σε «ιδιαίτερα» και τμήματα σε φροντιστήρια.
Μέσα σε αυτά τα χαμηλά ωρομίσθια θα πρέπει να υπολογιστεί ένας τεράστιος όγκος έξτρα απλήρωτης εργασίας. Διορθώσεις ασκήσεων στο σπίτι, σύνταξη διαγωνισμάτων, σύνταξη φροντιστηριακών βιβλίων, ενημερώσεις γονέων και meetings εκτός ωραρίου, επιτηρήσεις διαγωνισμάτων… Και ό,τι άλλο σκεφτούν τα μυαλά των εργοδοτών ως «υποχρέωση», φορτωμένη φυσικά στις πλάτες των εργαζομένων… Το μεγαλύτερο ποσοστό των φροντιστηρίων (για να μη πούμε όλα) εμφανίζουν ένα χαμηλό μισθό, με πετσοκομμένα ένσημα και τα υπόλοιπα να δίνονται «χεράτα», τα γνωστά σε όλους μας… «μαύρα». Το αποτέλεσμα; Τα δήθεν «εξτρά» χρήματα να εμφανίζονται ως «δώρα» και επιδόματα αδείας.
Δεν μπορούμε να μη συνυπολογίσουμε την τηλεκπαίδευση, η οποία παρουσιάστηκε ως μία «ειδική» συνθήκη, που όμως δεν έμεινε ανεκμετάλλευτη. Πλασαρίστηκε ως λύση, για να μη χαθεί ούτε ένα μάθημα- άρα ούτε ένα ευρώ από τις τσέπες των εργοδοτών- δημιουργώντας υβριδικά τμήματα με καμία παιδαγωγική αξία. Πολλά φροντιστήρια στο νέο σχολικό έτος διαφήμισαν την τηλεκπαίδευση και επέκτειναν τα σχέδια τους και στην επαρχία, αναζητώντας μαθητές αρκετά μακριά από τη βάση τους. Η διαφήμισή τους όμως ήταν στηριγμένη πάνω στα εργαλεία των εκπαιδευτικών, αφού δεν τα παρείχαν αλλά ζητούσαν από τους εκπαιδευτικούς να διαθέτουν τα προσωπικά τους εργαλεία προς… φροντιστηριακή χρήση (λάπτοπ, κινητά, τάμπλετ).
Και τέλος τα self tests… όπου με υπουργική απόφαση οι εκπαιδευτικοί στα φροντιστήρια (όπως όλοι οι εκπαιδευτικοί) έπρεπε να διενεργούν δυο φορές την εβδομάδα, χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρο ποιος θα τα πληρώνει δίνοντας έτσι το δικαίωμα στους εργοδότες να σφυρίζουν αδιάφορα και να φορτώσουν και αυτή τη δαπάνη στους εργαζόμενους. Η «ατομική ευθύνη» και σε αυτή την περίπτωση μεταφράστηκε σε έμμεση μείωση μισθού για όποια/ον εκπαιδευτικό, προστατεύοντας την υγεία του και την υγεία των μαθητών, πραγματοποιούσε τη διενέργεια self test.
Στα παραπάνω έρχεται πλέον να προστεθεί η τροπολογία από το πρόσφατο σχέδιο νόμου με τον κατάπτυστο τίτλο «Δουλειές ξανά», η οποία αναφέρει μια σειρά επαγγελμάτων τα οποία: «Κατόπιν άδειας της Επιθεώρησης Εργασίας, δύναται να επιτραπεί η λειτουργία των παρακάτω επιχειρήσεων, εκμεταλλεύσεων, υπηρεσιών και εργασιών εν γένει ως και η απασχόλησις του προσωπικού τούτων κατά τις Κυριακές και ημέρες αργίας» συμπεριλαμβανομένων και «Των πάσης φύσεως φροντιστηρίων ή κέντρων ξένων γλωσσών, ειδικώς σε περιπτώσεις διεξαγωγής διαγωνισμάτων ή εξετάσεων».
Το «ειδικώς σε περιπτώσεις διεξαγωγής διαγωνισμάτων ή εξετάσεων» εκπληρώνει μια επιθυμία των φροντιστηριαρχών, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές με την δικαιολογία διαγωνισμάτων και εξετάσεων να επιβληθεί «παρανόμως» σε εκπαιδευτικούς να εργαστούν ή να αναπληρώσουν τη χαμένη αργία. Ακόμα μια «πινελιά» εντατικοποίησης για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στον κλάδο. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας βρίσκεται στην ατζέντα των αστικών κυβερνήσεων χρόνια. Αυτή τη φορά χτύπησε την πόρτα, μεταξύ άλλων, και της ιδιωτικής εκπαίδευσης καταστρατηγώντας τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Τα παραπάνω είναι η πραγματικότητα που βιώνουν όσοι/ες εργάζονται στην ιδιωτική εκπαίδευση και φυσικά δε λείπουν και από αυτόν τον κλάδο τα αφηγήματα των αφεντικών που θέλουν να εκμεταλλεύονται πιο εντατικά τους εργαζόμενους. Σε όποια περίπτωση εμφανιστεί η διεκδίκηση δικαιωμάτων, η πάλη μέσα στον χώρο δουλειάς για καλύτερες συνθήκες, η ζύμωση μεταξύ των εργαζομένων κτλ πάντα θα εμφανιστεί ταυτόχρονα και το αφήγημα των αφεντικών περί διεκπεραιώσεως της ύλης, άγχος των μαθητών (!) και η ιδιότητα του εκπαιδευτικού που πάνω από όλα βάζει τους μαθητές του. Αυτό φυσικά για τα αφεντικά σημαίνει «σκάστε και δουλέψτε!». Οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πολύ καλά τις ανάγκες των μαθητών τους και ο αγώνας τους έχει ως μέλημα και τους μαθητές. Τους ίδιους μαθητές που οι φροντιστηριάρχες βλέπουν ως πορτοφόλι… Γιατί όσο οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί παλεύουν για δωρεάν και δημόσια παιδεία, τα αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους με την υποβάθμισή της.
Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι/ες στην ιδιωτική, αλλά και τη δημόσια εκπαίδευση πρέπει, με όπλο την ενότητα, να σπάσουν τα αφηγήματα κάθε είδους.
Να ορίσουν την πάλη, μέσα και έξω από τον χώρο εργασίας τους, για δημόσια και δωρεάν παιδεία, ταυτόχρονα με τον αγώνα για τη διεκδίκηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Πηγή: proletconnect
Π
που μοριοδοτεί και στους δύο πίνακες
